De dingen die je leert als allebei je ouders opeens dood zijn

Allebei mijn ouders zijn helemaal dood. Toen ik 15 was overleed mijn vader, en hoefde ik zes weken niet naar school. Vorig jaar ging mijn moeder dood, en kreeg ik twee weken vrij van werk. Twee weken! Betaald verlof! Bovenop mijn jaarlijkse vakantiedagen! Als mijn moeder niet op een semi-tragische manier het leven had gelaten, zou ik gedacht hebben dat ik de loterij had gewonnen.

In plaats daarvan was ik twee weken handen van begrafenisondernemers aan het schudden en formulieren aan het invullen in gemeentelijke gebouwen. Je leert in je hele leven niks over hoe het is als je ouders doodgaan. Op school is er geen enkel vak over, en je hoeft nooit je diploma 'wat als je ouders doodgaan' te halen. Toch er komt van alles bij kijken. Hoe duur moet het cadeau zijn voor de buurvrouw, die erg afwezig uit haar doppen kijkt nadat ze je moeders lijk ontdekte? Ik weet het niet. Ik heb haar een bierpakket van zeventig euro gestuurd. Is dat te veel? Ik weet het niet – niemand weet het.

Het is tijd om hier verandering in te brengen, en ik wil graag het startschot geven. Dit zijn de dingen die ik het afgelopen jaar als wees geleerd heb.

Begrafenisondernemers hebben geen rustig baantje. Ze moeten elke keer opnieuw samen met de familie door een tachtig pagina's tellend boek vol sombere bloemenstukken heen, en daarbij de schijn ophouden dat het ze een reet interesseert. Maar het allermoeilijkst van alles, viel me op, is om de dode lichamen van je ouders weer een beetje op je levende ouders te laten lijken.

Logischerwijs zien dode mensen er anders uit dan levende mensen. Zo is de natuur. Maar wat is het punt van eindeloze gesprekken over hoe je vader zijn laatste beetje haar droeg ("Hij kamde het één keer in de tien jaar met een natte kam") of het opsnorren van een plastic tas met make-up van je moeder, als ze uiteindelijk toch zo erg worden opgedirkt dat ze eruitzien als twee slachtoffers van een extreem fanatieke travestietenverkiezing?

Je hebt echt geen idee hoeveel shit je nog bij je moeder hebt liggen totdat je op die saaie dagen tussen de dood en de begrafenis met een verkrampte nek in de kleermakerszit je spullen zit te sorteren. Hier zijn wat van de dingen die ik vond: drie schoenendozen vol flippo's uit 1996, een schoenendoos vol schelpen van een vakantie die ik me niet herinner, een Dreamcast – een console die door geen enkel mens meer bespeeld is sinds 1999, een verrekijker met een swastika erop, en ongeveer miljoen uitgeknipte recepten. Je gaat toch nooit een zeevruchtentaart bakken, dus gooi vooral alle spullen zonder swastika in de prullenbak.

Ik heb misschien twee biertjes te danken gehad aan de dood van mijn ouders. Ik krijg er nog meer als ik een goed gelukt scheetje laat in de kroeg.

Je krijgt veel minder cadeaus.

Ik moest mijn eigen praliné-eitjes kopen dit jaar.

IK MOEST MIJN EIGEN KALKOEN BRADEN.

Ik vond mijn pa echt een goede gast totdat ik er laatst, 12 jaar na zijn laatste adem, achter kwam dat hij onze hond heeft vermoord. Ter verduidelijking: hij is niet opeens geflipt om haar vervolgens met zijn blote handen te wurgen, maar hij heeft wel een kussen in haar snuit gedrukt zodat ze zou stikken, omdat ze geen geld hadden voor de dierenarts, toen ze steeds ouder en zieker aan het worden was. Ik had hiervoor vrij goede herinneringen aan mijn vader. Nu kan ik me hem alleen nog maar voorstellen met zijn knieën op een kussen, terwijl Suzie's lichaam stuiptrekt onder zijn gewicht. Met welk bankkussen heeft hij onze hond vermoord? Waarom werd mij verteld dat ze vredig is gestorven? Wie heeft hij nog meer vermoord?

Zoveel vragen die me achtervolgen.

We waren vergeten dat pap er nog steeds was, totdat we een tupperwarebakje met zijn as achterin de kast van mijn zus vonden. We zouden het met wat er nog over was van de familie ergens uitstrooien, maar niemand wist waar hij dit gewild had. Als je ouders gecremeerd willen worden, vraag ze waar ze uitgestrooid willen worden terwijl ze nog ademen. En als je dan eenmaal over een golfbaan sluipt omdat er gestemd is dat dit de meest geschikte plek is – doe het dan niet op een grauwe, winderige zondagmiddag, want je gaat je vader op je trui krijgen.

Toen mijn moeder dood ging had ze een stuk of tien cd's in haar bezit: Lou Bega's Mambo No. 5 , Tom Jones' Reload, allerlei troep van U2, en Jiggerypipery van Jiggerypipery. Als je je afvraagt wat Jiggerypipery is: dat is een leuke moderne variatie op de doedelzakband, en ze zijn zo slecht in muziek maken dat je zou wensen dat je doof geboren was. Wat betreft mijn vader: blijkbaar dacht hij na het horen van Rumours van Fleetwood Mac, in 1977: ja, dit is het. Dit is alles wat ik voor de rest van mijn leven nodig heb aan muziek. Want samen met Eric Clapton: Greatest Hits was dat de enige cd die hij in huis had, toen hij dood naast het toilet werd gevonden.

"Volgens mij vond hij… Miles Davis… wel wat?" We hebben Miles Davis gedraaid.

"Volgens mij was mijn moeder fan van Ass in the Graveyard van Jiggerypipery?" Nee. Kun je je voorstellen hoe het moet zijn als je met z'n allen een beetje achter je zonnebril zin te snikken en er een doedelzaksolo klinkt terwijl je moeder langzaam een enorme oven in wordt geschoven? Er zouden gemene dingen gezegd worden. 'Weet je, het is ergens maar goed dat ze er niet meer is,' zullen ze zeggen. Uiteindelijk hebben we maar wat muziek uit de Zuid-Afrikaanse apartheidsmusical Sarafina! gekozen, die ze schijnbaar elke zondag keek.

Als de laatste persoon die je vertelde dat gehakt geen gerecht is aan leverkanker overlijdt, zal je het komende jaar tussen de 5 en 25 kilo aankomen.

Mijn moeder is overleden aan leverkanker, en na jarenlang cidermisbruik hield hetzelfde orgaan er ook bij mijn vader mee op. Levers zijn dus niet echt ons sterkste punt. Probeer nog maar eens buikpijn te hebben zonder te denken dat je doodgaat, nadat allebei je ouders aan dat rotding zijn gestorven.

Al zes maanden proberen we de boiler te repareren in mijn moeders huis. Niemand snapt wat het probleem is, en er is geen warm water. En waar komt elke keer al dat stof vandaan? Die shit zit overal. Er komt een opmerkelijke geur uit de kelder waar niemand iets over durft te zeggen. Is dit de geur van de dood?

Vroeger vulden we elke zomer de kofferbak met vakantiespullen, en gingen we voor een week naar een of ander treurig Brits kustplaatsje. Elke keer, zonder uitzondering, kreeg mijn pa een diarree-aanval op de vroege ochtend voor de lange rit. Ik zal mijn moeder nooit meer tegen een badkamerdeur zien schreeuwen, seconden voordat mijn vader – onder het zweet, in een waas van Ambi Pur – zijn rentree maakt. Ik zal nooit meer thee zetten voor mijn moeder terwijl ze kettingrookt en zichzelf probeert te kalmeren met een kruiswoordpuzzel, terwijl mijn vader het ladekastje op de kop zet in zijn zoektocht naar wat Imodium. Mijn ogen zullen nooit meer prikken van de toiletdampen. Je gaat rare dingen missen.

Hoewel ik nog steeds het gezicht en de humor van een klein kind heb, en het kwabbige lijf van een enorme pasgeboren baby, ben ik, technisch gezien, toch echt volwassen. Ik heb een huis, en ik ben de enige ware erfgenaam van de gehele Golby-bloedlijn. Ik ben wel eens bij de bank geweest en toen was de man achter de balie verbaasd dat ik vertelde dat allebei mijn ouders dood waren. Ik wilde alleen maar een spaarrekening openen, maar hij was alleen maar daar mee bezig, omdat hij ouder was dan ik, maar nog steeds bij z'n vader en moeder woonde. Die dingen overkomen je dus.

Met 'nogal raar' bedoel ik eigenlijk 'fucking angstaanjagend'. Geen familie, geen huisdieren, en wel een rammelende boiler. Er is echt niks enger dan dat. Zorg dus dat je één van je vaders golfclubs achteroverdrukt, en bewaar die onder je bed.

Volg VICE Nederland op Facebook, Instagram en Twitter zodat je niets mist van al onze vrolijke, zinderende en morbide verhalen.