Een vader en moeder lezen rustig een boekje op de bank, terwijl het kind met blokken speelt: het is een lieflijk tafereel dat je terug katapulteert naar zorgeloze tijden, ware het dat niemand een hoofd heeft. Het is grappig, maar toch laten de bevreemdende foto's van Weronika Gesicka je met een leeg gevoel achter, alsof je in de koortsdroom beland bent van een huisvrouw uit de jaren vijftig en je je eigen ogen niet meer kunt geloven.
Advertentie
Voor de fotoserie Traces bewerkte de jonge fotograaf bestaande foto's. Ze zocht in fotoarchieven op trefwoorden zoals 'familie', 'koppel' en 'kinderen'. Van de meeste beelden die ze vond is de afkomst onbekend, waardoor je je gaat afvragen wie de mensen op de foto eigenlijk zijn. Zijn het acteurs of zijn het kiekjes van gezellige gezinsuitjes? Of zijn het echte families die spelen dat alles koek en ei is?
Uit elk beeld plukte ze een element, gebaar of voorwerp. Na enkele uren photoshoppen had ze de pastelkleurige, aanlokkelijke wereld op de foto veranderd in een nachtmerriescenario: een groepje turnende jongeren die in elkaar overlopen, iemand die een gezicht als masker voor haar houdt en mannen wiens hoofden vervangen zijn door lijven van jonge vrouwen."Ik wil je het gevoel geven dat er in een herkenbaar beeld iets heel erg mis is," vertelt de fotograaf aan Creators. "In zo'n situatie voel je je ongemakkelijk. Je denkt dat je ogen je bedriegen. We willen een beeld begrijpen in relatie tot wat we weten, wat we al gezien hebben. Ik maak het de kijker niet gemakkelijk, nee."
Het is moeilijk om je blik los te scheuren van de foto's van Gesicka, die vragen oproepen over waarheid en fictie, die naadloos met elkaar vervlochten zijn. Een familiefeest of een gezinnetje bij een haardvuur, dat zijn situaties waar we warme gevoelens bij hebben. "Door herkenbare situaties te gebruiken voor mijn fotoserie, creëerde ik een gevoel van intimiteit," vertelt ze. "Het voelt allemaal natuurlijk aan, waardoor je als toeschouwer kwetsbaarder en sneller verward bent door wat je ziet. Ook speel ik graag in op het gevoel van nostalgie."
Advertentie
Die nostalgie druipt af van de foto's. De vervaagde plaatjes uit de Amerikaanse jaren vijftig herinneren je aan die gezellige winters waarin je met je grootouders naast een wak koek en zopie verorberde."Ik vind dat een boeiende periode," vertelt de jonge fotograaf aan Creators, "alsof iedereen in de jaren vijftig vrolijk en onbezorgd was. Zelf ben ik geboren in Polen en via televisie kreeg ik een utopisch, kleurrijk beeld van Amerika. Nu ik in Amerika woon is dat beeld verdwenen, maar die vervaagde foto's uit de jaren vijftig geven me nog steeds een warm gevoel."Door terug te grijpen naar dat krachtige gevoel van nostalgie speelt de fotograaf met onze herinnering. "Dat is iets wat ik in elk project van me erg interessant vind. Alles is verbonden met ons geheugen. We zijn wie we zijn door onze herinneringen."
Nog tot 12 november te zien in Foam.