Foto's van modderprinsessen en reptielen op het platteland in Florida

Melanie Metz is een beeldend kunstenaar en fotograaf uit het zuiden van Florida. Ze onderzocht de simpele magie van het kleine plattelandsdorpje Davie, waar ze vandaan komt. Haar werk is onder andere gepubliceerd in Lenscratch, Oxford American, Juxtapoz, en Broadly. In 2017 kreeg ze de Emerging Photographer-beurs bij de Santa Fe Photographic Workshops.

VICE sprak met Metz over haar fotoserie, hoe ze zorgt voor genoeg brood op de plank en de toekomst van fotografie.

**VICE: Hoi Melanie, op welke manier beïnvloedt de plek waar je woont je fotografie?
**Melanie Metz: Werken in Zuid-Florida heeft ervoor gezorgd dat ik mijn omgeving, in verhouding tot mijn opvoeding, beter ben gaan begrijpen. Omdat ik me zo gemakkelijk kan identificeren met deze gemeenschap, maak ik beelden vanuit een subjectief perspectief. Ik krijg ontzettend veel vertrouwen van de mensen die hier wonen. Ik mag hun wereld komen bekijken.

**Hoe ben je met je fotografie begonnen?
**Ik begon op de middelbare school. Daar werd ik aangemoedigd om de doka te zien als middel om kunst te maken en om buiten de traditionele manier van fotografie te denken. De plek was perfect voor me omdat ik nogal verlegen was. Ik kwam in aanraking met het werk van onder andere Abelardo Morell, Jerry Uelsmann en Sally Mann. Hun lef om licht op het juiste moment te vangen inspireerde me om alternatieve methodes van fotograferen te ontdekken. Ik raakte geobsedeerd met het uitvoeren van experimentele ideeën en liet uiteindelijk een badkamer in mijn huis omtoveren tot een doka.

**Wanneer pak jij je camera op?
**Als ik iets zie in een persoon, object of plaats dat me raakt. Meestal kan ik mijn associaties en motivatie achter de foto die ik heb gemaakt pas plaatsen nadat ze gemaakt zijn. Ik volg mijn gevoel. Als ik een bepaalde uitdrukking zie bij iets of iemand gun ik mezelf geen tijd om daarover na te denken — ik maak meteen een foto. Soms kost het zoeken naar zulke momenten enorm veel tijd en moeite en soms merk ik ze ineens op.

**Verdien je al je geld met fotograferen?
**Ik heb in restaurants gewerkt, bij de receptie en nog wat andere onverdraaglijk saaie negen-tot-vijf banen. Ik probeerde niet te veel commerciële fotografieklussen aan te nemen, zodat ik kon focussen op mijn persoonlijke werk. Ik kwam er alleen wel achter dat ik met mijn kunstdiploma niet enorm veel kanten op kan. Ik doe nu hier en daar wat freelancewerk — dat kost me erg veel tijd. Ik ben nog steeds aan het uitvogelen hoe ik mezelf financieel kan onderhouden en focussen op mijn persoonlijke werk.

Welk werk is je meest bekende denk je? En wat vind je ervan?

Op deze foto heb ik de meeste reacties gekregen. Ik denk dat mensen zich ermee kunnen identificeren omdat het zo inspeelt op genderrollen. De samenleving wil dat meisjes schoon en ‘puur’ zijn, terwijl jongens worden aangemoedigd om vies te worden. Het jonge meisje op de afbeelding is uitdagend in haar houding en spreekt dat beeld tegen. Het recht om plezier te maken en te spelen is op deze foto veranderd in een menselijk recht.

**Hoe ga je te werk?
**Ik maak veel foto’s, laat ze ontwikkelen en daarna vergeet ik wat ik heb gefotografeerd. Ongeveer een week later haal ik mijn rol op en geniet ik van de fouten en verrassingen.

**Op welke manier bouw je een relatie op met de gefotografeerde?
**Als ik een nieuw onderwerp benader, vind ik het soms fijn om gewoon foto’s van ze te maken zonder dat ze het doorhebben. Zodra mensen beseffen dat ze worden gefotografeerd, gaan ze onbedoeld controleren hoe ze over willen komen. Dan kan het bijna onmogelijk zijn om weer in de natuurlijke situatie te komen. Als ik de foto’s heb, ren ik weg of ik stel mezelf voor.

**Wat vind je van het grote aanbod van online fotografie?
**Ik hou me daar niet zo erg mee bezig. Er is een overvloed aan middelmatige fotografie op het internet te vinden. Ik vind dat het beginners dwingt om continu dezelfde commerciële foto’s te maken. Er is een verschil tussen handigheid en authentieke poëzie. Ik hoop dat mijn foto’s eruit springen als iemand ernaar kijkt.

**Waar ben je het meest trots op, op werkgebied?
**Ik ben blij dat ik nog steeds fotografeer. Het is makkelijk om te stoppen of het helemaal om te zetten naar een volledig beroep. Je kan jezelf snel verliezen in sociale en financiële status. Hoeveel teleurstellingen en mislukkingen ik ook heb moeten meemaken, ik heb wel de discipline om nooit op te geven. Daar ben ik het meest trots op.

**Hoe zie je de toekomst van fotografie voor je?
**Ik hoop dat fotografie altijd wordt gebruikt om belangrijke verhalen te vertellen, zeker de verhalen die niet vaak gehoord worden. Ik denk dat het internet een geweldige ontwikkeling is geweest om fotografen te leren kennen en informatie uit te wisselen. Ik ben wel bang dat er minder goed wordt nagedacht over een foto, omdat het in de fotografie steeds meer om het nu, nu, nu draait. Door sociale media zullen veel fotografen ook erg graag beroemd willen worden. Of gebeurt dit allemaal al?

**Noem drie hedendaagse fotografen die je bewondert.
**Barbara Lamothe, Brenda Ann Kenneally en Peggy Levison Nolan. Ik werk elke dag samen met Nolan in de doka. Haar werk herinnert me er continu aan dat een goede foto meestal op de minst voor de hand liggende plek te vinden is. Ik heb gewoon veel geluk dat ik een beetje bij haar kan afkijken.