Ik liet mijn hoofd tatoeëren om minder kaal te lijken

Als je haar opvallend dunner wordt – zoals rond je 40e gebeurt bij ongeveer 40 procent van de mannen en een vergelijkbaar percentage van vrouwen – heb je maar twee opties: het accepteren, of ingrijpen. Ik was pas 28 toen mijn steeds kaler wordende schedel me dwong om me te gaan gedragen als een volgroeide volwassen man; iets waar ik nog lang niet klaar voor was.

Vroeger had je als kalend mens maar een paar opties: je kon een toupetje of een pruik aanschaffen, een dubieuze behandeling ondergaan bij een of andere kwakzalver, of investeren in een collectie hoeden en petten voor alle seizoenen. Ik stond in 2005 versteld toen ik erachter kwam dat er nog een andere optie bestond: een haartransplantatie. En afgaande op de foto's die ik op internet zag, werkte het.

Ik kon me de vijfduizend piek die het kostte eigenlijk niet veroorloven, maar het lukte me toch om het bedrag bij elkaar te sprokkelen. Vier maanden gingen voorbij, en ik begon te vermoeden dat de haartransplantatie weggegooid geld was geweest. Zes maanden na de procedure leken er echter ontluikende haartjes door te breken, en na tien maanden had het geweldige resultaat me het hernieuwde zelfvertrouwen gegeven om door te gaan met mijn onbezonnen Peter Pan-levensstijl. Ik was erg blij met de ingreep, en twaalf jaar later ben ik dat nog steeds.

Het enige nadeel was dat de procedure een groot litteken op mijn achterhoofd had achtergelaten, dat zichtbaar werd bij een strak, kort kapsel. Maar dat was wel het kapsel dat het beste bij me past, en waarbij mijn haar (zowel het oorspronkelijke als het getransplanteerde) er het beste uitziet.

Een paar maanden geleden ontdekte ik een mogelijke oplossing voor mijn probleem. Het heet scalp micropigmentation, oftewel een haartatoeage. Het houdt in dat je schedel met kleine stipjes wordt getatoeëerd, zodat het net stoppels lijken. Blijkbaar is het dé uitkomst voor mensen die de littekens van een haartransplantatie proberen te camoufleren, omdat ze hun volle haardos koste wat kost wilden behouden. Mensen zoals ik.

Tegenwoordig hoef je alleen maar aan een dienst of product te denken, en je browser staat al vol met banners voor wat je zoekt. Ik klikte op de advertenties van de verschillende hoofdtatoeëerders die me het hof probeerden te maken, en voelde me aangetrokken tot een bedrijf dat Scalp Micro USA heet. De Amerikaanse eigenaar Matt Lulo reisde zes jaar geleden naar Engeland om zelf de behandeling te ondergaan, die toen nog niet werd gedaan in de VS. Kort daarna volgde hij de training voor hoofdhuidtatoeëerders in Birmingham, en werd hij de eerste die de behandeling aanbood in New York.

Hoewel veel mensen naar Scalp Micro USA komen om een litteken te verbergen, bestaat het merendeel van hun werk uit het inkleuren van terugwijkende haarlijnen en de illusie scheppen van een vollere haardos, bij zowel mannen als vrouwen. Dankzij mijn haartransplantatie hoef ik nog niet mijn schedel te scheren, waardoor een haartatoeage er het beste uitziet. Helaas is het onvermijdelijk dat die dag zal komen, maar als die komt, is het fijn om te weten dat er een schijnbaar realistische geschoren kop – en niet een glanzende, bleke, roze schedel – zal worden blootgesteld aan de wereld.

De voor-en-na-foto's van Scalp Micro USA zagen er indrukwekkend uit, en voor ik het wist had ik een afspraak met ze gemaakt. Lulo begroette me hartelijk en liet me zijn eigen hoofdtatoeage zien, daarna die van zijn twee medewerkers en daarna die van twee klanten, die midden in de procedure zaten. Elke schedel die ik bekeek zag eruit als de viriele hoofdhuid van een achttienjarige marinier die net twee dagen aan z'n basistraining was begonnen. Ik was zo onder de indruk dat ik overwoog om mijn hele hoofd te tatoeëren, en niet alleen mijn litteken.

Ik zette mijn muts af, en Matt bekeek mijn litteken en de rest van mijn hoofd. "Je hebt nog steeds veel haar," zei hij. "Dat is fijn, want ons werk zal goed mixen met wat je hebt en je haar een gestructureerde uitstraling geven als je het kort knipt." Ik zei dat ik er nog niet klaar voor was om een buzzcut te nemen, dat ik me slechts aan het voorbereiden was, dat ik mijn tijd nam.

"Als je het in de tussentijd wat langer wilt dragen, zorgt de hoofdtatoeage er ook voor dat je haar voller lijkt," zei Matt. "De stipjes zullen het contrast tussen je bruine haar en je bleke huid verminderen. Het enige ding is dat we alleen binnen je bestaande haarlijn kunnen werken, zolang je je haar niet kort wil knippen. Als we meer zouden doen en je haar gaat groeien, krijg je twee haarlijnen en dat ziet er gek uit."

Het leek erop dat Lulo bedoelde dat zodra ik klaar was om mijn hoofd kaal te scheren, ik de strakke haarlijn zou kunnen rocken die mijn maagdelijke, zestienjarige ik als vanzelfsprekend had beschouwd. Dat was goed om te weten. Matt legde uit dat ik mijn haar voor de behandelingen heel kort zou moeten knippen, en dat er twee afspraken nodig waren, die twee weken uit elkaar lagen.

"Doet het pijn?" vroeg ik hem. "Heb je tatoeages?" antwoordde hij. Ik zei dat ik er geen had. "Je gaat het wel voelen," zei hij. "We gaan niet zo diep als een gewone tatoeage, en mensen zeggen dat een haartatoeage minder pijn doet. Ik weet het persoonlijk niet, want ik heb ook geen tatoeages."

De laatste informatie die ik kreeg was dat, in tegenstelling tot een diepere tatoeage, een haartatoeage als semipermanent wordt beschouwd. Als ik op langere termijn zou vasthouden aan de geschoren-schedel-look, zou ik elke vier tot zes jaar mijn schedel opnieuw moeten laten tatoeëren.

De dag van de procedure brak aan. Greg, sinds jaar en dag mijn kapper, schrok toen ik zei dat ik alles opgeschoren wilde hebben en aan de bovenkant gemillimeterd – wat volgens Matt het beste was voor de behandeling. Greg zei dat hoewel hij wel van haartatoeages had gehoord, hij ze nog nooit in de kappersstoel was tegengekomen. "Tenminste, voor zover ik weet."

Ik voelde me behoorlijk neerslachtig toen Greg steeds meer van mijn schedel onthulde. Het was hetzelfde gevoel dat ik bij op andere momenten had gehad wanneer ik mijn haar liet millimeteren. Het probleem is dat vergeleken met de rest van mijn verfijnde uiterlijk, mijn hoofd te breed, te laag, te plat en te lomp is.

Greg deed z'n best om me ervan te verzekeren dat het er niet slecht uitzag. "Hé man, ik heb erger gezien," zei hij, terwijl hij een warme handdoek om mijn hoofd wikkelde. De reactie van Matt was een stuk enthousiaster toen ik aankwam bij Scalp Micro USA en mijn hoofd aan hem liet zien.

"Prachtig!" zei hij. "Je hebt een mooi hoofd. Weet je, ik denk dat je het zo kort gaat willen houden als we hier klaar zijn."

Matt legde uit dat hij zou beginnen met het versterken van mijn haarlijn, en dat hij naar boven zou werken richting de kruin. "Daarna nemen we een pauze van vijf minuten en gaan we aan de slag met dat litteken, oké? Ben je er klaar voor?" vroeg hij. Ik bereidde me voor op de vele naaldenprikken en zei: "Oké."

Het deed pijn. Een keer per seconde voelde ik een combinatie van scherpheid en druk op een van de minst vlezige en vergevende delen van mijn hele lichaam. Matt zei dat de haarlijn vaak het pijnlijkste gedeelte was en dat het gauw voorbij zou zijn. Misschien was het wel die eerste adrenalinestoot die langzaam wegebde, maar ik voelde het tegenovergestelde. De kruin was voor mij het pijnlijkste en toen we pauze namen, zweette ik overal.

In de pauze stond ik op en bekeek ik mezelf in de spiegel. Hoewel het rood was, kon ik duidelijk zien dat Matt de illusie had geschapen dat mijn schedel vol stoppels zat, en dat mijn haarlijn duidelijk afgebakend was. Ik zag er bijna stoer uit – als een man die weet wat een carburateur is en waar die zit onder de motorkap. Ik maakte een tweede afspraak voor over twee weken.

Ik had al een paar vrienden verteld dat ik een haartatoeage zou nemen, maar ik had tegen de meesten gezegd dat ik had besloten om mijn haar eraf te scheren voor de lol. Toch bleef ik de dagen erna vooral thuis en droeg ik een muts als ik toch naar buiten ging. Die deed ik alleen af als de vrienden die het wisten het wilden zien. Vrijwel iedereen was blij verrast. Het kwam ongeveer neer op deze combinatie van meningen: "Ik denk dat ik je liever met wat langer haar zie, maar je kunt dit goed hebben."

Naarmate mijn haar teruggroeide in de twee weken tussen de behandelingen, werd de illusie van een uniforme stoppel steeds vaker verbroken. Een nieuwsgierig klootzakje zag bij nadere inspectie duidelijk het verschil tussen de tweedimensionale stippen en de driedimensionale zachte, lichtbruine haartjes, die alweer langer dan een millimeter waren. Ik wist dat er een ongemakkelijke periode zou zijn waarbij het haar te lang zou zijn om goed over te gaan in de haartatoeage, maar te kort om het te bedekken – en dat ik dit twee keer zou moeten meemaken.

Greg de kapper leek onder de indruk toen hij voor de tweede keer mijn hoofd voorbereidde. Zijn collega's schuifelden om me heen en hadden moeite om het verschil tussen mijn echte en neppe haren te zien.

Ik stond op uit Gregs stoel en binnen een uur zat ik in die van Matt, die de klus zou afmaken. Dit keer zou hij nog een keer stippen zetten op wat hij al had gedaan, maar met een iets donkerder pigment, zodat het contrast een meer driedimensionale uitstraling zou krijgen. De tweede sessie verschilde qua pijn en ongemak niet van de eerste sessie, behalve dat ik nu van tevoren wist wat ik kon verwachten. Net als de eerste keer was het binnen een uur geklaard.

Nu, drie weken na mijn eerste behandeling, word ik niet meer verrast door mijn spiegelbeeld en ben ik van de look gaan houden, zoals Matt al voorspelde. Mijn vrienden houden er net zoveel van als ikzelf om over mijn geschoren kop te aaien. Ik ben er nu nog niet klaar voor om altijd met een geschoren schedel rond te lopen. Maar het is fijn om te weten dat als dat moment aanbreekt, ik vol zelfvertrouwen mijn stoppelkop aan de wereld kan laten zien.