Waarom de club van Bart Hess de beste club ooit is

Bart Hess is een modeontwerper die geen kleren maakt. Hij maakte een slijmjurk voor Lady Gaga, liet een danser in een latexpak op een 3D-computerrendering lijken en zoekt steeds naar nieuwe manieren om het lichaam te vervormen. Maar hij vervormt niet alleen lichamen.

Voor Dutch Design Week maakte hij een club die eigenlijk geen club is. Dat klonk bijzonder genoeg dat we er wel even langs moesten. En wat bleek? Het was de beste club ooit.

Net als elke nachtclub heeft de nachtclub van Bart Hess een ondoordringbare gevel, in dit geval met kosmische jaren negentig-letters erop. Alleen als er iemand naar binnen gaat, vang je een glimp op van alle plezier die je straks gaat beleven (flitsende neonlichten). Maar anders dan bij de meeste clubs, hoef je niet een uur lang verlekkerd naar die gevel te kijken. Misschien ligt het eraan dat het zondagavond is, maar er is geen rij. We kunnen meteen doorlopen en de doorbitch is ook niet van het type dat je eerst uitgebreid gaat staan inspecteren en je daarna alsnog met een resoluut "nein!" naar huis stuurt. Deze doorbitch is helemaal geen bitch. Ik krijg meteen een stempeltje. Waarom zouden leuke dingen ook altijd grimmig en onsympathiek moeten zijn?

Je hebt van die clubs waar het rijke plebs zich van het andere plebs probeert te onderscheiden door hele dure tafeltjes aan de rand van de zaal te huren en daar hard naar elkaar te gaan schreeuwen en met champagneflessen zwaaien. Ik ben altijd superjaloers op die klootzakken. De club van Bart Hess keert dat concept binnenstebuiten. Er zijn twee grote blokken waarop mensen staan te dansen, en de rest van de club is één grote viplounge. Dat voelt zo goed dat ik meteen zin krijg in champagne. Ze hebben geen losse glazen, dus ga ik maar voor een mini-flesje à zeven euro – ik moet natuurlijk scherp blijven om straks een kritische clubrecensie te typen. Maar helaas. De kleine flesjes zijn op dus geeft de barvrouw me een grote fles, "met de complimenten van Bart Hess". In een doorzichtige koeler met lampjes onderin. Erg stijlvol.

Ik ga ergens zitten met mijn champagne (en een bakje chique zwarte chips) en geniet van de moderne dansmoves van twee mensen die op de blokken staan. Ze dragen fonkelende en ritselende gewaden van een soort zilverpapier, die zwembadreflecties maken op de muren. De dansers staan extatisch te shinen in het licht van wild ronddraaiende lampen. Het is verfrissend dat alle mensen die hier in de club dansen ook écht kunnen dansen. Maar al te vaak is de helft van de dansvloer gevuld met herkauwende nachtbrakers die nog net de coördinatie kunnen vinden om af en toe een voet op te tillen. Dan komt de doorbitch binnen. Ze blijkt niet alleen een charmante portier, maar ook een uitstekende danseres, die casual wat artistieke bewegingen uit haar mouw schudt.

De club bestaat uit twee ruimtes: de zaal waarin de dansers staan en de bar. Als ik mijn champagne ga halen, zit die helemaal vol met wat oudere dagjesmensen die in een kringetje om Bart Hess heen zitten. Je zou bijna denken dat een wat strenger deurbeleid toch geen overbodige luxe is, maar door de geweldige ambiance met zwarte spiegelmuren en knipperende neonbordjes werkt het toch – esthetisch gezien. Hoe dom de vragen ook zijn die de dagjesmensen aan Bart stellen, deze zaal heeft de sfeer van een achterkamertje in een club waar spannende maffiadeals gesloten worden, en dat straalt af op de bezoekers. Weer eens wat anders dan die aardedonkere technoholen waar je in wat stroboscoopflitsen ziet hoe scheef alle bekken hangen. Later komt er wel wat meer regulier jong artistiek clubvolk binnen, maar zelfs zij weten zich te gedragen en raken direct in geanimeerde, schijnbaar diepgaande gesprekken verwikkeld.

Als je net binnen bent in de club van Bart Hess wacht je nog totdat die pompende vierkwartsmaat erin geknald komt, maar als de muziek na een klein uurtje rond is en weer opnieuw begint, wordt duidelijk dat die er nooit gaat komen. En dat is eigenlijk wel fijn. De muziek heeft een lieflijke onderwatervibe. Ik voel me een vrolijke, tevreden zeeanemoon en heb voor het eerst sinds tijden geen behoefte aan goedkope adrenalinekicks. Zuivere, esthetische schoonheid is blijkbaar net zo lekker.

De meeste clubs doen een wedstrijdje wie de meest marathoneske openingstijden hanteert. Als je geen laffe afhaker wilt zijn die vroegtijdig naar bed gaat, moet je scheepsladingen drugs naar binnen werken om het vol te houden. Ook dat is bij Bart Hess niet nodig. De club is open in het weekend (komende donderdag, vrijdag en zaterdag kun je er nog heen) van zes tot negen uur 's avonds. Voor ik het wist was het alweer sluitingstijd en zaten de dansers met het licht aan hun avondeten naar binnen te werken. Ik voelde me een die-hard maar hoefde niet daarna nog een halve week brak in bed te liggen om dat te compenseren. Het had op zich ook langer mogen duren, want ik heb me in de drie uur dat ik er was geen moment verveeld. Het was een verfijnde en luxe ervaring. Bart weet precies hoe hij zure clubrecensenten voor zich kan winnen, zonder gebruik te maken van opzichtige trucs