Oogverblindende portretten van de bezoekers van Vulvaverse

Afgelopen weekend vond de tweede editie van Vulvaverse plaats in Rotterdam, een tweedaags radicaalfeministisch kunstenfestival georganiseerd door de leden van VULVA – de sludgemetalband die vorig jaar in razend tempo roemrucht werd nadat er Kamervragen werden gesteld over hun pro-choice-nummer Kill the Baby (waarin de bijbehorende videoclip een plastic babypop met benzine overgoten wordt en daarna in brand gestoken). Het festival was een mix van panelgesprekken, lezingen, DJ-sets en keiharde beukmuziek van metal, grindcore en darkwave bandjes, waaronder Authentically Plastic, Grove and Strict Nurse. 

“Vulvaverse gaat over lichamelijke autonomie, en ieder jaar willen we daar een ander aspect van belichten,” legt VULVA-lid Kim uit. Vorig jaar was dat abortus, dit jaar gaat het over transzorg. Daarover bestaan namelijk veel misverstanden, ook onder medisch zorgpersoneel, waardoor trans mensen in Nederland lang niet altijd de zorg krijgen die ze nodig hebben of er eindeloos op moeten wachten. 

Het verspreiden van degelijke kennis kan ervoor zorgen dat die situatie verbetert, denkt Kim. “We willen een concreet beeld geven van hoe het leven eruit ziet als je trans bent hier in Nederland, en wat dat betekent.” Voor het festival werkte VULVA daarom samen met de organisatie Transvisie om informatie te verschaffen over transzorg, vooral gericht op mensen die er zelf niet direct mee te maken hebben.   

Volgens Kim kan muziek daarbij ook dienen als een manier om kloven tussen verschillende groepen mensen te overbruggen. “Heel eerlijk, ik denk niet dat er FVD’ers naar Vulvaverse gaan. Maar misschien wel een paar metalheads die komen voor de muziek en dan toch iets over transzorg meekrijgen. Het hoeft niet allemaal in heel grote stappen.” 

Keiharde muziek is daarnaast een goeie manier om ruimte in te nemen, zegt Kim. “Ik merk dat er juist binnen harde muziek heel veel ruimte is voor het verwerken van pijn en heel veel ruimte is voor de emotie woede. En aan dat laatste schenken we soms wat te weinig aandacht, als het niet de woede van witte cis heteromannen is.”

Maar bovenal is het festival bedoeld als een uiting van onremde queer joy. “Ik denk dat het heel fijn is om met z’n allen te ervaren hoe het is als iedereen kan thriven. Dit festival is als een klein voorproefje van een wereld waarin iedereen uitgesproken en luid zichzelf kan zijn.” 

Fotograaf Raymond van Mil was bij het nachtprogramma in club POING om de Vulvaverse-bezoekers vast te leggen. 

Scroll naar beneden voor de foto’s.