Foto’s van de herdenkingstocht die Amsterdamse vluchtelingen hielden voor Parijs

Gehuld in oranje shirts en met Nederlandse vlaggen in de hand trok een horde vluchtelingen vandaag vanuit hun opvanghuis naar het Museumplein. Het doel van de tocht was om de aanslagen in Parijs te herdenken en om aan te geven dat zij de terroristen ook als hun vijand zien. Ik liep met ze mee.

We vertrekken vanaf de oude gevangenis aan de Havenstraat, die als noodopvang voor de vluchtelingen dient. Voor een herdenkingstocht is het best een gezellige bedoening. De mannen zijn sinds kort begonnen met Nederlandse lessen, dus iedereen vraagt me hoe het gaat en hoe ik heet. Iemand loopt rond met een zak pepernoten en er wordt vrolijk gelachen.

De groep bestaat niet alleen uit Syriërs. Ook vluchtelingen uit Eritrea, Bangladesh, Irak en Palestina wandelen mee met zelfgemaakte spandoeken en posters, en een aantal vrijwilligers zijn ook van de partij.

Onderweg spreek ik met de zeventienjarige Ocean, die met zijn vader is gevlucht uit Irak. Hij verblijft nu samen met zo'n 220 vluchtelingen in het oude gevangenisgebouw. Er zitten ongeveer tien jongens van zijn leeftijd bij, maar de meesten zijn al ouder. Hij is de tolk van de groep. Samen met een aantal van de inwoners van de oude gevangenis zette hij de tocht en de demonstratie op het plein op.

Een vrijwilliger legt me uit dat de vluchtelingen overdag meestal niet veel te doen hebben. Er is geen vast programma, dus ze zijn afhankelijk van wat er door anderen wordt georganiseerd. Maar er zijn veel vrijwilligers, dus ze zitten niet vaak stil. "Gisteren gingen we chillen bij Zandvoort," zegt Ocean. "Soms gaan we sporten. Maar het hangt altijd van de vrijwilligers af." Deze actie hebben ze zelf georganiseerd, zodat ze een statement kunnen maken.

"We willen een boodschap sturen," legt Ocean uit. "Door de aanslag van IS kijkt iedereen toch anders naar Syriërs. Als vluchtelingen hebben we het al moeilijk, maar degenen met een Syrisch paspoort worden er nu helemaal uitgepikt. Het beeld van Syriërs wordt er gewoon veel slechter van en dat is onterecht."

Na een kwartiertje lopen komen we aan bij het Museumplein. Het is een beetje onduidelijk wat precies de bedoeling is, dus lopen we met z'n allen maar langs de oliebollenkraam het drassige grasveld op. De spandoeken worden uitgerold en de mannen vormen meteen een rij.

Na een paar minuten wordt besloten dat dit toch niet de beste plek is, dus we lopen een stuk verder. Onderweg maak ik een praatje met Mazen. Zijn Engels is niet heel goed, maar hij maakt me duidelijk dat hij het vreselijk vindt wat er is gebeurd. De 36-jarige Palestijn woonde jarenlang in Syrië voordat hij hierheen vluchtte. Nu is hij blij dat hij in Nederland is, maar hij is bang dat het voor vluchtelingen steeds moeilijker wordt om naar Europa te komen.

Op de uiteindelijke plek vormen de mannen opnieuw een rij. Ze krijgen allemaal wat pepernoten en houden hun spandoeken en vlaggen weer omhoog. Er wordt gesproken over een andere groep vluchtelingen die hen op het Museumplein zou ontmoeten, van opvanglocatie De Oliphant. Ze zouden met bussen komen en er inmiddels al moeten zijn, maar niemand weet of ze nog komen.

Aan het einde van de rij staat Nizar. Hij is gevlucht uit Irak. Naast hem staan Mohammed uit Irak en Mohammed uit Syrië, die wild met hun Nederlandse vlaggen staan te zwiepen. "Ik weet niet wat de invloed van de aanslagen zal zijn," zegt Nizar. "Maar we zitten hier al een tijdje en ik hoop dat Nederlanders nu wel doorhebben dat wij in ieder geval geen terroristen zijn, maar gewoon vluchtelingen. Wij veroordelen de terroristen, net als iedereen."

Yousef, een 21-jarige jongen uit Syrië met een Je Suis Paris-bord in zijn handen, vraagt of ik een foto van hem wil maken en ik vertel hem dat-ie zijn spandoek op de kop heeft. Hij lacht en draait hem om, waarna hij uitlegt wat hij hier op het plein komt doen. "We veroordelen wat er in Parijs is gebeurd. Ik vind dat IS niet bij de islam hoort en de islam hoort niet bij IS." Ik vraag hem of hij bang is dat de aanslagen hem en andere vluchtelingen zullen beïnvloeden. "Ik hoop niet dat het iets verandert, maar ik weet het niet zeker natuurlijk. Ik hoop gewoon hier in Nederland te kunnen studeren. Ik wil tandarts worden."

Een van de vluchtelingen heeft een bloemetjesfiets weten te bemachtigen en fietst een paar keer voor de rij mannen langs. Anderen rennen met hun Nederlandse vlag heen en weer. Er is verder niet echt een plan, maar het is gezellig en ze hebben hun punt gemaakt.

Na een uur maakt de groep weer rechtsomkeert. Ze zijn tevreden met de opkomst, al was er niet veel media te bekennen. Een paar blijven achter om wat foto's met de Nederlandse vlaggen te maken en de rest loopt alvast terug naar het opvanghuis.

Op de terugweg kom ik Ocean weer tegen. "We zijn zeker niet bang dat dit iets verandert," zegt Ocean. "We houden van de Nederlanders en ze kennen ons inmiddels. Ze weten dat we vluchtelingen zijn. Ik hoop dat ze nu juist nog beter snappen waarom we gevlucht zijn. Ik denk dat ze dus nu juist alleen maar meer achter ons staan."

Bekijk hieronder meer foto's van de demonstratie.