'Padre' laat je vergeten dat je naar miniatuurtjes aan het kijken bent

Het ongekende oog voor detail van de Argentijnse filmmaker Santiago 'Bou' Grasso is een van de elementen die zijn korte stopmotionfilm Padre zo goed maken. We zouden de film kunnen prijzen om zijn geluidseffecten en de manier waarop de camera zo subtiel over de set beweegt dat je bijna vergeet dat je naar miniatuurtjes aan het kijken bent. We zouden ook de waslijst van 265 internationale filmfestivals waar Padre te zien was kunnen noemen, of de negentig prijzen die het daar won. Of het drie jaar lange productieproces dat uiteindelijk tot de spaarzame maar oh zo betoverende twaalf minuten film heeft geleid. Maar toch is dat niet hetgeen dat na het kijken van Padre bij je blijft. Dat is namelijk het verhaal. En dan vooral haar tegelijkertijd groteske en realistische karakters, hun lot, en het dagelijks leven in een dictatuur. Zonder enige dialoog, maar met alleen een paar flarden van woorden die via de ondertiteling, de krant of over de radio overkomen, weten we dat het verhaal zich afspeelt in het Argentinië van 1982, toen het land aan het einde stond van een lange periode van militaire dictatuur. We volgen een vrouw die zorgt voor haar vader, een officier van het leger die niet al te goed meer met de realiteit om weet te gaan. Met zijn films onderzoekt Grasso vaak de donkere kant van emoties en het alledaagse leven, of het nu gaat om een relatie tussen een man en zijn vogels of een kapitalistische dystopie. Padre gaat dan specifiek over familierelaties, omgaan met verandering en het worstelen met krankzinnigheid. Bekijk de video hieronder:

Bekijk meer werk van  Santiago 'Bou' Grasso's op zijn website.