Een legendarische pornoster vertelt over de gouden tijden van de seksfilm

Voordat er door het internet een “24 uur open”-bord op letterlijk elk mogelijk verlangen dat je kan hebben werd geplakt was er de Golden Age of Porn. In de jaren tussen de opkomst van sexploitationfilms in de jaren zestig en de massadistributie van hardcore homevideo’s in de jaren negentig was de pornoindustrie net zo glamoureus en welvarend als Hollywood, maar lang niet zo legaal. 

Met de “porno chic”-era van de jaren zeventig en de release van films zoals Deep Throat en Last Tango in Paris ontstond er een kritiek en commercieel verlangen naar erotica, waardoor pornoactrices zoals Annette Haven Vanessa Del Rio ook succes konden hebben in de mainstream industrie. In de jaren tachtig ging de industrie in turbomodus en oversteeg het de ‘smaakvolle’ dekmantel van indie cinema om een snelgroeiende markt op zich te worden. 

Producties met een groot budget, lucratieve talentenjachtbureau’s zoals World Modeling van Jim South en een flitsende en zorgeloze levensstijl trokken veel jonge mannen en vrouwen aan, en halverwege de jaren tachtig was de pornoindustrie net zo extravagant en opzichtig als al het andere in de popcultuur. Enorme studio’s zoals Vivid Entertainment werden een waar begrip en kersverse ceremonieshows zoals de AVN Awards zorgden voor de benodigde luxefactor, waardoor de ‘seks’ in het jaren tachtig mantra van overdadigheid “seks, drugs en rock ‘n’  roll” een realiteit werd. 

Ondanks de laag champagne en cocaïne waar alles mee was bedekt vinden veel pornoacteurs en -actrices uit die tijd dat er een familiesfeer in de industrie hing. Voordat porno in de jaren negentig vrijelijk beschikbaar werd op het internet, met een overspoelde markt en sterk verlaagde productiebudgetten als gevolg, was de poule van talent klein en waren de sets hecht. Hoewel Vivid grote reclameborden met poster-girls op Sunset Boulevard had staan en sterren zoals Christy Canyon en Ginger Lynn de overstap maakten naar de mainstream heerste er een baldadige sfeer en gevoel van kameraadschap bij de casts en crews. De in plastic verpakte magazines en 3-voor-50 dollar Polaroid-deals bij meet-and-greets zijn ver verwijderd van de pijp-gifjes en donaties op Chaturbate die vandaag de dag de ronde doen – maar het was niet allemaal rozengeur en maneschijn. 

Om meer te weten te komen over de hoogte- en dieptepunten van de pornoindustrie in de jaren tachtig spraken we met veteraan-actrice Ginger Lynn over haar leven en carrière. Dit “as told to”-essay is een ingekorte versie van een interview dat werd gehouden met de producers van Sex Before the Internet, een nieuwe documentaire van VICE.

Ik dacht echter nooit dat ik zelf ook de pornoidustrie in zou gaan. Toen ik jong was deed ik altijd toneelstukjes in mijn garage, met zingen en dansen. Mijn buren waren de back-up zangers en het kostte een stuiver om te komen kijken. Ik wilde altijd voor de camera staan. Ik wilde in Californië wonen en een ster worden, maar toen ik Vanessa in die film zag dacht ik niet dat ik zoals haar wilde zijn. Ik werd er gewoon geil van. 

Ik ben vlak voordat ik 20 werd de industrie ingegaan. Ik werkte 70 uur in de week voor een armzalig salaris. Ik werkte van 6 tot 10 in de ochtend bij een luchtvaartmaatschappij, dan van 11 tot 6 als assistent-manager bij een Musicland-platenzaak, en ‘s avonds stond ik achter de bar. Ik dacht: ‘Ik zie er goed uit, ik ben in Californië, ik kan wat gaan doen. Ik kan meer geld verdienen.’ Ik nam het Orange County-register erbij en zag een advertentie voor figuurmodellen die 500 tot 5000 dollar per dag betaalde. Ik belde het nummer en er nam iemand op met de naam Jim South; hij noemde me “schat” en vertelde me dat ik de volgende dag langs kon komen. 

Jim South was de baas van World Modeling – hij deed me denken aan een hele slechte Elvis-imitator, met van die grote bakkebaarden en een pompadour-kapsel. Ik kwam zijn kantoor binnen en hij vroeg me om mijn identificatie. Het was toen september 1983. Hij zei, “We moeten wat Polaroids maken” en nam me mee naar een zijkamer met van die neppe houten muren, hoogpolig tapijt en zo’n grote rieten stoel. Hij vroeg me om m’n kleren uit te doen. Daar had ik geen problemen mee, ik schaamde me niet. Ik was altijd comfortabel met mijn lichaam. 

Jim maakte drie of vier Polaroids en we gingen terug naar zijn kantoor en hij stopte ze in zo’n grote ringbandmap, vol met foto’s van allerlei meisjes op alfabetische volgorde. Er hingen foto’s van allemaal prachtige vrouwen aan de muren van zijn kantoor: Marilyn Chambers, Hyapatia Lee… hoewel ik destijds niet wist wie ze waren. Jim keek op en zei, “dat zijn de wall girls” en ik dacht “ik wil ook een wall girl worden”. Dat waren de beroemde meisjes, en ik wilde ontzettend graag beroemd worden. 

Ik was op een dag in Jims kantoor en er zat daar een vrouw in een lange witte jurk, een beetje zoals in Little House on the Prairie. Ze had een sigarettenhouder in haar hand en een script op haar schoot, en ze likte aan haar vingers en sloeg de pagina’s om en las de dialoog hardop voor. Ik dacht, “dit is de mooiste, meest glamoureuze, intelligente, welbespraakte vrouw die ik ooit heb gezien’. Ik vroeg haar of ze in de porno werkte, en ze zei ja. Ik dacht, oké, ik had echt niet verwacht dat een pornoster zo zou zijn. 

We gingen lunchen en ik stelde haar elke vraag die in me opkwam: hoe is het werk, wat doe je wel, wat doe je niet, hoeveel vraag je ervoor? Ze zei: “Ik krijg 1000 dollar op een dag. Ik krijg goedkeuring voor het script. Ik krijg goedkeuring voor de cast. Ik doe alleen lesbische scènes en gewone man-en-vrouw-scènes. Als het meer dan dat is vraag ik er ook meer voor. Ik vraag 5000 dollar voor anaal, en als ik me er niet goed bij voel doe ik het niet.” Ik dacht, weet je wat? Ik kan dit.

Dus ik ga weer naar Jim South en vraag hem om al die dingen… en Jim weet niet wat hij meemaakt. Hij doet het in zijn broek van het lachen. Hij zei “Nee lieverd! Je kunt daar niet mee beginnen. Niemand begint daar. Dit is een van de grootste pornosterren in de industrie.” En ik dacht, oké, dan niet. 

Twee weken later zat er een koppel – [pornodirecteurs] David en Svetlana Marsh – in Jims kantoor, ze gingen twee speelfilms maken op het eiland Kauai met een budget van 250,000 dollar. Ze wilden dat ik een van de vrouwelijke hoofdrollen speelde en ik dacht, ik doe mee. Ze gingen akkoord met de regels die ik stelde. Ik was niet kattig of snobistisch aan het doen, ik had gewoon m’n comfort zone, en ik wist dat alles oké zou zijn als ik daarin bleef. 

Eén van mijn favoriete momenten was voordat ik die eerste speelfilm maakte. We zaten met z’n allen in het vliegtuig, in totaal iets van dertig mensen, cast en crew. Het was een grote productie en ik weet nog dat ik om me heen keek in het vliegtuig en dacht, ‘ik ga met die persoon neuken, ik ga met deze persoon neuken, ik mag hem pijpen, ik mag haar beffen’. En ik voelde me gewoon zo vrij – die wetenschap dat ik op seksueel gebied alles kon doen wat ik wilde en dat dat oké was. 

De industrie voelde toen echt als een familie. Er waren vijftig mensen in de hele industrie en dat was inclusief de cast en crew. Er ontstond zo’n wonderbaarlijke relatie tussen de castleden, de crewleden, iedereen. We waren toen echt een soort boeven, omdat het illegaal was om te filmen. Ik weet nog dat we op een vrij spartaanse set een orgie aan het filmen waren en dat er ineens op de deur werd geklopt. De politie kwam binnen maar ze legden de zaak niet stil. Ik weet nog dat met twintig man in ons blootje achter één kleine plant verstopt zaten.

Ik zat van september 1983 tot februari 1986 in de industrie. Ik keek altijd uit naar m’n scènes, m’n films, m’n partners, wat ik ging doen, m’n dialoog. Ik keek naar alles uit; op een dag werd ik wakker en had ik m’n eerste huis gekocht. Het was in Beverly Hills: Madonna, Kelly Preston en Dolly Parton waren mijn buren. Ik dacht ‘Ik heb het gemaakt. Dit is geweldig’. Maar op een dag werd ik wakker in dat prachtige huis in de heuvels dat ik had gekocht, en in plaats van dat ik dacht ‘yes! Ik ga vandaag iemand pijpen’, was het juist van ‘ik wil dit niet meer doen. Ik ben er klaar mee.’ Ik herinnerde me dat meisje in Jim Souths kantoor die me vertelde dat ik nooit iets moest doen waar ik me niet goed bij voelde, en ik voelde me onprettig. 

Ik maakte in 1999 een comeback, en het enige waar ik onzeker over was was niet de concurrentie van meisjes die veel jonger waren dan ik, het was de competitie met mezelf. Hoe kon ik mezelf van 13 jaar geleden evenaren? 

Eén van de grootste angsten die ik had toen ik terug de industrie instapte was dat het niet meer zo glamoureus of leuk zou zijn, omdat er zoveel tijd was verstreken. Meisjes maakten geen films meer, maar scènes. Ik heb 483 scènes gedaan en er was een duidelijk verschil tussen de oude school en de nieuwe school, maar ik had de glamour nog steeds. Ik had m’n eigen trailer, ik werd behandeld zoals Ginger Lynn vroeger op de grote prijsuitreikingen werd behandeld, en iedereen was ontzettend aardig. De passie was er nog, maar de familiesfeer niet meer. 

De jaren tachtig waren de gouden eeuw van porno. Iedereen werd zo goed behandeld en we waren allemaal zo hecht, het was gewoon prachtig. Ik heb 76 films gemaakt en meer dan 40 daarvan zijn met 35mm gefilmd. Het waren van die enorme producties met een hoog budget en echte camera’s 

Het internet heeft dat speciale van je eerste keer porno kijken weggehaald; die video of dvd mee naar huis nemen en hem in de speler doen. Opeens kon je alles kijken wat je wilde, waar en wanneer dan ook. Het is een business geworden – en in de begindagen van mijn carrière was het dat ook, maar het was meer plezier dan werk, en uiteindelijk is het meer werk dan plezier geworden. 

Dit artikel verscheen oorspronkelijk op VICE US.

Volg VICE België en VICE Nederland ook op Instagram.