Het verhaal van het overwoekerde, verlaten pretpark op Bali

“Heb je ooit een spook gezien?” vraag ik aan de poortwachter. “Elke dag,” antwoordt hij nonchalant. Hij wijst naar het bankje waar hij net nog op zat. “Soms komt er een kinderspookje naast me zitten.”

Als Disneyland en Stranger Things een kind zouden krijgen, zou het resultaat Taman Festival zijn. Taman Festival is een verlaten pretpark op Bali, dat in 2000 dichtging en sindsdien is heroverd door de natuur. Het park kostte ongeveer 100 miljoen dollar om te bouwen en moest het Balinese toerisme compleet veranderen. Nu liggen de nepvulkaan, de krokodillenkuil en ’s werelds eerste volledig omgekeerde achtbaan op het terrein er verlaten bij.

De afbrokkelende gebouwen zijn overwoekerd met lianen. De krokodillenkuil is door de zon opgedroogd en de trouwkapel is besmeurd met graffiti.

Ik wilde weten wat er met deze mislukte droom was gebeurd, dus ik schakelde de hulp in van een lokale vriend van me. Hij wilde niet met zijn naam in dit stuk, maar hij werkt al zo’n vijftig jaar als reisleider op Bali en kent bijna elk plekje op het eiland. Hij wees me de weg naar het pretpark en raadde me aan om voor het donker weer weg te zijn.

“De sfeer wordt mystieker als de zon onder is,” zei hij enigszins mysterieus.

Het park ligt aan de oostkust van Bali, aan het strand van Padang Galek in Sanur. We komen druipend van het zweet aan en worden opgewacht door de poortwachter, die ons met een uitgestrekte hand begroet. Zonder vragen te stellen geef ik hem een stapeltje klamme biljetten ter waarde van ongeveer 25.000 Indonesische roepia (1,45 euro). Hij zegt ons dat mensen af en toe proberen om het park binnen te komen zonder geld te betalen, maar dat hij alle geheimen van het park kent en iedereen altijd betrapt. We geloven hem.

Het eerste wat me opvalt als ik het park binnenloop, is hoe enorm het is. Taman Festival is echt gigantisch, maar helemaal verloederd. De grond ligt bezaaid met glasscherven en in de lucht zwermen muggen. Zonnestralen dringen door ingestorte daken de gebouwen binnen, maar het geluid van de golven vlakbij zorgt ervoor dat alles op de een of andere manier ook heel sereen aanvoelt.

Wat ging er precies mis? Het verhaal gaat dat Taman Festival in oktober 1997 stilletjes zijn deuren opende. Volgens de mensen die getuige waren van de korte bloeiperiode van het park, was het zowel prachtig als baanbrekend. Een paar attracties waren bij de opening nog in aanbouw, waaronder een arsenaal aan lasers om de nachtelijke hemel te verlichten. Desondanks was het park groter en was er meer geld ingepompt dan alle andere parken op het eiland. Alleen de timing van de opening was verschrikkelijk.

Slechts een paar maanden eerder, in juli, crashte de Thaise baht. Dat zorgde voor een kettingreactie die de hele Zuidoost-Aziatische economie deed instorten. De Aziatische financiële crisis trof ook de Indonesische roepia – en dat net op het moment dat het aantal toeristen afnam als gevolg van politieke onrust.

Als gevolg daarvan haalde het park lang niet de verwachte 1200 bezoekers per dag; er waren in de weekenden slechts 200 mensen. Zo strompelde het park ongeveer zes maanden voort, totdat de veelgeprezen laserapparatuur van 5 miljoen dollar op vrijdag 13 maart 1998 door de bliksem werd getroffen. De verzekering dekte lang niet alles, waarna het park zijn deuren in 2000 officieel sloot. 

Je kunt op de foto’s in dit artikel goed zien hoe het park er na twintig jaar verwaarlozing uitziet. De krokodillenkuil lijkt meer op een onverzorgd voetbalveld: een oase van pure natuur binnen betonnen grenzen. De meeste van de overwoekerde gebouwen zien eruit alsof ze een soort apocalyps hebben doorstaan.

Toch heeft de poortwachter van het park de afgelopen vijf jaar voor het terrein gezorgd – hoewel hij officieel helemaal niet in dienst was toen het park open was. “Ik maak elke dag van 4 uur tot 8 uur ochtends schoon,” zegt hij, terwijl hij me een viezige, gelamineerde kopie van de voormalige prijslijst van het park laat zien.

Mijn vriend vertelt me later dat het de verantwoordelijkheid van elk dorpje is om voor hun eigen land te zorgen. Van wat ik heb begrepen, draagt iedereen een steentje bij en neemt iedereen de poortwachter serieus.

Hoewel de meeste locals niet meer in het park komen, leggen de poortwachter en een paar anderen nog steeds elke dag offers op het terrein. Zulke offers heten ‘canang sari’ en zijn bedoeld om de goden te behagen en de doden te troosten. Hoewel de rest van het park aftakelt, worden de kleine altaartjes goed onderhouden.

Kort daarop vertelt de poortwachter ons verhalen over toeristen wier camera’s op mysterieuze wijze stopten met werken toen ze het park binnenliepen. Dan houdt hij ineens op met praten. Het lijkt alsof hij onderbroken wordt door iets dat net buiten mijn gezichtsveld ligt. Na een paar seconden grijnst hij en kijkt hij me aan.

“Ze praatte net even met me – jij bent een van de goeien,” zegt hij, terwijl hij gebaart naar een of andere geest waar hij net even mee heeft staan babbelen.

Er lijken nog geen plannen te zijn om wat er over is van Taman Festival af te breken. “Het is gewoon te ingewikkeld en te duur om alles af te breken,” legt mijn reisleidervriend later uit. “Het is veel makkelijker om het gewoon zo te laten.”

Als je ooit nog op Bali komt en 1,45 euro over hebt voor de poortwachter, maak dan een tripje naar Taman Festival. Je zal merken dat een wandeling door het park een heerlijke manier is om een middagje door te brengen. Daarnaast zorg je ervoor dat de poortwachter zijn baantje kan houden.

Dit artikel verscheen oorspronkelijk bij VICE US

Volg VICE België en VICE Nederland ook op Instagram