Taiwan meldde op 21 januari de eerste bevestigde coronabesmetting in het land. Sindsdien zijn er nog niet eens 600 besmettingen bij gekomen en slechts zeven doden gevallen. De winkels, bioscopen, cafés en clubs zijn gewoon open en de bevolking maakt zich amper zorgen om hun gezondheid. Wat zich nu in Taiwan afspeelt is voor ons een blik in de toekomst: de wereld na COVID, waarin er nog steeds voorzorgsmaatregelen worden genomen, maar de meeste mensen helemaal niet bang meer zijn om het virus op te lopen.
Zo ziet het leven er in Taiwan uit.
Op 8 augustus trad de Taiwanese singer-songwriter Eric Chou voor 10.000 mensen op in de Taipei Arena. Het was binnen en de aanwezigen hoefden geen afstand van elkaar te houden. Dat klinkt als een potentiële brandhaard, maar voor zover bekend raakte niemand besmet. Sterker nog, op het moment van schrijven zou er sinds 12 april überhaupt geen enkele verspreiding in het land hebben plaatsgevonden.
Maar hoe kan dat? Het land heeft bijna 24 miljoen inwoners en een bevolkingsdichtheid van 671 mensen per vierkante kilometer – wat hoger is dan de bevolkingsdichtheid van zowel van Nederland als België. Het land ligt ook nog eens vlak naast China. Niemand had verbaasd opgekeken als Taiwan ernstig was getroffen door het coronavirus.
Kort samengevat: Taiwan heeft dit succes vooral te danken aan een goede voorbereiding, proactieve leiders en de bereidheid van het volk om zich aan alle maatregelen te houden. In 2003 stierven er in Taiwan 73 mensen aan SARS – wat destijds relatief gezien het hoogste sterftecijfer ter wereld was. Sindsdien heeft het land zich goed voorbereid op nieuwe virusuitbraken en kon het meteen adequaat reageren toen in december de besmettingen in Wuhan werden ontdekt.
Door mondkapjes te verplichten in het openbaar vervoer, openbare bijeenkomsten te beperken, de grenzen te sluiten voor mensen die niet in Taiwan wonen en Taiwanezen die het land weer in wilden verplicht veertien dagen in quarantaine te laten gaan, wist het land het virus te beteugelen – zonder lockdowns in te hoeven stellen of het dagelijks leven op z’n kop te zetten. Dus hoe is het er al die tijd geweest?
Ik droeg op 29 januari voor het eerst een mondkapje. Het was Chinees Nieuwjaar en in Taiwan begonnen mensen zich zorgen te maken over het virus. In de weken erna sprak ik met vrienden uit China, waar ik in mei 2019 heb gewoond, en waar de meeste steden al in lockdown waren gegaan. Een vriend uit Shandong liet me de vergunning zien die hij aan bewakers moest kunnen laten zien als hij zijn wooncomplex uitging om eten in te slaan. Een ander vertelde hoe ze vastzat in Guangdong en niet terug kon naar Shanghai, omdat ze niet naar een andere provincie mocht afreizen. Ik sprak ook nog een Amerikaanse vriend, die voorafgaand aan de lockdowns ziek werd. Je kon je op dat moment nog niet op corona laten testen, dus bij wijze van diagnose kreeg hij te horen dat hij een longontsteking had. Hij kreeg er medicatie voor, maar dat hielp niet. Ik hoorde alle verhalen aan en was er vrij zeker van dat we binnen een niet al te lange tijd ook lockdowns, reisverboden en zieke mensen in Taiwan zouden krijgen.
EEN SCREENSHOT VAN DE KAART WAAROP JE KON ZIEN WAAR DE MOGELIJK BESMETTE PASSAGIERS VAN DE DIAMOND PRINCESS WAREN GEWEEST. SCREENSHOT: ADAM HOPKINS
Toen het cruiseschip Diamond Princess op 31 januari in Keelung aankwam, werd duidelijk hoe goed voorbereid Taiwan was op deze uitbraak. Toen namelijk een week later bleek dat er positieve gevallen aan boord waren, kreeg meteen iedereen in Taiwan een berichtje op zijn telefoon met een link naar een speciale Google Maps-pagina. Daar kon je precies op zien waar alle mogelijk besmette passagiers waren geweest, en wanneer ze daar waren. Dat was zowel eng als indrukwekkend, maar het gaf me tegelijkertijd het gevoel dat de mensen die de leiding hadden wisten waar ze mee bezig waren. Sindsdien wordt iedereen die in contact is geweest met een besmet persoon meteen benaderd, getest of gevraagd om in quarantaine te gaan – afhankelijk van het risico dat ze lopen.
Het leven is hier het grootste deel van het jaar eigenlijk best normaal geweest. Voor zover we weten is er al een half jaar geen besmetting van buitenaf meer geweest. Van de 550 besmettingen zijn er nog niet eens honderd ontstaan in het land zelf – verreweg de meeste kwamen uit het buitenland. De afgelopen maanden ben ik naar restaurants, cafés, clubs, tentoonstellingen, bioscopen en concerten geweest, en ik heb me geen moment zorgen gemaakt. Natuurlijk hoef je maar één besmet persoon op het verkeerde tijdstip op de verkeerde plek te treffen, maar er zijn genoeg momenten waarop ik vergeet dat we midden in een pandemie zitten.
Het vreemde is dat ik me daardoor ook een tijdje schuldig heb gevoeld. Als ik een foto van het stranduitje of een etentje op Instagram zette, moest ik gelijk denken aan alle andere plekken op de wereld waar dat helemaal niet kon. Dan voelde het alsof ik die vrijheid niet verdiend had.
Dat schuldgevoel is natuurlijk irrationeel en onnodig. Ik woon toevallig in een land waar de situatie vanaf dag 1 enorm serieus werd genomen. Wat je nu ziet in Taiwan, is hoe de toekomst van andere landen eruit zou kunnen zien. Een toekomst waarin het virus nog steeds bestaat, maar wel vakkundig en efficiënt wordt aangepakt.
Dit artikel verscheen oorspronkelijk bij VICE US
Volg VICE België en VICE Nederland ook op Instagram