Zonder lhbt’ers zouden veel hedendaagse muziekgenres niet bestaan

Afgelopen januari rouwde de wereld om de dood van David Bowie. Waaronder de Britse schrijver Darryl W. Bullock, de auteur van David Bowie Made Me Gay: 100 Years of LHBT Music. Bullock denkt natuurlijk niet dat Bowie hem werkelijk gay heeft gemaakt - hij raakte wel behoorlijk geïnspireerd door Ziggy Stardust, Thin White Duke en Goblin King. In zijn boek deelt hij de bijdragen van de lhbt’ers in de muziekgeschiedenis. Het is een van de eerste boeken ooit over dit onderwerp.

Maar waarom Bowie? De artiest vertelde in 1972 tijdens een interview met muziektijdschrift Melody Maker, dat hij “homoseksueel is en dat altijd al geweest is”. Zo’n uitspraak zou je in die tijd niet snel verwachten uit de mond van een beroemde muzikant. “David Bowie’s opvallende vrouwelijkheid en seksuele androgynie was in de jaren tachtig een hele openbaring,” schrijft Bullock. Mensen voelden zich sneller geaccepteerd, minder eenzaam en werden geïnspireerd om hun eigen werk te maken. Hoewel Bowie in de loop van de jaren zijn seksualiteit steeds herdefinieerde is het statement uit 1972 altijd belangrijk gebleven, volgens Bullock. “Voor duizenden jonge lhbt’ers in de wereld werd het leven plotseling wat minder verstikkend.”

Hij begint het boek met een nummer uit 1916, wat mogelijk het eerste nummer is dat ooit werd gemaakt door een queer-persoon. Daarna schrijft Bullock over de opkomst van jazz en blues, de ‘Pansy Craze’ na de Eerste Wereldoorlog, de swingende jaren zestig, de glamoureuze jaren tachtig, de dood van David Bowie en alles wat daar tussenin zit. VICE sprak Bullock over wat hem inspireerde, welke verrassingen hij tegenkwam tijdens het onderzoeken van de rol van lhbt in de muziekgeschiedenis, en nog veel meer.

VICE: Waarom besloot je dit boek te schrijven?
Darryl W. Bullock: Ik wilde een algemeen boek schrijven over lhbt’ers in de muziekindustrie, maar om eerlijk te zijn werd dat een beetje saai. Het begon op een encyclopedie te kijken - een abc’tje van homoseksuele muzikanten. Drie of vier maanden daarna overleed David Bowie. Zijn dood raakte me echt. Pas toen ik de reacties van anderen zag, vooral van de popsterren waarmee ik opgroeide - Boy George, George Micheal, Madonna - realiseerde ik me dat ik een andere weg moest inslaan met mijn boek. Het moest niet alleen draaien om lhbt’ers die ooit muziek gemaakt hebben, maar over hoe ze iedere generatie beïnvloed hebben. De tijdlijn die ik heb gemaakt gaat zo’n honderd jaar terug. Ik heb er bewust voor gekozen om over mensen te schrijven waar je normaal gesproken niet veel over hoort. Het zou makkelijker zijn om een boek te schrijven over Elton John, George Michael, Boy George, Freddie Mercury en dat soort mensen. Ik wilde juist de levens van mensen zoals Patrick Haggerty, Blackberri en John “Smokey” Condon bespreken - mensen die een ontzettend belangrijke bijdrage hebben geleverd aan de muziekindustrie en levens van lhbt’ers, maar nauwelijks aandacht in de media krijgen.

Wat is het meest verrassende wat je hebt geleerd tijdens het schrijven van je boek?
De grootste verrassing voor mij was dat de lhbt-artiesten niet plotseling zichtbaar werden tijdens de Stonewall-rellen (die plaatsvonden tijdens de ontruiming van de homobar The Stonewall Inn, in New York), maar dat er daarvoor al veel kleine periodes waren waarin lhbt’ers muziek maakten, optraden, uit de kast kwamen en niet de censuur kregen opgelegd die je zou verwachten in die tijd. Natuurlijk kende ik het Berlijnse cabaret tijdens het Weimar-tijdperk al, maar ik ben me er nooit van bewust geweest hoe groot die subcultuur was. In bijna iedere Amerikaanse en Europese stad bestond een vergelijkbare subcultuur. Het was net na de Eerste Wereldoorlog, dus ik denk dat men zich vrijer voelde en mensen zich meer open en direct durfden uit te drukken.

Hoe dacht je voor het schrijven over de rol van lhbt’ers in de muziekindustrie? En hoe denk je daar nu over?
Toen ik jong was dacht ik altijd dat ‘gaymuziek’ gewoon discomuziek betekende. Ik ben erachter gekomen dat gaymuziek veel meer dat dat betekent. Punk zou bijvoorbeeld nooit hebben bestaan zonder lhbt-muzikanten. Als de gayclubs in Londen de punkers geen onderkomen hadden gegeven om te drinken en op te treden, bestonden Britse punkbands - zoals the Sex Pistols, Siouxsie en the Banshees - misschien niet eens. Ik kwam er tijdens het schrijven van mijn boek pas achter dat punk onder andere is ontstaan dankzij de lhbt-scene.

Denk je dat lhbt-muziek apart van andere muziek gelabeld moet worden?
Als alle machtsverhoudingen gelijk waren geweest, had ik me geen zorgen hoeven maken over labels. Maar zo is het niet. Er zijn nog steeds mensen die ervan schrikken dat ik getrouwd ben met een andere man. Als een label iemand kan helpen om een specifiek muziekstuk of bepaalde muzikant te vinden, dan is een label hartstikke handig. Misschien woon je in een klein dorpje, begrijpen je ouders niet, word je gepest door klasgenoten en ben je verstoten door je kerk. Misschien is het dan ontzettend belangrijk voor je om muziek aan te zetten waarin iemand vertelt dat alles goed komt. Ik weet zeker dat iemand ooit een Elton John-nummer heeft opgezet en daarna besloot om geen zelfmoord te plegen. Ik weet hoe belangrijk bepaalde homoseksuele artiesten voor mij zijn geweest.

Ik denk dat labels ontzettend belangrijk zijn als mensen op die manier sneller troost kunnen vinden in muziek, en ze daarna kunnen nadenken over de manier waarop ze hun leven leiden. Je publiek kan jou als muzikant makkelijker vinden dankzij een label.

Hoe denk je dat de muziek van nu eruit had gezien zonder lhbt’ers?
Ik denk dat het niet zou bestaan! Het klinkt raar, maar het is echt zo. Muziek zou heel anders zijn. In de jaren zestig werd de Britse popmuziek bijna compleet gedomineerd door homoseksuele artiesten. Als er geen lhbt’ers waren geweest, had je de homoseksuele Brian Epstein niet samen gezien met The Beatles. Dan had je de homoseksuele Kenneth Pitt niet samen gezien met David Bowie. Dan hadden Culture Club en Frankie Goes to Hollywood, uit de jaren tachtig, zonder de hulp van David Bowie misschien niet eens bestaan. De invloeden van lhbt-acts zijn onvermijdelijk. Ze zijn invloedrijker dan mensen denken.

Ik hoop dat mensen dankzij mijn boek kunnen erkennen hoe belangrijk lhbt’ers zijn geweest in elk genre van de populaire muziek. Lhbt’ers waren belangrijk voor de opkomst van jazz-muziek. Blues had niet bestaan zonder de lesbische en biseksuele vrouwen als Bessie Smith, Ma Rainey en Billie Holiday. En als we de queer-vrouw Wendy Carlos niet hadden gehad, hadden we misschien wel nooit de populaire Moog synthesizer gehoord. Mensen vergeten zulke dingen als ze er niet aan herinnerd worden.