100 Days of Solitude; Code: 21, Nidaa Badwan, 2015. Images courtesy of the artist and Postmasters Gallery
Als je de vreselijke verhalen hoort over wat isoleercellen mentaal met je doen, kunnen we ons moeilijk voorstellen dat iemand zich vrijwillig voor lange tijd laat opsluiten zonder enig contact met de buitenwereld. Zo pleegde de 22-jarige Kalief Browder zelfmoord als gevolg van de trauma’s die hij eraan overhield en Chelsea Manning probeerde hetzelfde toen ze in een isoleercel zat. Kunstenaar Nidaa Badwan heeft ook ervaren hoe het is om afgezonderd te leven. Tussen 2013 en 2015 kwam ze twintig maanden haar kamer van dertig vierkante meter niet uit. Haar nieuwe tentoonstelling 100 days of Solitude – een titel die verwijst naar het boek Honderd jaar eenzaamheid van Gabriel Márquez en niet het precieze aantal dagen dat ze binnen bleef – bestaat uit de aangrijpende zelfportretten die ze in deze periode maakte.
Advertentie
100 Days of Solitude; Code: 7, Nidaa Badwan, 2014
De kunstenaar komt hiermee niet zozeer in opstand tegen het onmenselijke gebruik van de isoleercel in gevangenissen, maar protesteert ermee tegen de harde realiteit van het alledaagse leven in Gaza, haar woonplaats. Buiten haar ‘toevluchtsoord’ van haar kleine appartement woedde het geweld en de chaos van het conflict op de Gazastrook gestaag verder. “Het is heel moeilijk om de situatie uit te leggen. Je kan het alleen begrijpen als je het hebt geleefd,” vertelt Badwan aan The Creators Project.
100 Days of Solitude; Code: 8, Nidaa Badwan, 2014
In 2013 kwam het moment dat de kunstenaar het conflict niet meer aankon. Ze werd mishandeld door mannen van Hamas omdat ze geen traditionele islamitische kledij droeg. Ze konden geen begrip opbrengen voor het idee van een vrouwelijke kunstenaar en sloegen Badwan in elkaar. De gebeurtenis traumatiseerde haar: de twee daaropvolgende maanden sloot ze zichzelf op. Ze nam veel medicijnen, at amper en pleegde bijna zelfmoord. Op een gegeven moment begon ze de camera als een therapeutisch en artistiek middel te gebruiken, als een hulpstuk om haarzelf terug te vinden en de onrust in haar hoofd te overwinnen.
100 Days of Solitude Installation View, Nidaa Badwan, 2016
Gedurende de twintig eenzame maanden groeiden die zelfportretten uit tot een serie. Op de foto’s zien we de kunstenaar verschillende rollen aannemen: een eenvoudige kok roerend in pan, een schilder aan het werk, een schrijver ijverig aan het typen. Net als de utopische en surrealistische manier waarop de stad Macondo werd gesticht in het magnum opus van Márquez, creëert ook Badwan haar eigen universum en verhaal, eens te meer omdat de realiteit verre van ideaal is. 100 Days of Solitude is een verhaal over mentale en fysieke overleving in een wereld met het formaat van een studiootje.
100 Days of Solitude; Code: 6, Nidaa Badwan, 2014
Klik hier om meer te weten te komen over het project van Nidaa Badwan.
Door je in te schrijven voor de VICE nieuwsbrief ga je ermee akkoord dat je elektronische communicatie van VICE ontvangt die soms advertenties of gesponsorde content kan bevatten.
