Noisey was bij de allereerste editie van het Dekmantel Festival

Foto door Raymond van Mil. Afgelopen vrijdag, zaterdag en zondag was het in het Amsterdamse bos tijd voor het allereerste Dekmantel Festival. De verwachtingen waren nogal hooggespannen, met een run op kaarten waar zelfs Rolling Stones-fans nog een puntje aan kunnen zuigen en een allstar lineup. Toch veranderde de Facebookpagina van het evenement een paar dagen voor aanvang alsnog in een verkapte versie van Marktplaats voor mensen die hun gevoel voor fomo uiteindelijk de baas werden en besloten hun kaartje te verkopen. Jammer voor ze, ze hebben een heel tof weekend gemist met toffe muziek midden in de Amsterdamse natuur (ja, ik wist ook niet dat die bestond!). De nadruk van de organisatie lag duidelijk op de muziek, en dat is maar goed ook. Alle vier de podia waren uitgerust met puntgave installaties van het merk Kraakheldere Burenruzie, en zo kwamen alle live- dan wel dj-sets van de puike boekingen volledig tot hun recht. Goed om te zien dat er dus totaal niet bezuinigd was op de muziek. De aankleding van het terrein was volgens een enkeling ietwat aan de magere kant, maar dat was voor mij eigenlijk geen enkel bezwaar. Deze minimalistische insteek past wat mij betreft eenmaal beter bij een festival als Dekmantel. De letters van het woord FOOD – levensgroot met duct-tape op een schutting geplakt – maakten voor mij duidelijk genoeg waar ik moest zijn voor eten. Daar heb ik geen delegatie afgevaardigden van een troosteloos straattheater rondom een tipi van gerecyclede stoelpoten voor nodig. Wat Dekmantel deed paste perfect. Niet zeuren, als je goed keek zag je achter in de hoek bij de RedBull-tent een levensechte radarschotel vlijtig rondjes draaien. Zag er hartstikke cool uit. Ook werden er op de eerste avond profielfoto’s van bezoekers die op attending stonden op de LED-muur achter de mainstage in de visuals verwerkt. Super contemporary interactive video-art, yo! Ben je toch een liefhebber van overbodige tierelantijnen op een kleinschalig festival? Helaas! Het cultureel verantwoorde theater-/wijnslobberfestival de Parade toert vanaf volgende zomer pas weer door het land. Na afloop waren enkele deskundigen het niet eens met de waterprijzen.

Maar goed,

de wetenschap heeft onlangs aangetoond dat haters gonna hate

. Het gros van de bezoekers kwam echter niet om water te drinken maar voor de muziek. Een van de hoogtepuntjes voor mij was

Joy Orbison

, dit kwam omdat hij er eigenhandig voor zorgde dat er bij de mainstage op zaterdag massaal de plotselinge regen al dansend getrotseerd werd (gratis water anyone?). Ook was het een welkome afwisseling op de techno, die voor mij soms net iets te goed vertegenwoordigd was op het festival. Maar als je een beetje je best deed was er muzikaal genoeg leuks en nieuws te ontdekken. De eerste dag sprong de liveset van

Legowelt & Xosar

eruit, tussen de bomen bij de kleine FACT-stage. Ik zag ze tussen

Underground Resistance presents: Timeline

en

Laurent Garnier

door. Bij die eerste kreeg ik het gevoel dat ik een veertiger was die weemoedig terugdacht aan zijn wilde jaren op Ibiza, compleet met een linnen overhemd en matchende Espadrilles. Niet echt iets voor mij, maar de saxofonist en de overdaad aan glimlachen om me heen maakten een hoop goed. Toch best leuk. Laurent Garnier sloot later het hoofdpodium af, met een air over zich heen waar eigenlijk alleen DJ Jean aan zou kunnen tippen. Afsluiter werd voor mij Midland, want de Boiler Room was net iets te druk, en kiezen tussen

Laurent Garnier

en

Marcel Dettmann

is voor mij als kiezen tussen een Segway en een step. Je kan er wel mee vooruit, je gaat er alleen niet zo lekker op. De house van

Midland

die tegelijkertijd geprogrammeerd stond bood uitkomst. Het was oké.

Op de tweede dag knalde

Jeff Mills

er goed in met een sterke liveset in de RedBull-tent. Deze uit Detroit afkomstige veteraan (Hij is dit jaar vijftig jaar oud geworden. Noem hem gerust Abraham. VIJF-TIG!!!) liet zien hoe simpel (doch virtuoos) het is om een publiek mee te krijgen met een aantal goed getimede breaks op een soort drumcomputer. In de tent was het niet te merken dat het nog gewoon middag was. Deze man kan zo makkelijk nog 50 jaar mee. Daarna was het de beurt aan de boys van

Hessle

fucking

Audio

. Ben je nog nooit in je leven onderdeel van een trio geweest? Geeft niet! Kijken naar een trio was nog nooit zo leuk, met

Ben UFO

,

Pangea

en

Pearson Sound

die bewijzen dat er nog genoeg ruimte is voor verrassingen in de hedendaagse house. Ik maakte af en toe een uitstapje naar de gezellige Boiler Room-stage en zag als laatst

Traxx

het immer idyllische Fact-veld afsluiten met een set waarin ook de acid niet geschuwd werd.

Klik linksboven voor geluid.

De zondag was veel rustiger dan de voorgaande twee dagen, en ook was er nu een hele kleine stage bij de luxe toiletten, in plaats van de tent die vrijdag en zaterdag dienst deed als RedBull-stage. Boiler Room werd vervangen door FACT en dat wat eerder FACT was, was op zondag dan weer RedBull-stage. Het was even wennen, en jammer dat door de drukte bij de luxe toiletten het water heel snel op was zodat deze gesloten moesten worden. Vooral voor de vrouwelijke bezoekers werd het alsnog Dixie-time. Maar goed, dat hoort eigenlijk wel bij een festival, en niet iedereen hechtte evenveel waarde aan een luxe toiletbezoek:

Trakteert u zichzelf eens op een verkwikkend voetbad tijdens uw luxe toiletbezoek!

Zondag gaf Jamie xx een veelzijdige set weg met disco, house en ook links en rechts wat zwaarder werk. Ja, natuurlijk kwam er ook een dansbare edit van een The xx-nummer voorbij maar dat mocht de pret niet drukken. Het publiek had er zin in en danste al voorzichtig tijdens zijn maffe openingstrack. Niet iedereen danste voorzichtig, de dame hieronder liet zien dat zelfs vreemde wereldmuziek haar shuffledrang niet klein kreeg:

I-F (die het werk van Giorgio Moroder of Kraftwerk trouwens NOOIT heeft aangeraakt) gaf nog een lekker setje bij de kleinste stage, want hij werd correct aangekondigd op de website van het Dekmantel Festival. Verder naar de avond toe kreeg het terrein een post apocalyptische vibe, maar dan op een goede manier. Het kleinere aantal bezoekers en de gefreakte klanken van Blawan & Surgeon op de mainstage droegen hier aan bij. Langzaam vertrokken de meeste bezoekers beetje bij beetje weer op de fiets terug naar de stad, een gevaarlijk spannende combinatie van fietssafari, Russische roulette en Te land, ter zee en in de lucht.

Het was een tof festival, zeker voor de eerste keer. Op

een enkele zeurpiet

en

een heleboel kak in het bos

na zeer geslaagd. Ook al ben je geen echte technoknaller, er valt genoeg verrassends te ontdekken in de onbekendere hoeken van de lineup. Tot slot wil ik graag nog een Vine delen van een dolenthousiaste meneer in een Pinkpop-shirt die er bij

Laurent Garnier

lustig op los shufflede. Het vat mijn gevoel over het eerste Dekmantel Festival prima samen. Stel je niet zo aan, wees niet al te kritisch en doe zelf ook een beetje je best om het leuk te hebben.