Een Bataclan-overlevende vertelt hoe het is om voor het eerst weer naar een concert te gaan

Emma Parkinson komt uit Australië en overleefde vorig jaar de terroristische aanslag op Le Bataclan in Parijs. Ze stuurde ons dit artikel toe waarin ze vertelt over haar liefde voor livemuziek, en de eerste keer na de aanslag dat ze weer naar een concert ging.

Als je een concertrecensie van Tame Impala leest, staat die vaak bol met beschrijvingen van het publiek dat dromerig meezingt met de muziek; van toeschouwers die sloom met hun armen door de lucht zwieren terwijl dikke wietwolken door de zaal zweven. Afgaande op de drie keer dat ik ze heb zien optreden, is dat een accurate beschrijving. Bij concerten van Tame Impala is de sfeer ontspannen en gastvrij, en voel je je één met de rest van het publiek. Als je daar zo staat heb je het gevoel dat iedereen om je heen je vriend is.

Dat is hoe het meestal gaat – maar niet toen ik de band op 31 januari zag optreden. Het was het eerste optreden waar ik heenging na het bloedbad in Le Bataclan, tijdens het concert van Eagles of Death Metal.

Omdat ik zelfstandiger wilde worden en op eigen benen wilde staan, verhuisde ik begin november van Duitsland naar Parijs. In Duitsland werkte ik als au pair en had ik weinig sociale contacten. Ik was blij dat ik in Parijs zelf kon bepalen hoe ik mijn tijd indeelde. Vaarwel kleine slaapstadjes waar ik eerder woonde - ik verhuisde naar het mekka van cultuur. Elke dag bood weer een nieuwe kans om naar nieuwe plekken te gaan en nieuwe mensen te ontmoeten. Ik ging bijvoorbeeld in mijn eentje naar concerten om nieuwe mensen te leren kennen.

Zo belandde ik op vrijdag 13 november ook in Le Bataclan. Ik was bij het concert van Eagles of Death Metal toen de terroristen het vuur opende op het publiek. Ik had geluk dat ik snel weg kon komen – ik werd wel door een kogel geraakt, maar niet ernstig. Ik was dolblij dat ik nog leefde en ging terug naar Australië om te herstellen. Ik had nooit verwacht dat ik in Parijs zoiets verschrikkelijks zou meemaken.

De maanden daarop was ik bang. In mensenmassa's en vooral in theaters. Ik had zelfs een paar angstaanvallen, daar kwam ik gelukkig vrij makkelijk overheen dankzij de professionele hulp die ik kreeg. Ik wist hoe ik ermee om moest gaan en ik was voorbereid op angst. Ik vond het veel moeilijker om mezelf en de mensen om me heen te vertrouwen. Ik had het gevoel dat niemand me begreep, of begreep wat ik had meegemaakt. Ik was mijn onschuld kwijtgeraakt op een manier die mijn vrienden en familie niet echt begrepen. En ik hoop ook dat ze het nooit echt zullen begrijpen.

Een paar maanden ga ik terug naar Parijs. De Eagles of Death Metal hebben een concert gepland op 16 februari en ik ben van plan om te gaan. Ik had een paar maanden daarvoor ook al kaartjes gekocht voor het concert van Tame Impala in de concertzaal Zénith in Parijs op 31 januari, dus besloot ik eerder terug te gaan.

Het contrast met de laatste keer dat ik me tussen het publiek van Tame Impala bij het festival Rock en Seine bevond, was enorm. Het gevoel van saamhorigheid had plaats gemaakt voor een extreme eenzaamheid. Het frustreerde me dat zo veel mensen (meer dan zesduizend) daar zorgeloos stonden mee te zingen, terwijl ik me ongemakkelijk en bang voelde. Ik was jaloers op hun onschuld.

De band opende met Let it Happen, een van mijn favoriete nummers van hun nieuwe album Currents. Het nummer, net zoals veel andere nummers van de band, gaat over afzondering en eenzaamheid: "The notion growing inside, that all the other seem shallow, all this running around, bearing down on my shoulders."

De teksten waren een weerspiegeling van mijn gevoelens, en de urgentie van de drums en de synthesizers reflecteerden mijn angst – maar kregen me uiteindelijk toch aan het dansen, in plaats van weg te rennen zoals ik eigenlijk wilde.

Een paar nummers later liep ik naar het balkon vlakbij de uitgang; vooraan staan werd me te veel. Mijn route naar het balkon was een ongelooflijk intense en emotionele ervaring. Met mijn rug naar het podium passeerde ik duizenden lachende gezichten. De woorden van Kevin Parker galmden door de lucht - "try to be sane, try to pretend that none of it happend" – en nooit eerder voelde ik me zo verbonden met muziek.

En toen gebeurde er iets. Ik voelde me alleen en gebroken, maar mijn intense verbintenis met de muziek bracht langzaam het gevoel van saamhorigheid weer terug. Toen ik daar stond, danste en naar het publiek keek dat gezamenlijk meezong met lyrics als "I know that I'll be happier, and I know you will too, eventually", voelde ik me een van hen, ook al wist ik dat ik dat niet was. Het leek bijna alsof de nummers voor mij waren geschreven, alsof ze me probeerden te helpen met mijn herstel. Bijna de hele avond danste ik alsof mijn leven ervan afhing terwijl de tranen over mijn wangen rolden – de mensen om me heen dachten waarschijnlijk dat ik gestoord was. Het is misschien niet iets dat de meeste mensen zouden omschrijven als een positieve ervaring, maar voor mij was een ongelofelijke opluchting en een mooi moment.

De nummers van Tame Impala balanceren vaak ergens tussen vrolijk en melancholisch. Ze ontkennen niet dat het leven soms kut is, maar gaan er wel vanuit dat dingen uiteindelijk beter zullen worden. Het was zo toepasselijk voor mij, maar ik denk dat het relevant is voor iedereen, ongeacht hun verleden.

Muziek heeft me mijn hele leven lang opgevangen, en dat doet het nog steeds. Muziek geeft kracht in tegenspoed en bevordert bij iedereen het gevoel van saamhorigheid – vooral bij degenen die dit het meest nodig hebben, denk ik. Ik zou iedereen aanraden om erop uit te gaan en de bands waar je van houdt te steunen, om nieuwe bands te zoeken om van te houden en te steunen, en vooral om van elkaar te houden en elkaar te steunen.