Still uit I Want To Go Higher
Visueel zit alles in de documentaire I Want To Go Higher wel snor: er zijn diepgroene palmbladeren, glinsterende waterdruppels op gespierde borstkassen, zonlicht dat weerspiegelt in een infinity pool. We volgen vier jonge mannen, allemaal model, die in een villa in Thailand verblijven om aan zichzelf te werken en vooral ook vakantie te vieren. Het is warm, niemand draagt bovenkleding. Er wordt gebokst, gedronken en gelachen. Het ziet er paradijselijk uit, maar tegelijkertijd broeit er iets onbehagelijks. Filmmaker Amanda van Hesteren (32) brengt de jongens zowel liefdevol als genadeloos in beeld. We zien hoe ze zich voor elkaar uitsloven en dan weer peinzend in de verte kijken. Jamal, de jongen met verreweg de meeste bravoure, vertelt dat-ie wel eens naar zijn eigen buikspieren kijkt tijdens seks. We spraken Van Hesteren over haar intieme manier van filmen, over de wonderbaarlijke openheid van jonge mensen en het onbestemde gevoel van in de twintig zijn. I Want To Go Higher is te zien tijdens onze VICE Night op 24 september om 22:00 in Kinepolis Jaarbeurs 8 in Utrecht. Kaarten bestel je hier.
VICE: Hoe kwam je erop om deze film te gaan maken?
Amanda van Hesteren: Mijn broertje Arjan zei op een gegeven moment: ik wil naar een boksretraite in Thailand, want ik loop vast en heb het gevoel dat ik tijd met mezelf moet doorbrengen. Ik zag dat hij daar erg gepassioneerd over was. Hij wilde echt ergens doorheen gaan om antwoorden te vinden en er sterker uit te komen. Zelf ben ik heel erg geïnteresseerd in persoonlijke groei, en ik vind het leuk om daar aan de hand van andere mensen iets over te leren. Dus ik dacht: ik wil met hem mee. Een paar dagen later had ik geboekt. Later zei hij dat er ook drie vrienden van hem zouden meegaan. Nog leuker, dacht ik toen.
Kende je die vrienden al?
Nee, maar ik had al wel over hen gehoord van Arjan. Hij woonde toen in Londen en ging daar veel met ze om, en daar kreeg ik wel flarden van mee. Ik hou erg van Arjans humor en dacht dat bij hen ook te zien. Ik was wel benieuwd naar wie zij waren en hoe zij met die retraite zouden omgaan.
Het werd daardoor dus een andere film dan dat je eerst voor ogen had.
Ja, het ging in één keer over een groep jongens die op zoek ging naar zichzelf. Net als Arjan zaten ze er een beetje doorheen en hadden ze allemaal vragen. Ik dacht: daar wil ik bij zijn. Ik vermoedde al snel dat ze met z’n allen bij elkaar niet echt heel serieus aan zichzelf zouden gaan werken. En toen we daar waren, nam de groepsdynamiek het inderdaad over.
Weet jij waar die jongens tegenaan liepen in hun leven? Waarom wilden ze op retraite?
Ze hadden een algeheel ongemakkelijk gevoel, iets wat denk ik wel vaker voorkomt bij twintigers. Zo van: wat moet ik, waar ga ik heen? Ik ben nu model en ik zit op een bepaalde trein, maar wil ik dat eigenlijk wel? Hoe maak ik keuzes en waar gaat het leven over? Als ik er nu over nadenk, denk ik dat ze misschien wel een beetje geschrokken waren – ineens waren ze succesvol en verdienden ze veel geld, misschien wel meer dan hun ouders. Ze leefden een soort glamoureus leven, maar zochten ook naar antwoorden op al hun vragen. Het was natuurlijk een beetje vaag, dat herinner ik me ook van die leeftijd. Er is veel aan de hand, en dat kan je een beetje verlammen.
Hoe was het voor jou om erbij te zijn?
Het was best ingewikkeld. Ik ben een heel intuïtief maker, ik had geen tijd om het lang voor te bereiden, of lang na te denken van tevoren. Maar dat is ook hoe ik met filmen begonnen ben. Ik had een studie communicatiewetenschap gedaan, maar ik voelde dat dat ‘t niet was. Door mijn laatste vak, filmgeschiedenis, wist ik dat ik de film in wilde. Dus toen ging ik met mijn camera op stap en op vakantie. Zo zijn mijn eerste twee korte films gemaakt.Op zich was ik het wel gewend, werken zonder voorbereiding. Maar dit keer was het wel heel moeilijk. De jongens vertrouwden mij in het begin ook niet per se. Ik moest mezelf wel een beetje bewijzen. En heel veel met ze hangen, om te kunnen doorgronden waar het hen om ging. Als zij dan gingen feesten, dan dacht ik: nu ga ik ook feesten, maar dan met een extra schepje erbovenop. Ik ging een beetje een battle aan met de meest dominante uit de groep, Jamal. Toen hij zag dat ik ook goed kon feesten en ook een beetje gek was, kreeg ik van hem een arm om me heen. Zo van, hey, je bent cool. Vanaf dat moment kreeg ik ook van de andere jongens die ik niet kende een soort vrijbrief om alles te filmen.
En hoe vond je broertje het eigenlijk dat je er de hele tijd bij was met je camera?
Hij vond het wel leuk. We zijn op die vakantie eigenlijk dichter bij elkaar gekomen, we sliepen ook vaak op dezelfde kamer. Als je een film over iemand maakt ben je de hele tijd met je aandacht bij diegene. En dat is voor diegene best prettig, want dan heb je de hele tijd een soort klankbord of beste vriend tot je beschikking. Voor Arjan was dat wel fijn. Hij ging al niet zo lekker op vakantie, en in zo’n groepsdynamiek wordt dat niet bepaald beter. Soms zijn de jongens best wel lomp, bijvoorbeeld als ze over vrouwen praten. Had je weleens de neiging daar iets van te zeggen?
Ja, dat is wel interessant. Ik heb wel vaak gedacht van, oh, dit is niet echt vrouwvriendelijk of woke of wat dan ook. Maar tegelijkertijd wilde ik laten zien wat die jongens doen. Voor mij draait het vooral om het echt begrijpen van iemands denkwijze en overtuigingen. Een gekke fetisj misschien, maar daar word ik rustig van. Daarom vraag ik bijvoorbeeld aan Jamal in de film waarom hij nog nooit een relatie heeft gehad, hoe dat bij hem werkt. Je voelt namelijk wel dat hij op een bepaalde manier met vrouwen omgaat. Maar ik wil niet belerend of afkeurend doen. In de eerste plaats omdat ik dat zo niet voel, maar ook omdat ik dat als filmmaker niet mijn rol vind.Ik heb gemerkt dat ik dingen niet snel gek of erg vind, ik heb een hoge tolerantie daarvoor. Maar dat komt ook doordat ik zelf best een chaotische jeugd heb gehad. Daardoor ben ik altijd veel aan het observeren geweest, om een beetje grip op het leven te krijgen. Ik ben benieuwd naar waarom mensen doen wat ze doen. En vaak voel ik daar heel veel liefde voor. Ik denk dan: eigenlijk is iedereen in de kern heel liefdevol en zacht. Alleen raken we onderweg in het leven beschadigd, en doen we ons best dat licht weer terug te vinden. Dat laten zien vind ik boeiender.
Ik voelde sowieso de blik van een grote zus in je film.
Ja, en ook wel een beetje humor. Ik neem ze wel serieus, maar ik neem ze tegelijkertijd niet serieus. Ik laat dat ook zien door soms mee te lachen. Als ze praten over hun sixpack, bijvoorbeeld. Maak jezelf dan maar belachelijk, denk ik dan. Daardoor blijft het luchtig. Je eerdere films gaan ook over mensen die erg dicht bij je staan – je moeder, je vakantieliefdes. Wat brengt die manier van werken jou?
Het werkt ontwapenend als je iemand goed kent. Ik maakte ook twee films over vakantievriendjes, en eigenlijk kende ik die niet zo goed. Maar wat ik in die dynamiek prettig vond, is dat je op een vriendschapslevel met je personage zit. Je bent elkaars gelijke, waardoor iemand de ruimte voelt om zichzelf te zijn. En ik vind dat het mooiste. Ik wil niet te veel oordelen. Iemand zei een keer tegen me: jij wil zacht naar de rommeligheid van de mensen kijken. Dat heb ik niet bij iedereen hoor, maar wel bij m’n personages en bij mensen in m’n inner circle. Door dichtbij te komen en iemand gewoon te laten zijn, laat diegene z’n masker vallen. Dat vind ik gewoon heel echt. Dat is de reden dat ik documentaires maak, en geen fictie. Wat vonden de jongens eigenlijk zelf van de film?
Ze vonden het eigenlijk alle vier wel leuk. Ik weet dat Arjan nu soms wel iets heeft van – mijn god, wat heftig eigenlijk. Maar tegelijk denkt hij: zo was ik toen echt, dus het is goed zo. Het is natuurlijk ook al wel een paar jaar geleden. Ik zie mezelf als een millennial, en hem als een gen z-er, en ik heb het idee dat die generatie meer open is. Het is alsof ze het minder gênant vinden om niet perfect te zijn. Voor de generatie van mijn ouders was het heel belangrijk om altijd mooi weer te spelen, mijn broertje en zijn vrienden zijn daar veel losser in. Zij vinden het vanzelfsprekend om open te zijn op camera. Zelf zit ik daar een beetje tussenin. Dat is wel grappig om te merken.
Advertentie
VICE: Hoe kwam je erop om deze film te gaan maken?
Amanda van Hesteren: Mijn broertje Arjan zei op een gegeven moment: ik wil naar een boksretraite in Thailand, want ik loop vast en heb het gevoel dat ik tijd met mezelf moet doorbrengen. Ik zag dat hij daar erg gepassioneerd over was. Hij wilde echt ergens doorheen gaan om antwoorden te vinden en er sterker uit te komen. Zelf ben ik heel erg geïnteresseerd in persoonlijke groei, en ik vind het leuk om daar aan de hand van andere mensen iets over te leren. Dus ik dacht: ik wil met hem mee. Een paar dagen later had ik geboekt. Later zei hij dat er ook drie vrienden van hem zouden meegaan. Nog leuker, dacht ik toen.
Kende je die vrienden al?
Nee, maar ik had al wel over hen gehoord van Arjan. Hij woonde toen in Londen en ging daar veel met ze om, en daar kreeg ik wel flarden van mee. Ik hou erg van Arjans humor en dacht dat bij hen ook te zien. Ik was wel benieuwd naar wie zij waren en hoe zij met die retraite zouden omgaan.
Advertentie
Het werd daardoor dus een andere film dan dat je eerst voor ogen had.
Ja, het ging in één keer over een groep jongens die op zoek ging naar zichzelf. Net als Arjan zaten ze er een beetje doorheen en hadden ze allemaal vragen. Ik dacht: daar wil ik bij zijn. Ik vermoedde al snel dat ze met z’n allen bij elkaar niet echt heel serieus aan zichzelf zouden gaan werken. En toen we daar waren, nam de groepsdynamiek het inderdaad over.
Weet jij waar die jongens tegenaan liepen in hun leven? Waarom wilden ze op retraite?
Ze hadden een algeheel ongemakkelijk gevoel, iets wat denk ik wel vaker voorkomt bij twintigers. Zo van: wat moet ik, waar ga ik heen? Ik ben nu model en ik zit op een bepaalde trein, maar wil ik dat eigenlijk wel? Hoe maak ik keuzes en waar gaat het leven over? Als ik er nu over nadenk, denk ik dat ze misschien wel een beetje geschrokken waren – ineens waren ze succesvol en verdienden ze veel geld, misschien wel meer dan hun ouders. Ze leefden een soort glamoureus leven, maar zochten ook naar antwoorden op al hun vragen. Het was natuurlijk een beetje vaag, dat herinner ik me ook van die leeftijd. Er is veel aan de hand, en dat kan je een beetje verlammen.
Hoe was het voor jou om erbij te zijn?
Het was best ingewikkeld. Ik ben een heel intuïtief maker, ik had geen tijd om het lang voor te bereiden, of lang na te denken van tevoren. Maar dat is ook hoe ik met filmen begonnen ben. Ik had een studie communicatiewetenschap gedaan, maar ik voelde dat dat ‘t niet was. Door mijn laatste vak, filmgeschiedenis, wist ik dat ik de film in wilde. Dus toen ging ik met mijn camera op stap en op vakantie. Zo zijn mijn eerste twee korte films gemaakt.
Advertentie
En hoe vond je broertje het eigenlijk dat je er de hele tijd bij was met je camera?
Hij vond het wel leuk. We zijn op die vakantie eigenlijk dichter bij elkaar gekomen, we sliepen ook vaak op dezelfde kamer. Als je een film over iemand maakt ben je de hele tijd met je aandacht bij diegene. En dat is voor diegene best prettig, want dan heb je de hele tijd een soort klankbord of beste vriend tot je beschikking. Voor Arjan was dat wel fijn. Hij ging al niet zo lekker op vakantie, en in zo’n groepsdynamiek wordt dat niet bepaald beter. Soms zijn de jongens best wel lomp, bijvoorbeeld als ze over vrouwen praten. Had je weleens de neiging daar iets van te zeggen?
Ja, dat is wel interessant. Ik heb wel vaak gedacht van, oh, dit is niet echt vrouwvriendelijk of woke of wat dan ook. Maar tegelijkertijd wilde ik laten zien wat die jongens doen. Voor mij draait het vooral om het echt begrijpen van iemands denkwijze en overtuigingen. Een gekke fetisj misschien, maar daar word ik rustig van. Daarom vraag ik bijvoorbeeld aan Jamal in de film waarom hij nog nooit een relatie heeft gehad, hoe dat bij hem werkt. Je voelt namelijk wel dat hij op een bepaalde manier met vrouwen omgaat. Maar ik wil niet belerend of afkeurend doen. In de eerste plaats omdat ik dat zo niet voel, maar ook omdat ik dat als filmmaker niet mijn rol vind.
Advertentie
Ik voelde sowieso de blik van een grote zus in je film.
Ja, en ook wel een beetje humor. Ik neem ze wel serieus, maar ik neem ze tegelijkertijd niet serieus. Ik laat dat ook zien door soms mee te lachen. Als ze praten over hun sixpack, bijvoorbeeld. Maak jezelf dan maar belachelijk, denk ik dan. Daardoor blijft het luchtig. Je eerdere films gaan ook over mensen die erg dicht bij je staan – je moeder, je vakantieliefdes. Wat brengt die manier van werken jou?
Het werkt ontwapenend als je iemand goed kent. Ik maakte ook twee films over vakantievriendjes, en eigenlijk kende ik die niet zo goed. Maar wat ik in die dynamiek prettig vond, is dat je op een vriendschapslevel met je personage zit. Je bent elkaars gelijke, waardoor iemand de ruimte voelt om zichzelf te zijn. En ik vind dat het mooiste. Ik wil niet te veel oordelen. Iemand zei een keer tegen me: jij wil zacht naar de rommeligheid van de mensen kijken. Dat heb ik niet bij iedereen hoor, maar wel bij m’n personages en bij mensen in m’n inner circle. Door dichtbij te komen en iemand gewoon te laten zijn, laat diegene z’n masker vallen. Dat vind ik gewoon heel echt. Dat is de reden dat ik documentaires maak, en geen fictie. Wat vonden de jongens eigenlijk zelf van de film?
Ze vonden het eigenlijk alle vier wel leuk. Ik weet dat Arjan nu soms wel iets heeft van – mijn god, wat heftig eigenlijk. Maar tegelijk denkt hij: zo was ik toen echt, dus het is goed zo. Het is natuurlijk ook al wel een paar jaar geleden. Ik zie mezelf als een millennial, en hem als een gen z-er, en ik heb het idee dat die generatie meer open is. Het is alsof ze het minder gênant vinden om niet perfect te zijn. Voor de generatie van mijn ouders was het heel belangrijk om altijd mooi weer te spelen, mijn broertje en zijn vrienden zijn daar veel losser in. Zij vinden het vanzelfsprekend om open te zijn op camera. Zelf zit ik daar een beetje tussenin. Dat is wel grappig om te merken.