De fascinatie voor nieuwe industriële gebieden bracht Laurens Thys (23) helemaal tot aan Khorgas, op de grens van China en Kazachstan. De pas gebouwde stad staat bekend als ‘de poort naar Europa’ op de vernieuwde Chinese zijderoute. De Chinezen zien Khorgas als een voorproefje van hun wereldwijde economische project, het ‘Belt and Road Initiative’, dat China met Centraal-Azië en Europa wil verbinden door middel van snelle transportinfrastructuur, handel, financiën en culturele uitwisseling.
Advertentie
In zijn werk focust Laurens op de onderliggende relaties tussen de mens en diens omgeving. In Khorgas en de omringende gebieden wilde hij vooral het verband opzoeken tussen het intieme leven van de spoorwegarbeiders en de agressieve Chinese industrie.Eenmaal aangekomen, realiseerde hij zich al snel dat dit gebied niet altijd het meest gastvrije was. Hij vertelt ons over zijn aangename en minder aangename ontmoetingen tijdens zijn reis.
VICE: Hey Laurens, hoe ben je op het idee voor deze fotoreeks gekomen?
Laurens: Het idee is ontstaan in Berlijn, tijdens mijn stage bij een documentairefotograaf genaamd Mustafah Abdulaziz. Ik stuitte op een docu waarin ze het hadden over China. Ik was eigenlijk al heel lang gefascineerd door China en hun architectuur. Tijdens het lezen van een artikel erover zag ik vaak de woorden ‘the New Silk Road’ verschijnen. De dag dat ik die woorden ontdekte, heb ik denk ik vijf of zes uur in dezelfde koffiebar gezeten om daar meer over op te zoeken. Toen wist ik dat dit iets was waar ik mijn masterproject rond wilde doen!En je hebt meteen besloten om er naartoe te gaan?
Ja, ik ben vrijwel meteen begonnen met het uitstippelen van een parcours langs de zijderoute en de gebieden die die doorkruiste. Mijn fascinatie ging naar een bepaald gebied, een zone die 300 km van het meest onbereikbare punt op het Euraziatisch continent ligt. Dat is dus super afgelegen. Het is een soort van woestijnsteppe waar ze nu een stad aan het bouwen zijn: Khorgas. 300 km rond deze stad heb je gewoon niets en het is ook nog eens volledig omgeven door een militaire zone.
Laurens: Het idee is ontstaan in Berlijn, tijdens mijn stage bij een documentairefotograaf genaamd Mustafah Abdulaziz. Ik stuitte op een docu waarin ze het hadden over China. Ik was eigenlijk al heel lang gefascineerd door China en hun architectuur. Tijdens het lezen van een artikel erover zag ik vaak de woorden ‘the New Silk Road’ verschijnen. De dag dat ik die woorden ontdekte, heb ik denk ik vijf of zes uur in dezelfde koffiebar gezeten om daar meer over op te zoeken. Toen wist ik dat dit iets was waar ik mijn masterproject rond wilde doen!En je hebt meteen besloten om er naartoe te gaan?
Ja, ik ben vrijwel meteen begonnen met het uitstippelen van een parcours langs de zijderoute en de gebieden die die doorkruiste. Mijn fascinatie ging naar een bepaald gebied, een zone die 300 km van het meest onbereikbare punt op het Euraziatisch continent ligt. Dat is dus super afgelegen. Het is een soort van woestijnsteppe waar ze nu een stad aan het bouwen zijn: Khorgas. 300 km rond deze stad heb je gewoon niets en het is ook nog eens volledig omgeven door een militaire zone.
Advertentie
Khorgas ligt dan op Chinees grondgebied?
Welja, het is een samenwerking tussen China en Kazachstan. Er loopt dus een grens door. Het deel met die hoge gebouwen waar ze nog massaal aan het bouwen zijn, is China en wat je in bovenstaande foto op de voorgrond ziet is Kazachstan.
Welja, het is een samenwerking tussen China en Kazachstan. Er loopt dus een grens door. Het deel met die hoge gebouwen waar ze nog massaal aan het bouwen zijn, is China en wat je in bovenstaande foto op de voorgrond ziet is Kazachstan.
Mocht je het gebied dan zomaar betreden?
Ja maar dat was echt een heel gedoe. Ik ben in die zone zelfs maar één dag in een hotel verbleven. Die stad was echt mega weird. Elke supermarkt had een metaaldetector bij de deur, en alles was er Made in China, van namaak iPhones tot autobumpers en nog veel meer elektronische bucht. In het hotel waar ik verbleef heb ik meerdere malen expliciet gevraagd om me een kamer te geven met uitzicht op China,maar ze negeerden dat volledig. Toen ik de zone inreed werd ik vervoerd door een man die me speciaal uit mijn hotel in Zharkent is komen halen en met hem ging de militaire check super vlot. Ze hebben me niet eens gecontroleerd. Op de terugweg was dat helemaal anders omdat ik in het stadje gearresteerd werd toen ik foto’s ging nemen. Ze hebben me vervolgens naar mijn hotelkamer geëscorteerd, mijn kamer twee keer doorzocht en me aangeraden om de volgende ochtend al te vertrekken. Ik heb er ampers foto’s kunnen nemen.
Ja maar dat was echt een heel gedoe. Ik ben in die zone zelfs maar één dag in een hotel verbleven. Die stad was echt mega weird. Elke supermarkt had een metaaldetector bij de deur, en alles was er Made in China, van namaak iPhones tot autobumpers en nog veel meer elektronische bucht. In het hotel waar ik verbleef heb ik meerdere malen expliciet gevraagd om me een kamer te geven met uitzicht op China,maar ze negeerden dat volledig. Toen ik de zone inreed werd ik vervoerd door een man die me speciaal uit mijn hotel in Zharkent is komen halen en met hem ging de militaire check super vlot. Ze hebben me niet eens gecontroleerd. Op de terugweg was dat helemaal anders omdat ik in het stadje gearresteerd werd toen ik foto’s ging nemen. Ze hebben me vervolgens naar mijn hotelkamer geëscorteerd, mijn kamer twee keer doorzocht en me aangeraden om de volgende ochtend al te vertrekken. Ik heb er ampers foto’s kunnen nemen.
Vandaar de benaming ‘Granitsa’. Dat komt van het Russisch voor grens, toch?
Jep, inderdaad. Ze spreken daar, naast Kazach, bijna allemaal Russisch.
Ik ben er in totaal een hele maand gebleven. Ik bracht één nacht door in dat stadje grenzend aan China en de rest van de dagen in mijn hotel in Zharkent. Ik heb daar echt veel tijd doorgebracht met de locals. We zijn gaan vissen en hebben gejaagd op slangen samen met de lokale kinderen. Elke keer als ik bij een familie op bezoek ging, bracht ik allerlei lekkernijen mee omdat zij mij ook altijd super gastvrij ontvingen. Ik mis het wel.
Jep, inderdaad. Ze spreken daar, naast Kazach, bijna allemaal Russisch.
Hoelang duurde dit avontuur in totaal?
Ik ben er in totaal een hele maand gebleven. Ik bracht één nacht door in dat stadje grenzend aan China en de rest van de dagen in mijn hotel in Zharkent. Ik heb daar echt veel tijd doorgebracht met de locals. We zijn gaan vissen en hebben gejaagd op slangen samen met de lokale kinderen. Elke keer als ik bij een familie op bezoek ging, bracht ik allerlei lekkernijen mee omdat zij mij ook altijd super gastvrij ontvingen. Ik mis het wel.
Advertentie
Wat was je eerste indruk van Kazachstan?
Ik verbleef eerst in Almaty, dat is de grootste stad in Kazachstan die 300 km van het gebied ligt waar ik naartoe wou. Mijn eerste drie dagen daar was ik echt super slechtgezind. Ik kwam buiten en het eerste wat ik zag waren vechtende mensen. Iedereen was mega onvriendelijk daar. Het was zo heftig dat ik mijn verblijfplaats in het stadje Zharkent geannuleerd heb. Ik heb wel enkele foto’s gemaakt van Almaty, maar dat was niet echt mijn ding.
Ik verbleef eerst in Almaty, dat is de grootste stad in Kazachstan die 300 km van het gebied ligt waar ik naartoe wou. Mijn eerste drie dagen daar was ik echt super slechtgezind. Ik kwam buiten en het eerste wat ik zag waren vechtende mensen. Iedereen was mega onvriendelijk daar. Het was zo heftig dat ik mijn verblijfplaats in het stadje Zharkent geannuleerd heb. Ik heb wel enkele foto’s gemaakt van Almaty, maar dat was niet echt mijn ding.
Hoe komt het dat je uiteindelijk toch bent gegaan?
De manager van het hotel dat ik heb afgezegd heeft me uiteindelijk overhaald. Hij beweerde dat het allemaal echt veilig was en is me zelfs persoonlijk komen halen in Almaty. De guard van het hotel, Bekteh, heeft ook een bepalende rol gespeeld. Ik heb hem goed leren kennen omdat hij mij, in zijn Lada Zhiguli, naar alle plaatsen bracht die ik wou zien. Onder andere ook naar de zone waar hij zelf niet verder binnen mocht. Ik heb dankzij hem enorm veel mensen ontmoet die me meer konden vertellen over de invloed van China op Kazachstan. Hij noemde mij altijd “Lorens Shpion”, omdat ik zo geïnteresseerd was in de grens tussen die twee landen. Zelf had hij China niet zo graag en hij begreep mijn fascinatie ook niet echt. Volgens hem was Kazachstan een veel fijner land. Hij waarschuwde mij ook om niet naar die zone te gaan voor langer dan een dag. Hij was echt heel bezorgd dat hij mij niet meer terug zou zien. Om dat te horen van een echte local gangster, met een gouden tand die leeft als een Kazach Cowboy was tegelijk angstaanjagend en ontroerend.
De manager van het hotel dat ik heb afgezegd heeft me uiteindelijk overhaald. Hij beweerde dat het allemaal echt veilig was en is me zelfs persoonlijk komen halen in Almaty. De guard van het hotel, Bekteh, heeft ook een bepalende rol gespeeld. Ik heb hem goed leren kennen omdat hij mij, in zijn Lada Zhiguli, naar alle plaatsen bracht die ik wou zien. Onder andere ook naar de zone waar hij zelf niet verder binnen mocht. Ik heb dankzij hem enorm veel mensen ontmoet die me meer konden vertellen over de invloed van China op Kazachstan. Hij noemde mij altijd “Lorens Shpion”, omdat ik zo geïnteresseerd was in de grens tussen die twee landen. Zelf had hij China niet zo graag en hij begreep mijn fascinatie ook niet echt. Volgens hem was Kazachstan een veel fijner land. Hij waarschuwde mij ook om niet naar die zone te gaan voor langer dan een dag. Hij was echt heel bezorgd dat hij mij niet meer terug zou zien. Om dat te horen van een echte local gangster, met een gouden tand die leeft als een Kazach Cowboy was tegelijk angstaanjagend en ontroerend.
Advertentie
Is er een specifieke reden waarom je voor analoge beelden hebt gekozen?
Door te kiezen voor een analoge camera word je verplicht om meer na te denken over je beelden. Daardoor moest ik meer in dialoog gaan met mijn omgeving en eerst een band vormen met de mensen voordat ik een foto van hen nam. Er was bijvoorbeeld een beeld van een familie van spoorwegarbeiders die gratis in een van de speciale huisjes wonen die voorzien worden door de spoorwegmaatschappij. Ik heb die mensen leren kennen dankzij een tolk die ik later heb aangenomen, omdat niet alles even vlot verliep met mijn Google translate app.
Door te kiezen voor een analoge camera word je verplicht om meer na te denken over je beelden. Daardoor moest ik meer in dialoog gaan met mijn omgeving en eerst een band vormen met de mensen voordat ik een foto van hen nam. Er was bijvoorbeeld een beeld van een familie van spoorwegarbeiders die gratis in een van de speciale huisjes wonen die voorzien worden door de spoorwegmaatschappij. Ik heb die mensen leren kennen dankzij een tolk die ik later heb aangenomen, omdat niet alles even vlot verliep met mijn Google translate app.
Werd de foto met de man en zijn kind ook bij hen thuis getrokken?
Ja, dat was mijn tolk samen met zijn kindje. Dat was nu eens iemand die het echt niet erg vond om op de foto te staan. Dankzij hem heb ik ook veel mensen leren kennen maar dat was deels omdat hij met mij van deur tot deur ging en telkens zei: “Hey, kijk dit is mijn vriend uit België. Hij komt hier foto’s maken.” Waarop de mensen de indruk hadden dat ik met hen op de foto wou. Die tolk was bijna de enige gast daar die er super westers uitzag. Hij had een Adidas joggingpak aan en sprak constant over games en zijn Xbox, pas vanaf het moment dat ik bij hem thuis was, besefte ik dat hij een echte Kazach was. Ik dacht gewoon dat hij een jonge gast was die de hele dag thuis zat en gamede, maar toen was mijn perceptie van hem helemaal veranderd. Vanaf dat moment had ik door dat hij ook een interessant personage was voor mijn project.
Ja, dat was mijn tolk samen met zijn kindje. Dat was nu eens iemand die het echt niet erg vond om op de foto te staan. Dankzij hem heb ik ook veel mensen leren kennen maar dat was deels omdat hij met mij van deur tot deur ging en telkens zei: “Hey, kijk dit is mijn vriend uit België. Hij komt hier foto’s maken.” Waarop de mensen de indruk hadden dat ik met hen op de foto wou. Die tolk was bijna de enige gast daar die er super westers uitzag. Hij had een Adidas joggingpak aan en sprak constant over games en zijn Xbox, pas vanaf het moment dat ik bij hem thuis was, besefte ik dat hij een echte Kazach was. Ik dacht gewoon dat hij een jonge gast was die de hele dag thuis zat en gamede, maar toen was mijn perceptie van hem helemaal veranderd. Vanaf dat moment had ik door dat hij ook een interessant personage was voor mijn project.
Advertentie
Vonden de mensen het oké dat je foto’s van hen nam?
Er waren er hier en daar wel enkelingen die dat echt niet wilden, maar in het algemeen wel. Sommige mensen vroegen zelfs naar een foto met mij. Er is een beeld dat ik wél stiekem heb gemaakt: het was mijn allerlaatste avond en ik zat in het kantoor van de bewakers in het hotel in Zharkent samen met een jongen waar ik goed mee bevriend ben geraakt en zijn vader. Ze lagen elk op hun bed en op de tv was toevallig de nieuwe president van Kazachstan te zien. We hadden net samen thee gedronken en brood gegeten. Ik vond het echt een perfect moment om een foto te nemen. Als je met mensen samenleeft en bij hen verblijft, voelen ze zich meer op hun gemak en is de foto ook meer natuurlijk. Zo ontstaat eigenlijk pas een echt goede foto.Detentoonstelling‘Jong talent’ met werk van Laurens en andere jonge kunstenaars is te zien inC-mine in Genkvan15 t.e.m. 19 oktober.Meer van de fotografie van Laurens vind je hieronder en op zijn Instagram.Bekijk meer VICE fotoreeksen van Belgische fotografen. Ben je of ken je zelf een getalenteerde fotograaf? Stuur ons dan een mailtje: beinfo@vice.com
Er waren er hier en daar wel enkelingen die dat echt niet wilden, maar in het algemeen wel. Sommige mensen vroegen zelfs naar een foto met mij. Er is een beeld dat ik wél stiekem heb gemaakt: het was mijn allerlaatste avond en ik zat in het kantoor van de bewakers in het hotel in Zharkent samen met een jongen waar ik goed mee bevriend ben geraakt en zijn vader. Ze lagen elk op hun bed en op de tv was toevallig de nieuwe president van Kazachstan te zien. We hadden net samen thee gedronken en brood gegeten. Ik vond het echt een perfect moment om een foto te nemen. Als je met mensen samenleeft en bij hen verblijft, voelen ze zich meer op hun gemak en is de foto ook meer natuurlijk. Zo ontstaat eigenlijk pas een echt goede foto.Detentoonstelling‘Jong talent’ met werk van Laurens en andere jonge kunstenaars is te zien inC-mine in Genkvan15 t.e.m. 19 oktober.Meer van de fotografie van Laurens vind je hieronder en op zijn Instagram.Bekijk meer VICE fotoreeksen van Belgische fotografen. Ben je of ken je zelf een getalenteerde fotograaf? Stuur ons dan een mailtje: beinfo@vice.com
Wil je elke zaterdag een overzicht van onze beste verhalen toegestuurd krijgen? Schrijf je dan nu in voor onze newsletter.Volg VICE België ook op Instagram.