Deze jonge kunstenaars hadden geen galerie, dus bouwden ze er zelf een

Wat doe je als je als kunstenaar geen plek hebt om te exposeren? Nou, dan bouw je er gewoon zelf één. Zes jonge kunstenaars die in 2016 afstudeerden aan de Hogeschool voor de Kunsten Utrecht, creëerden de projectruimte Dappie in een leegstaand pand in Amsterdam. De mensen achter Dappie – Rood Kok, Max Schulze, Jan Tromp, Pien Verheijen, Rein Verhoef en Hilke Walraven – nodigen om de maand een nieuwe projectkunstenaar uit om in de ruimte te werken. Daarna is er een expositie om het gemaakte werk te tonen aan het publiek.

Dappie zit in een antikraakpand, dus hun locatie is tijdelijk en onzeker, maar de huur is laag. Het weerhield de groep er ook niet van om de boel eens op te ruimen, muren te bouwen en wc's te plaatsen. De Dappies hebben flink wat ambitie, dus al hun zuurverdiende centen van rotte bijbaantjes gaan op aan het project. Maar dan kunnen ze wel doen waar hun passie ligt: kunst maken én kunst aan de buitenwereld laten zien.

De eerste kunstenaar die in Dappie exposeerde, was Max Schulze. Hij vond het zo leuk dat hij bij de groep bleef plakken. Creators sprak hem tijdens een bezoek aan de projectruimte.

Creators: Hoi Max. Was het een zooitje hier?
Max Schulze: Ja, het was heel vies en er moest veel gebeuren. Het is fijn dat we een paar hele goede bouwers in ons team hebben, want ik kan zelf nog geen schroef in een plaat draaien zonder m'n arm te amputeren.

Hoe is Dappie eigenlijk ontstaan?
In eerste instantie waren we allemaal op zoek naar een atelierruimte. Bij dit proces was ik zelf nog niet aanwezig. De rest vond deze ruimte, die zo belachelijk groot bleek dat het stom zou zijn om er niet meer mee te doen. Er is veel over vergaderd en uiteindelijk is besloten om er ook een expositieplek van te maken.

Wie nodigen jullie uit voor een residentie in Dappie?
We vinden het belangrijk om jong talent te laten zien, dat misschien nog niet veel anders heeft gedaan. De exposanten benaderen we door onze ogen en oren open houden en eindeloos veel vergaderingen te houden.

Willen jullie hier niet zelf exposeren?
Dat leek ons niet zo chic. Het is één keer gebeurd, omdat ik eigenlijk een van de projectkunstenaars was. Dit ging goed, het was leuk, en er was nog plek in de atelierruimte. Maar het is niet zo dat iedereen die hier komt exposeren een atelier kan krijgen, dan is er straks geen ruimte meer over. We willen een springplank zijn voor mensen die nog niet alle middelen hebben.

Vind je dat er niet genoeg initiatieven zijn voor jonge kunstenaars?
Het zijn er nog te weinig. Er zijn zoveel kunstenaars die nergens iets kunnen doen en het dan op een bepaald moment maar opgeven. Dat is zonde.

Is Dappie dan een stiekem protest tegen alle vastgeroeste kunstinstellingen?
Misschien schoppen we wel ergens tegenaan, maar we beseffen tegelijkertijd dat we deel van die wereld zijn. En dat willen we ook. Als ik benaderd wordt door een galerie, dan wordt ik daar niet kwaad van – dat vind ik juist leuk. Grote galleries moeten lekker hun gang gaan, maar dit soort dingen moeten er ook zijn.

Uiteindelijk moeten jullie uit dit pand. Willen jullie dan ergens anders weer doorgaan?
Natuurlijk willen we dat wel, maar het is nog de vraag of dat kan. De kans is natuurlijk klein dat we nog een keer zo'n grote ruimte krijgen. Het doel is ook niet om er geld mee te verdienen. Bovendien kan zo'n ruimte ook een last zijn hoor. We hoesten nu allemaal geld op met onze stomme bijbaantjes, omdat we het belangrijk vinden een podium te bieden aan jonge kunstenaars. We willen dat mensen die minder goed zijn in netwerken of in zichzelf promoten ook een kans krijgen. Iedereen die we uitnodigen heeft op een of andere manier ook wel met 'het zwarte gat' te maken gehad.

Jijzelf ook?
Ik heb vorig jaar een redelijk dramatische, grauwe zomer gehad. Maar uiteindelijk moet je jezelf gewoon een beetje bezig houden.

En dat doe je nu met je expositie hier?
Ja. De titel – A Series of Lethargic Endeavours – had ik al bedacht voor het samenstellen van de tentoonstelling. Het is een fancy manier om te zeggen dat ik geen enkel idee heb waar ik mee bezig ben. Dat dekt de lading wel. Met elk nieuw werk kom ik er steeds een beetje meer achter waar het om gaat. Deze hele expositie is een reeks lamlendige pogingen om mezelf te begrijpen.

Ik zie een hoop Romeinse figuren. Is dat een verwijzing naar de kunstgeschiedenis?
Ja absoluut, er zit ontzettend veel symboliek in. Ik gebruik ook veel dingen uit de literatuurgeschiedenis en van mijn favoriete dichters. Het is een soort rare mengelmoes van geschiedenis, het heden, en mijn eigen innerlijke wereld – hoe kut dat ook klinkt. Ik maak altijd meerdere series tegelijk. Dat kan heel verwarrend zijn en dan snap ik het eigenlijk pas als het hangt. Ik ben veel bezig met klassieke figuren – zoals je al zag – maar vooral met de gebreken die ze hebben, hoe fragiel ze eigenlijk zijn. Ik laat dat zien door het beeld aan te tasten en een beetje opzettelijk te verpesten. Bijvoorbeeld door er een stomme gele doek overheen te gooien.

Wie de volgende projectkunstenaar is, blijft nog even geheim. Volg dus vooral de facebookpagina van Dappie.