Mike Moonen weet wel raad met vingernagels en navelpluis

Op het eerste gezicht ziet het atelier van Mike Moonen eruit als een typisch kunstenaarsdomein: een industrieel pand met grote ramen, hier en daar wat verfpotjes op de grond, en natuurlijk kunstwerken – of in ieder geval delen ervan. Maar als je beter kijkt, zie je dat hij niet werkt met klassieke materialen. Er staan sculpturen van stapels petjes en zand, collages van toiletpapier, sokken en mandarijnen en er staat zelfs een plant vol fladderende dode vogels.

Mike ziet, kortom, in alles een potentiële bouwsteen. Maar aangezien ‘alles’ best een breed begrip is, kan ik me voorstellen dat het op een gegeven moment wat onoverzichtelijk gaat worden. Er zal vast wel logica in zijn materiaalkeuzes zitten, maar wat dan precies? Tijd om eens diep in de materie te duiken.

Creators: Ha Mike, wat zijn nou echt materialen waarvan je denkt dat anderen ze misschien wat vreemd vinden?
Tandpasta? Of oude sokken, die plakjes worst met een gezichtje erop, kleine plastic schoentjes, augurken, dat soort dingen. En zand, petten, albumrecensies, gaten in muren. Schroeven en hamers, wc-papier, banken, sticky hands, spaghetti, klei. Alsof ik op vakantie ga, zeg maar.

Is er een materiaal waar je nu heel enthousiast over bent?
Banken zijn altijd leuk. Ik werk ook graag met luchtdrogende klei, daar kun je allerlei spullen doorheen kleien en je hoeft het niet te bakken. Verder ben ik bezig met een project met airbrushes, en laatst bood iemand me trouwens iemand een potje zwark aan. Ik weet eigenlijk nog steeds niet wat het is, maar ik heb nog steeds spijt dat ik het niet heb gekocht.

Hoe selecteer je de materialen die je gebruikt?
Selecteren doe ik vrij intuïtief. Het kan bijvoorbeeld liggen aan hoe mooi iets kapot is of hoe lekker iets stinkt. Ik hou ervan als iets op een bepaalde manier niet klopt, en een spelletje speelt met verwachtingen of logica. Zaken die niet voldoen aan een bepaalde norm omdat ze komisch, lomp of knullig zijn.

Heb je daar een voorbeeld van?
Op de academie vond ik eens een portret in de prullenbak. Het leek op een meisje, maar het had ook iets heel mannelijks. De verhoudingen klopten niet. Degene die dit gemaakt had had de juiste techniek nog niet helemaal onder de knie. Maar het leek nog wel op die geportretteerde persoon. Het is een beetje sneu, maar je moet er toch om lachen. Dat was het eerste moment waarop ik doorkreeg dat ik die mislukking veel interessanter vond dan iets dat knap is gedaan.

Eigenlijk lach je diegene een beetje uit.
Ik doe zelf ook graag dingen die ik juist niet kan. Maar dan maak ik wel de poging zichtbaar. Dat werkt ook relativerend; je aanvaardt en omarmt dat wat pijnlijk of belachelijk is. Ik beleef er veel plezier aan en dat wil ik inzetten en laten zien. Ik saboteer mezelf ook soms.

Hoe dan?
Ik werk bijvoorbeeld nooit in Photoshop, maar altijd in Paint. Daar zijn de mogelijkheden veel beperkter, en dat heeft natuurlijk veel invloed op het eindresultaat. Soms houd ik mijn potlood ook veel te hoog vast. Door mezelf te beperken ga ik buiten de gebaande paden, dan wordt het spannender. Ik zit ook in een band, maar ik kan eigenlijk geen instrument bespelen. We gebruiken de instrumenten verkeerd en kunnen geen noten lezen, en zo ontstaat er een soort semi-kapotte muziek die toch funky blijft. Het klinkt naar geen enkele andere band, maar zetten we wel de zaal op z'n kop.

Er zit best veel humor in je werk. Loop je er weleens tegenaan dat mensen je werk niet zo serieus nemen?
Gelukkig niet. Ik vind het interessant om dingen die we nauwelijks serieus nemen juist heel serieus nemen. Het is ook niet mijn bedoeling om moppen te tappen, eerder om te ontregelen. Mochten het moppen zijn, dan kan het heel flauw worden, of een gimmick. Als je dan bent uitgelachen is er verder weinig over. Als het een soort onbegrip oproept, kan het veel langer vibrerend blijven.

Heb je nog droommaterialen waarmee je heel graag zou willen werken?
Ik heb op het internet weleens van die hele grote neppe keien gezien, die je over een waterton in je tuin zetten om die weg te werken. Ze lijken echt op gigantische stenen, maar je kunt ze gewoon optillen. Lijkt me leuk als er een paar veel te grote keien langzaam door een ruimte rijden. Verder lijken afgedankte auto’s, springkussens, nóg meer banken, oude sticker-collecties of een doos vol neptongen me ook leuk. En ik spaar mijn afgeknipte vingernagels en navelpluis. Ik wil er een doorzichtige bowlingbal van laten gieten – al duurt dat wel lang, dus ik hoop dat ik tegen die tijd nog leef.

Mocht je nog inspiratie nodig hebben, dan heb ik nog wel wat dilemma’s. Vlees of Brinta?
Vlees. Ik hou niet van voedselverspilling. De arme dieren hebben er al voor moeten sterven, dus ik zou er maar een levensgroot zelfportret mee maken. Dan kan ik mezelf ook nog zien fermenteren.

Piepschuim of kindertranen?
Kindertranen. Om een fontein van te maken.

Zure matten of jalapeños?
Zure matten. Daar zou ik mee behangrollen.

Op zijn website en Instagram vind je meer informatie over Mike en al zijn materialen.