Twintig jaar geleden was ik een ontzettend grote James Bond-fan. Voor mij was Pierce Brosnan sowieso de beste Bond. Sean Connery en Roger Moore vond ik een beetje suf, Timothy Dalton was wel oké, maar Pierce had alles. En GoldenEye bewees dat: een tank die door de straten van Moskou rijdt en Famke Janssen als bondgirl met de weinig subtiele naam Xenia Onatopp. Maanden rond de release las ik in Nintendo-magazines over het spel. Het werd de hemel in geprezen; je kon sicke spionnenshit doen, in die tank rijden en met drie vriendjes tegelijk elkaar overhoop knallen in 3D.
Advertentie
Het was ook een openbaring voor mijn ouders. Ze kwamen erachter dat niet alle games leken op Redcats Razende Rekenrace of Tetris. Er kwam veel gezeur aan te pas om ze zo ver te krijgen een kinderzielverneukende game als GoldenEye aan te schaffen. Maar na een tijdje was mijn vader ook om, en speelde hij ook mee. Wel was hij zo slecht dat hij vooral diende als menselijke schietschijf voor mij en mijn vriendjes. Hij bleef volhouden dat het aan de controller lag.GoldenEye was de eerste shooter die ik ooit speelde en ik denk niet dat ik meer uren ben verloren aan een spel. Elke middag zat mijn ouders' huis vol met vriendjes die achter een veel te klein tv'tje met controllers met lamme stickjes elkaar vervloekten omdat iemand als Oddjob speelde of op een anders scherm keek.Maar in de single player heb ik de meeste tijd doorgebracht. Bungeejumpen van de dam (waarom was dat touw eigenlijk onzichtbaar?) voor de grap het alarm laten afgaan in de Chemical Warfare Facility. Ik voelde me een echte spion met al mijn gadgets. De 3D-missies zagen er niet zo kinderachtig uit als de platformers die ik normaal speelde. Ook al zagen alle tegenstanders er uit alsof ze net uit een autowrak kwamen gekropen, toch voelde alles levensecht.Maar het was niet nonstop actie. De stille momenten tussen alle actie, vooral in Severnaya, met z'n blauw-roze lucht en witte sneeuw voelden prachtig en angstaanjagend tegelijk voor mijn kinderbreintje en de spookachtige muziek in de Caverns liet mijn hart in m'n keel bonzen. Ik verlang soms terug naar de tijd dat ik uren dezelfde missie kon spelen om maar te kijken hoe ik een wachter het beste kon uitschakelen, om daarna niet meer te kunnen slapen omdat ik zo opgefokt was van alle spanning.GoldenEye voelt tegenwoordig ontzettend traag: als een onderwater-FPS. De controller van de N64 is een onding en de framerate keldert naar 3 fps als je iets opblaast. Er zijn een hoop games die een stuk perfecter zijn die ik erna heb gespeeld. Maar toch voelt goed om eens in de zoveel tijd het stof uit de cartridge te blazen en de eerste shooter te ervaren die echt lekker werkte op een console. GoldenEye je was mijn eerste liefde en ik vergeef je alles. Zelfs Oddjob.