Op de Unfair-beurs kun je kennis maken met levenselixer gemaakt van slakkenslijm

Elke twee weken maakt schrijver/kunstenaar Jan Hoek een lijstje van de vijf kunstwerken die zijn kunstenaarshart sneller lieten kloppen. Deze week moest hij zelf opbouwen op een beurs voor jonge kunstenaars, maar hij zag toch kans om tussen het opbouwen door zijn favoriete vijf kunstenaars die op de beurs staan te omschrijven.

Sinds gisteren is de Unfair-beurs aan de gang in Amsterdam, en helemáál objectief kan ik daar niet iets over zeggen. Ik ben namelijk zelf dagenlang bezig geweest met het opbouwen ervan, wat vooral neerkomt op ontzettend veel timmeren en zagen (kijk maar op de foto hieronder). Dat voelt dan op een gegeven moment een beetje als een schoolkamp. Je bent met allemaal nieuwe mensen en je wil dolgraag aardig gevonden worden, en ondertussen moet je in je lelijkste kleren fysieke dingen doen (op schoolkamp was dat meestal roeien). En na zo'n week heb je nog steeds geen idee van elkaars werk, maar weet je wel wie jouw hamer had geleend en niet had terug gegeven, wie tijdens de lunch altijd het hoogste woord had en met wie je graag naar bed wil.

Wel objectief ben ik over het feit dat dit de leukste kunstbeurs van het land is. De meeste beurzen zijn ofwel chic, peperduur en vervuld van hun eigen moeilijke conceptuele goede smaak, óf ze noemen zichzelf 'een nieuwe jonge, wilde beurs' en dan vind je er vooral slechte street art van kunstenaars die eigenlijk op de chique beurzen willen hangen.

Op deze beurs worden veertig jonge kunstenaars die niet langer dan tien jaar zijn afgestudeerd gevraagd een solopresentatie te houden, zonder galerie. En de kunstenaars die ze kiezen zijn nog steeds jong en wild, maar je kan je ook voorstellen dat ze over tien jaar solo's hebben in het New Yorkse MOMA.

Hieronder wil ik graag het werk van vijf van de aanwezige kunstenaars uitlichten – die ik trouwens niet heb uitgekozen omdat ik het liefste met hen naar bed zou willen (al zou ik bij de meeste geen 'nee' zeggen). En daarnaast moet je dus ook echt naar de beurs gaan, want de andere 35 kunstenaars zijn minstens zo goed. Het ding met hun kunstwerken is alleen dat je ze beter in het echt kunt zien dan erover te lezen.

Eerder fotografeerde kunstenaar Sanne Vaassen al eens al haar moedervlekken, waar ze vervolgens plakplaatjes van maakte zodat je ze op jezelf kon plakken. Nu gaat ze een stapje verder en heeft ze voor op de beurs een tattooteam ingehuurd die al haar 442 moedervlekken op 442 verschillende mensen gaat tatoeëren. Je krijgt zo'n moedervlek dan ook echt op precies dezelfde plaats als waar Sanne 'm heeft zitten en ook in dezelfde grootte en in dezelfde teint bruin. (Ik weet niet of je in het geval er een zwarte haar uit groeit, die er ook bij krijgt.)

Als je een tattoo wil moet je snel zijn, want enkel zondag is er nog plek om er een te laten zetten.

Mijn favoriete computerspellen zijn die waarbij het de bedoeling is om zoveel mogelijk door alienslijm gemuteerde nazi's dood te schieten. Al hyperventilerend van de adrenaline ram ik dan op knopjes om op de juiste momenten mijn kapmes om te wisselen voor een AK-47. Heerlijk is dat.

De Zweedse Alexander Högland heeft ook een computerspel gemaakt, maar dan eentje met een heel ander doel. Er is namelijk niet echt een doel. Nou ja, terwijl je rondloopt door een prachtige virtuele wereld is er wel een sóórt van doel, namelijk dat je datzelfde gevoel krijgt dat je ook hebt als je bijvoorbeeld in de natuur bent en opeens de zon door de wolken breekt die een glinstering over het water laat gaan. Het moment dat je betovert wordt door de schoonheid der flora en fauna en je geen woorden meer nodig hebt. Met dit spel bewijst Alexander dat je zo'n mythische verstilde natuurervaring net zo makkelijk al gamend kan ervaren.

Om even in de natuursfeer te blijven: Anne Geene is als kunstenaar al haar hele leven bezig met het onderzoeken en ordenen van die natuur. Nu is ze bezig met het maken van een voorstel voor een fictief plantenmuseum, waar ze op de Unfair al een gedeelte van zal laten zien. Achter drie glasplaten zijn bijvoorbeeld drie verschillende kleuren aarde gedrukt. Het verschil in tinten was mij in de echte natuur niet opgevallen. Ik hoop dat het plantenmuseum van Anne Geene niet een fictief museum blijft, maar er echt gaat komen. Misschien mag zij wel de nieuwe directeur van De Appel worden en hier haar museum vestigen. Van mij mag dat in ieder geval!

Naast al die verschillende conceptuele hoogstandjes is er gelukkig ook kunst te zien waar je extreem hebberig van wordt. Ik zelf wil bijvoorbeeld heel graag alle werken van Anne Forest hebben. Zij schildert op de meest uiteenlopende materialen – van tapijten tot schaakborden. Meestal zijn haar portretten gebaseerd op figuren uit de renaissance of de barok, maar dankzij de onnavolgbare werking van haar kunstenaarsbrein komen die er allemaal nogal aapachtig uit. Zo heeft ze op een soort vaandel een prachtig portret van een woeste aapman met een vagina gemaakt (hieronder links zie je hem/haar). Als je meer geld te besteden hebt dan ik, zou ik je zeker aanraden deze te kopen (en aan mij te geven).

Behalve kunst kan je op deze beurs ook nog eens het eeuwige leven kopen. Althans, kunstenaar Paul Geelen is bezig met het ontwikkelen van een levenselixer. Om dit te maken is hij naar Chili vertrokken om daar onderzoek te doen naar de magische werking van slakkenslijm ter verjonging van de huid. Inmiddels heeft Paul meer dan duizend slakken in zijn atelier, en op de beurs zal de eerste versie van het elixer gepresenteerd worden. Helaas word je nog niet onsterfelijk van het brouwseltje. Wel heeft Paul tijdens dit onderzoek ontdekt dat slakken een soort 'natte' geluiden maken als ze de liefde met elkaar willen bedrijven – het slakkenequivalent van 'fiet fieuw', zeg maar – en dit geluid is in versterkte versie te horen tijdens zijn presentatie.

Unfair is tot en met zondag 3 april te bezoeken