Van babytanden tot aerogel: neem een tour door de bibliotheek van materialen

In dezelfde straat als University College London bevindt zich een een gebouw met daarin een uitzonderlijke bibliotheek. Hier vind je geen boekencollectie, maar een collectie spullen; het is een bibliotheek voor materialen.

Je vind er bijna 3000 materialen in oude potjes, een beetje zoals in een ouderwetse apotheek. Naast de ingang staat een emmer met steenkool als overblijfsel van een workshop, iedereen wordt uitgenodigd om een stuk mee te nemen.

Zoals in een goede bibliotheek is er een groot scala aan verschillende materialen te vinden. Zo zijn er normale dingen als houtblokken en suikerpotjes, maar ook technische bijzonderheden zoals gekkotape; een supersterke tape die de voeten van de gekko imiteert, of een aerogel, een bepaald soort glasschuim dat ontwikkeld werd door NASA en het lichtste vaste materiaal op aarde is.

Zoe Laughlin is mede-oprichtster van het Institute of Making en beheert de materialen. Ze vertelde me dat de bibliotheek begon als een persoonlijke collectie van curiosa. "Het begon in 2013 als een kamer met willekeurige spullen."

Als je door de bieb loopt kom je aan in het Institute of Making, een grote werkplek waar UCL-onderzoekers aan het werk zijn. Het gereedschap bestaat onder andere uit draaibanken, zagen, naaimachines, 3D-printers en ovens.

Het resultaat is een grote hackspace, die Laughlin omschrijft als het tuinhuisje van haar dromen.

Aan één tafel zit een technicus die details graveert in een kleien model van een gigantisch vlinderei. Hij zal dit uiteindelijk in een mal veranderen, en daar dan een doorzichtig siliconenmodel van maken voor de London Zoo.

Boven in de ruimte zit Laura Dempsey, een studente biomedische wetenschap. Ze snijdt met een laser in kleine stukken neopreen, om later de stof te gebruiken om op hoofden van mensen te bevestigen tijdens een hersenscan.

De bieb is erg gevarieerd en het lijkt er op dat de materialen vanuit een bepaalde nieuwsgierigheid zijn geselecteerd. "Het is een resultaat van de blik die wij hebben, we proberen hierin niet objectief te zijn," legde Laughlin uit. En dat meent ze blijkbaar ook, we vonden onder andere een dode honingbij, Laughlin's eigen baby tandjes, een misvormde rol plakband en een chocoladereep met mint-smaak.

De enige manier waarop de objecten zijn gesorteerd is op tijd; ze krijgen een nummer aan de hand van het moment dat ze binnenkwamen. Laughlin ziet geen meerwaarde in het classificeren van de spullen. "Categorieën als 'natuurlijk' en 'onnatuurlijk' werken volgens mij niet, materialen zijn in verschillende mate synthetisch of niet." In de pas ontwikkelde app kan je met alle mogelijke zoektermen naar spullen zoeken.

Ze vult het woord "poep" in en de app komt uit bij kunstmatig gras voor honden, en bij een zelf-herstellend beton dat bacteriën en voedingsmiddelen bevat – als er een kleine scheur in het beton ontstaat, worden de bacteriën wakker van het naar binnen sijpelende water, om vervolgens de voedingsmiddelen op te eten en de scheur op deze manier te repareren.

Laughlin vind het niet erg als spullen kapot gaan of aftakelen, chocolade kan bijvoorbeeld smelten in het zonlicht, of een ijzeren boor kan verroesten. Ze vindt deze processen juist fascinerend.

"Schade benadrukt juist de aard van de materie. Wanneer iets kapot gaat zie je pas hoe een materiaal daadwerkelijk werkt," zei ze. Ze moedigde me aan om objecten op te pakken en er aan te ruiken, ik rook de sterke geur van natuurlijk rubber, en vergeleek het gewicht van aluminium en wolfraam.

Sommige objecten blijven daarentegen achter glas; er staat een knapglaasje achter, een soort glazen object dat lijkt op een gigantische spermacel. Vervolgens laat Laughlin haar favoriet van de collectie zien: een pot gevuld met keramische balletjes die intens fijn aanvoelen in de hand. Ook de stokjes van zink zijn indrukwekkend – zodra ze breken onthullen ze een kristalachtig patroon.

Ik vroeg haar af of er nog materialen zijn die er ontbreken.

Haar antwoord: "We willen graag nog een goudstaaf."