De schilderijen van deze kunstenaar veranderen je kijk op de metro voorgoed

Devon Rodriguez is een portretkunstenaar die met zijn werk een nieuw tijdperk inluidt. Zijn achtergrond – Devon is geboren in het zuidelijke gedeelte van de Bronx, New York– heeft een directe invloed op de karakters die hij schildert. Naast de canvassen die hij maakt van de lokale bevolking (variërend van “drugsdealers op de hoek” tot “vastgoedmagnaten uit de stad”), schildert hij de reizigers van metrolijn 6, die zijn onwetende moderne muzes zijn. Hij maakt foto’s van ze, en schildert die later na. De buurt waarin hij woont maakt een nieuwe fase door, en de jonge lokale creatievelingen verhuizen steeds minder naar het centrum van de stad. We spreken met de kunstenaar over onopvallend werken in de metro, de schoonheid van een penseelstreek, en de opmars van de Bronx.

"Have a nice day" Olieverf op canvas 24 x 18 inches

Wat voor invloed heeft je achtergrond op je relatie met kunst?
Mijn vader was een fantastische tatoeëerder, en hij haalde meestal inspiratie uit Japanse houtsnedes. Hij is helaas niet lang genoeg in mijn leven gebleven om me iets te leren over zijn manier van tekenen, maar ik denk dat hij dat gen heeft doorgegeven. Ik zie altijd de kleine nuances in de wereld: vormen, de manier waarop kleuren samengaan, verschillende gezichtskenmerken. Ik ben nooit blootgesteld aan schilderen, mijn focus lag vroeger vooral op graffiti; ik dacht echt dat ik op een dag een beroemde graffiti-kunstenaar zou zijn.

In het zesde leerjaar was het tijd om me aan te melden voor de middelbare school; de High School of Art and Design, in het centrum van Manhattan, was mijn eerste keuze. Ik moest een toelating doen met portfolio, maar werd uiteindelijk afgewezen. Dus ging ik naar de school in mijn buurt, met slechte statistieken en slagingscijfers. De kunstleraar daar hielp me in mijn eerste jaar met mijn portfolio. Hij was afgestudeerd aan de School of Visual Arts, dus hij wist wat ze wilden zien. Toen ik startte met mijn eerste jaar, kwam ik langs het klaslokaal van de kunstles en zag een prikbord met allemaal fantastische tekeningen. Ik ging naar binnen en zag de leraar een van de leerlingen na tekenen. Ik had nog nooit zoiets gezien, en wilde dat meteen ook kunnen.

Wat was het onderwerp van je eerste portret? Dat was een zelfportret, denk ik. Ik kan me niet herinneren dat ik daarvoor ooit portretten maakte.

Hoe ziet je veldonderzoek eruit? Loop je met een schetsboek en camera door de New Yorkse metro op zoek naar ideeën? Meestal ben ik gewoon onderweg, en dan zie ik iets dat me aanspreekt. Ik heb de laatste tijd geen schetsboek gebruikt omdat een camera efficiënter is.

"Woman in brown coat" Olieverf op hout 40 x 30 inches

Welke details moet je vastleggen om verder te komen?
Gewoon wat praktische dingen, zoals zeker weten dat de belichting goed is. Sommige wagons zijn donkerder dan andere. Ik creëer aannames en verhalen in mijn hoofd, die er toe leiden dat ik de camera pak en een persoon fotografeer, maar soms is iemand ook gewoon visueel aantrekkelijk. Ik probeer verschillende expressies en spontane momenten vast te leggen. Hoe meer materiaal ik heb, hoe makkelijker om een keuze te maken. Ik verwijder meestal ongeveer twintig beelden voordat ik een keuze maak. Als ik een aantal weken aan een schilderij ga werken, dan moet ik niet voor het eerste het beste beeld gaan.

Is discretie belangrijk voor je? Of praat je met je onderwerpen?
Heel belangrijk. Ik wens weleens dat ik onzichtbaar was. Ik wil niet dat mijn aanwezigheid invloed heeft op het resultaat van de foto. Er zijn tijden dat mensen het doorhebben dat ik een foto maak en dan proberen ze te poseren, dat doet voor mij echt af aan het beeld.

Gebruik je altijd olieverf?
Meestal wel. Ik teken soms, maar ik houd meer van schilderen. Ik schets alles eerst met grafiet om de plaatsing te bepalen, voordat ik verf ga mengen. Ik doe soms een week, en soms een aantal maanden over een canvas; dat hangt af van de grootte.

"Ripped Jeans" Olieverf op hout

In je omschrijving als kunstenaar staat: “mijn doel is niet om fotografie na te bootsen, maar om de kijker empathie te laten voelen voor het onderwerp.” Hoe creëer je empathie in een schilderij op een manier waarop dat niet kan met fotografie?
Emoties beïnvloeden de de penseelstreken die je maakt en de kleurkeuzes die je kiest. Schilderen voegt een nieuwe laag toe aan de menselijke geest ー iets wat naar mijn mening niet lukt met fotografie.

Je stelt ook dat je de “psychologie vastlegt van de mensen die niet gezien worden” ーkun je hier wat meer over vertellen?
Voor mijn gevoel zouden we veel interessante dingen kunnen leren over sociale intelligentie als we andere mensen meer zouden observeren.

Vallen bepaalde sociale patronen je op? Zoals trends die terug komen?
Ja, de manier waarop bepaalde leeftijdsgroepen hun heil zoeken in soortgelijke kledingmerken, en de manier waarop sociale achtergronden invloed hebben op straattaal of communicatiepatronen. Die dingen vallen me op tijdens mijn reis naar werk; hoe groepen mensen uit verschillende sociale klassen uitstappen in buurten die gezien worden als ‘beter’ of ‘slechter’ bijvoorbeeld.

Dat gezegd hebbende, mensen zien de Bronx toch op een bepaalde, vaak negatieve, manier. Wat zou je mensen willen meegeven over de buurt?
Mensen hebben die mening om een reden; het komt niet uit de lucht vallen. Maar dingen worden veel beter in de South Bronx, zeker rondom mijn buurt (Mott haven/ Port Morris). Dat is een verandering die ik al vanaf jongs af aan al wilde zien. Langzaam maar zeker is het aan het gebeuren. Ik wil dat mensen weten dat het een coole, kleurrijke, stoere plek is die mij, en vele andere creatievelingen, inspireert.

"Broadway-Lafayette" Olieverf op canvas

Heb je contact met andere creatievelingen uit de Bronx?
Ja, en dat zijn er heel veel. Zo ben ik bevriend met John Ahearn (beeldhouwer), Michael Robayo (filmmaker), Jerome Lamaar (modeontwerper) en Amaurys Grullon (ontwerper). De Bronx is een creatieve smeltkroes.

Welke andere artiesten inspireren je?
Mijn favoriete fotografen zijn Philip Lorca Dicorcia en Gregory Crewdson, en de schilders Daniel Sprick en Steven Assael.

In je schilderijen zijn logo’s en elementen uit de moderne stad te zien, zoals tassen van winkelketens en nachtwinkels. Welke rol spelen die logo’s in je werk?
De merken die mensen dragen geven de demografie van smaak en stijl weer. Die logo’s, advertenties, en kleding zeggen wat over de tijd waarin we leven.

Waar werk je nu aan, en wat zijn je toekomstplannen?
Op dit moment ben ik bezig met een lijst portretten in opdracht. Ook werk ik met Michael Robayo, een filmmaker uit de Bronx, aan een documentaire over het leven als kunstenaar in dit deel van New York. In 2018 wil ik gewoon werk maken dat er goed uitziet. Hopelijk vinden anderen dat interessant.

"Bushwick" Olieverf op hout 10 x 8 inches

Dit artikel verscheen eerder op i-D Nederland