Caz Egelie maakt museumregels belachelijk met pratende maskers en harige wezens

Alles draait om harige wezens, pratende maskers en Romeinse sculpturen. Het werk van de Nederlandse Caz Egelie lijkt een surrealistische koortsdroom, maar is eigenlijk een staalharde kritiek op alle – al dan niet belachelijke – regels in een museum.

Caz is net afgestudeerd aan de opleiding kunsteducatie en ziet zichzelf als een conceptueel kunstenaar, vertelt hij aan Creators. Ik denk dan al snel aan iemand die witte papiertjes op muren prikt of een typemachine middenin een lege galerie zet. Maar die tijd is wel voorbij, volgens Caz. De conceptuele kunstenaar van nu is veel meer bezig met het maken van visueel aantrekkelijk werk. In het geval van Caz zijn dit confettikanonnen en digitale sculpturen in felgekleurde droomwerelden, die hij verspreidt via zijn instagramaccount.

Het conceptuele zit hem dan vooral in de thema's die Caz gebruikt, zoals zijn ideeën over kunstgeschiedenis. Niet zo gek natuurlijk, met een achtergrond als kunstdocent. Caz haalt zijn inspiratie uit bestaande (antieke) sculpturen die hij tegenkomt in kunstboeken en tijdens museumbezoeken. "Onlangs was ik naar de biënnale in Venetië, waar ik 3D-scans maakte," vertelt de kunstenaar. Hij maakte hier Mask of Martini's Loving Maiden, een digitale scan van een sculptuur van de Italiaanse kunstenaar Arturo Martini uit 1913. Maar vervolgens maakte hij er een animatie van een naargeestig pratend masker van, dat constant "I am an artist" roept. Als ik Caz vraag of deze kauwgomballenroze sculptuur is weggelopen uit zijn ergste nachtmerrie, lacht hij. "Ik hoor vaak dat mensen mijn werk eng vinden, maar ik vind het juist vrolijk."

Ook zet Caz een digitaal Romeins standbeeld een feestmuts op. Een andere 3D-sculptuur krijgt een nieuw kleurtje en een jurkje aan. Dat klinkt inderdaad vrolijk, maar het werk van Caz heeft ook iets vervreemdends. De pratende en bewegende animaties lijken tot leven te komen, wat een surreëel en bijna grimmig tafereel oplevert.

Maar het werk is niet alleen vrolijk, want Caz is niet vies van een beetje kunstkritiek. Hij heeft een rothekel aan mechanische kunstwerken die stil staan te staan in museum, en niet meer mogen bewegen omdat dit het kunstwerk zou beschadigen. Of werken die niet aangeraakt mogen worden, maar daar wel voor bedoeld zijn. Daarom besloot Caz curator te worden van zijn eigen digitale museum, waarin hij zich aan geen enkele museumregel hoeft te houden. Hier gooit hij digitale kopieën van bestaande kunstwerken op één hoop, trekt ze uit hun context en zet ze in nieuwe situaties. Hij wijst een voorbeeld aan op zijn instagrampagina. "Die afbeelding met een gele achtergrond en twee roze sculpturen, waarvan er één een soort van blob is", vertelt Caz, "die blob is een 3D-scan van een sculptuur van Karen Oude Alink." Deze moderne sculptuur heeft Caz – zonder tekst en uitleg – naast het Venetiaanse masker van Martini gezet, iets wat in een werkelijk museum niet snel zou gebeuren.

Al het werk op Instagram zijn testjes en ideeën die Caz snel uit wil werken – anders dan zijn performances en installaties, waar vaak meer context achter zit. Sommige instagrambeelden zijn fragmenten uit de VJ-sets die hij naast zijn kunstpraktijken maakt, want zelfs tijdens het VJ'en heeft hij kunstgeschiedenis nog in zijn achterhoofd. Tijdens zijn shows vallen er bijvoorbeeld sculpturen van hun sokkel en kan er zomaar een dansende Venus voorbijkomen. Stiekem wil Caz nog een keer een kunstgeschiedenisles geven tijdens zo'n set.

Momenteel werkt Caz aan een expositie in een kleine galerie in een oude peeskamer, om vervolgens daar ook alle regels aan zijn laars te lappen. Zijn expositie 'Room For Few' opent 24 augustus in Atelier 014 in Utrecht en belooft een bombastisch en chaotisch geheel te worden.