Magnifieke mozaïeken van weggegooide spiegeltjes en cd's

Dit artikel verscheen eerder op VICE US.

De 27-jarige Amerikaanse kunstenaar Cameron Welch vindt het prettig om zo nu en dan in vuilnisbakken te wroeten. Daar zoekt hij naar afgedankte voorwerpen, zoals cd’s, spiegeltjes en badkamertegels, die hij vervolgens in collageachtige mozaïeken verwerkt. “Ik werk graag met readymades, en vind het interessant om tastbare objecten in beelden te verwerken,” legt Welch uit. “Al die dingen dragen hun eigen geschiedenis met zich mee.”

Hoewel mozaïek een kunstvorm is die al meegaat sinds mensenheugenis, gebruikt hij vooral modernere voorwerpen, zoals cd’tjes. “Ik ben vooral geïnteresseerd in de verhalen die achter deze weggegooide spullen zitten. Neem nou zo’n keyboard [in het werk Jazz, red.], dat ooit iemand bespeelde en vervolgens blijkbaar wel weer klaar mee was. Als ik ze dan in mijn kunst verwerk, kan iedereen er ook weer iets anders in zien.”

De spiegels verwerkt hij vooral in de ogen van de figuren. “Dat is om de toeschouwer een relatie met de afbeelding aan te laten gaan,” zegt hij. “Ik maak graag mozaïeken omdat het iets uitnodigends heeft. Het stelt de vraag: wie ben jij binnen deze beeltenis? Wat zie je precies wanneer je jezelf in dit werk ziet?”

In de meeste gevallen zul je in ieder geval een zwart figuur zien. Op één geval na zijn ze dat namelijk allemaal, en dat heeft een reden. Je kunt het zien als bescheiden aanklacht tegen de ondervertegenwoordiging van mensen met een donkere huidskleur in de meeste westerse musea, wanneer het aankomt op het antieke erfgoed dat ze exposeren. Met dit 'modernere' erfgoed wil Welch het goede voorbeeld geven.

De enige gedaante die niet zwart is, maar wit, is die van Persephone. Die ziet er qua vorm hetzelfde uit als de andere figuren, maar dan wit. “Zelf weet ik ook niet waarom ik dat zo heb gedaan — het leek me gewoon interessant om te kijken wat er zou gebeuren. Ik stel liever vragen dan dat ik ze zelf beantwoord.” Wat Welch in ieder geval wél wil, is ons na laten denken over welk cultureel erfgoed we in onze musea tentoonstellen, en of de figuren die we daarin zien wel een juiste afspiegeling vormen van onze samenleving.

Maar los daarvan zijn het ook speelse werken die zonder al te veel moeite een glimlach op je gezicht weten te toveren.