Ik probeerde kunstenaar te worden met tips van het internet

Weet je nog die tijd dat je door grote encyclopedieën moest bladeren om iets te weten te komen? Ik ook niet meer. Het internet heeft namelijk – ondanks alle waarschuwingen dat 'wikipedia geen bron is' – een erg educatieve rol op zich genomen. Niet alleen vind je er boeiende informatie over films, geschiedenis en politiek, maar ook simpele stap-voor-stapinstructies over hoe je je tanden moet poetsen, hoe je kan weten of iemand een oogje op je heeft of hoe je een kunstenaar wordt.

Dat laatste klinkt hilarisch en de plaatjes suggereren dat je in no time de nieuwe Picasso kan worden. Toch is het ook erg interessant: al jarenlang voert de wereld een verhitte discussie over of je nota bene kunstenaar kan worden of dat je geboren moet zijn met het genie-gen, de verfvingers als het ware. Daarom werd het hoog tijd om de stappen, als niet-kunstenaar, uit te proberen. Ik kan mezelf aan het einde van de rit geen kunstenaar noemen, maar ik heb bijna een expositie geboekt, kreeg de ongezoute mening van een kunstkenner én heb een lichte depressie opgedaan.

Dat komt goed uit: ik heb mijn broek gesleten op de schoolbanken van de universiteit tijdens de kunstgeschiedenislessen. Ik moest ontzettend saaie teksten verteren over materialen, technieken en de geschiedenis van de samenstelling van verf. Heerlijk was dat.

Ik krijg de tips om het internet te raadplegen, maar 'het internet' is een grote plaats voor zo'n specifieke tip. Daarbij lijkt het me een stap te ver om al meteen me te verdiepen in de linografie. Ik beslis me te storten op de schilderkunst. Mijn favoriete kunstenaars: Egon Schiele, Gustav Klimt en Rothko zijn allemaal olieverfschilders. Op het internet lees ik dat olieverf geen katje is om zonder handschoenen aan te pakken, dus ik ga naar de Flying Tiger, waar ik tips en tricks vraag aan de verkoopster. Het voelt een beetje als valsspelen als ik met enkele kant-en-klare verftubes met primaire en secundaire kleuren naar buiten kom, maar ik voel me geïnspireerd. Het feit dat ik een houten poppetje heb gekocht om na te schilderen, maakt het geheel af: ik ben al bijna een kunstenaar.

Ik heb hier helemaal geen tijd voor. Dan maar alle afleveringen van Bob Ross bingewatchen.

Ik moet de wereld observeren en Wikihow raadt me aan om een koppeltje te bekijken onder een boom. Ik ga naar het hart van Amsterdam, een plek vol Amsterdamse fauna en flora, waar je sowieso koppeltjes onder bomen vindt: het Rembrandtplein. En jawel, een stelletje zit romantisch naar hun telefoon te staren, terwijl ze genieten van een sigaret. "Let op hoe het licht verandert gedurende de dag, wat voor invloed bepaalde kleuren hebben op je gemoedstoestand, welk gevoel je krijgt van een bepaalde interactie. Neem de tijd om je volledig bewust te zijn van je omgeving en verwerk je observaties in je werk," aldus Wikihow.

Nou, het is een typisch grijze dag, dus het licht is diffuus, grauw en deprimerend. Maar ik las ooit dat dit het beste licht is voor een portret, dus dat ga ik ook maken. Mijn gemoedstoestand is erg gemakkelijk te beïnvloeden door druilerig weer. Ik vind het ergens heel mooi en melancholisch. Maar in de motregen op het Rembrandtplein staan, dat overspoeld wordt door toeristen, is volgens mij hoe het er aan toe gaat in de diepste laag van de hel. Ik word er vermoeid door. Over interactie is er ook niet veel sprake tussen het koppel, wat mijn gemoedstoestand alleen maar meer bederft. Kortom: ik heb alle ingrediënten voor een geniaal kunstwerk.

Na drie (!!) uur schilderen aan m'n portret van het stelletje, kan ik niet zeggen of ik er ook maar iets goed aan vind. Ik heb het depressieve, troosteloze gevoel wel gevangen in m'n werk, maar kan niet zeggen of het ligt aan het thema of gewoon aan de treurige combinatie van kleuren of het gebrek aan diepte (zeg, Wikihow, waarom zeg je niet dat je eerst de achtergrond moet schilderen en vervolgens de details?). Tijd dus om de ongezouten mening te vragen van Henk. Hij heeft een goede smaak, een leuke naam en zegt erg wijze dingen als "schrijven is als koken." Deze man waardeer ik.

"Ik vind het niet zo mooi," zegt Henk eerlijk, "ik zou het meteen weggooien." Auw. Als ik hem vraag of wat er beter kan, zegt hij: "Ik snap die kleurenmoes die een boom voorstelt niet zo goed, misschien had je dat anders moeten doen." Ik wil toch graag nog iets positief horen, dus Henk zegt: "Nou, als ik het zou krijgen van een blinde, zou ik het wel ophangen. Dan hangt er een goed verhaal aan!" Ik kan Henk moeilijk ongelijk geven.

Dit is eigenlijk een hele goeie tip. Ik heb wat vrienden in de kunstwereld en stuur een berichtje naar een curator uit mijn vriendenlijst. Hij cureert dit jaar enkele evenementen met jonge kunstenaars, dus ik besluit m'n kans te wagen.

Ik ben een beetje verward, maar heb het gevoel dat ik nog nooit zo dicht ben geweest bij een expositie.

Het tweede deel van de tip voelt niet helemaal juist aan. Ik ontmoet graag mensen die ik bewonder, maar om nu ervoor te zorgen dat ik ben op de plaats waar hij is — dus als hij of zij bijvoorbeeld op bezoek komt bij m'n ouders— voelt een beetje stalkerig en onoprecht aan. Ik leg mijn carrière wel gewoon in de handen van Laurens.

'Rokende man en vrouw op Rembrandtplein' ligt al enkele dagen op mijn bureau. Misschien wordt het geëxposeerd door iemand in mijn netwerk, maar zolang daar geen duidelijkheid over is, word ik van het werkje vooral ongelooflijk ongelukkig en onzeker. Ik besluit hem op te hangen in het kantoor van de grote baas. Hij is er even niet, dus dat komt goed uit.

Maar ik ben ook nog niet klaar om tentoongesteld te worden tussen kunstenaars die jarenlang hard aan het zwoegen waren om hun eigen stijl te ontwikkelen, kunstenaars die nachten lang bloed, zweet en tranen spilden om hun kunst te perfectioneren, kunstenaars wiens werk een plekje verdient. Een stappenproces doorlopen voor zoiets persoonlijks als kunst maken is niet voor iedereen weggelegd, maar toch heb ik best wat van opgestoken. Begin bijvoorbeeld met de achtergrond, zodat een boom niet als een bruine waas door je onderwerp loopt. En er is niks mis met een schijtlelijk kunstwerk, zolang er maar een goed verhaal aan hangt.

Bovendien is het de eerste keer dat ik gewoon de straat op ging en tekende wat ik zag. Het werkt behoorlijk therapeutisch, ware het niet dat ik het Rembrandtplein uitkoos op een regenachtige dag en een asociaal koppel als onderwerp.