99 ballonnen en één gouden baksteen als symbool voor de kloof tussen arm en rijk

Zeven jaar na de financiële crisis en vier jaar na het ontstaan van de Occupy-beweging is inkomensongelijkheid nog steeds een groot en wereldwijd probleem. De Peruviaanse kunstenaar en ‘wereldburger’ Iván Sikic visualiseert dit in zijn nieuwste installatie, Its My Party and I Do What I Want To!, die onlangs werd gepresenteerd in het Spaanse Valencia. Zijn poëtische installatie maakt gebruik van 99 ballonnen, één vergulde baksteen en zevenduizend punaises om de scheve financiële situatie in de wereld te symboliseren. Mocht je het niet in één keer doorhebben: de gouden baksteen staat symbool voor de onbereikbare status van de 1% van onze samenleving die het grootste deel van de rijkdom binnenharkt. De baksteen wordt in de lucht gehouden door de zilveren, met helium gevulde ballonnen. Zonder de ballonnen zou de baksteen nooit kunnen zweven, maar individueel gezien zijn de ballonnen volkomen inwisselbaar. En inderdaad zullen de ballonnen in de maanden dat het werk in Valenciaanse gallerie Luis Adelantando tentoongesteld wekelijks worden vervangen door verse heliumballonnen, waarbij de leeggelopen ballonnen triest op de grond blijven liggen. De cirkel van punaises op de vloer onder het kunstwerk ziet er misschien strijdlustig uit, maar iedereen begrijpt dat ze tegen de baksteen niets zullen uithalen.

Sikic staat bekend om zijn visuele installaties. Eerder zagen we hem de goudkoorts, die de Amazone verscheurt, uitbeelden in LOOT, een installatie waarbij bezoekers een enorm gangenstelsel vol met aarde doorzochten, op zoek naar een stukje goud ter waarde van 2.000 dollar.

“Het debat over de rijkste 1 procent versus de overige 99 procent wordt al een tijdje gevoerd,” vertelt Sikic aan The Creators Project. Nadat de kunstenaar in meerdere rapporten las dat de groep allerrijksten in 2016 vijftig procent van de rijkdom in de wereld zou kunnen bezitten, voelde hij zich geroepen om te reageren. “Ik begon na te denken over een vorm die deze ongelijkheid zou kunnen uitbeelden. Ik wilde elementen die het probleem iets tastbaarder zouden maken, en het absurde van onze situatie belichten, in de vorm van materiaal dat tegelijkertijd humor, plezier, hebzucht en macht uitstraalt. Bovendien moesten al die elementen door iets onzichtbaars bij elkaar gehouden worden, in dit geval helium."

Sikic’s werk doet denken aan Two Trains van kunstenaar Brian Foo, waarin de inkomensongelijkheid van New York werd vertaald naar een muziekstuk in de metro waarin de tonen en het volume afhingen van het gemiddelde inkomen van de buurt waardoor de metro ging. Sikic’s werk is zo sterk omdat het de ongelijkheid naast tastbaar ook menselijk maakt.

Bekijk een paar exclusieve afbeeldingen van It’s My Party and I Do What I Want To! hieronder.

It’s My Party and I Do What I Want To! zal nog tot eind september te zien zijn in de Luis Adelantando Gallery in Valencia. Bekijk meer van Ivan Sikic’s werk op zijn website.