FYI.

This story is over 5 years old.

Kunst

We spraken de Rotterdammer die 10.000 euro in beton verstopt en kindertekeningen versnippert

“Mijn werken zijn natuurlijk moeilijk te verkopen, maar daar denk ik niet zo veel aan.”
Daan den Houter. Links: Keep On Dreaming 2018. Rechts: Kidshredder (2006).

Als je op zoek bent naar een schilderij dat je rustig aan de muur kunt hangen, is het bij Daan den Houter oppassen geblazen. De Rotterdamse kunstenaar maakt bijvoorbeeld ijsschilderijen die smelten. Daar kun je dus maximaal een paar uur van genieten voordat er alleen nog een muur vol smurrie over is. Of laat hij elke maand een kunstenaar het schilderij van een ander helemaal overschilderen. En als dat nog niet genoeg was, draagt Daan pruiken van zijn eigen hoofd- en snorhaar.

Advertentie

Kortom, hij houdt er een hoop vreemde ideeën op na. Om erachter te komen wat voor ideeën precies, besloot ik hem op te bellen en vroeg hem eens even flink uitleg te geven bij vijf van zijn kunstwerken.

Keep On Dreaming 2018

Creators: Ha Daan, als ik het goed begrijp bestaat Keep on Dreaming 2018 uit zeventien gesigneerde betonblokken waarvan er eentje 10.000 euro bevat en de rest niet. En niemand weet in welke het geld zit en het is verboden de betonblokken open te maken op straffe van juridische vervolging?
Daan den Houter: Ja, klopt. Ik verkoop de blokken per stuk. Als eigenaar kijk je de hele tijd naar je blok en denkt: als ik het op de grond gooi dan kan ik misschien wel een kleine auto kopen. Je koopt dus een droom op tienduizend euro die heel dichtbij is, maar nooit uitkomt, want kapot maken mag niet omdat een kunstwerk ook na aankoop auteursrechtelijk is beschermd. Heel irritant eigenlijk. Bovendien is het een collectieve droom want het werkt alleen met anderen erbij. Als één iemand alle zeventien blokken koopt heeft het natuurlijk geen zin. En als een iemand het geld eruit haalt maakt hij ook het werk van de 16 andere eigenaren kapot, die kunnen hem daar dan weer voor aansprakelijk stellen, wat hem veel meer geld gaat kosten.

En je verstopt wel vaker flinke flappen cash op onbereikbare plekken, toch?
Het idee voor de serie Keep on Dreaming ontstond toen ik een ander werk maakte: Een appeltje voor de dorst. Daarvoor had ik duizend euro in de muur van galerie Frank Taal in Rotterdam gemetseld. Ik had het geld na de tentoonstelling in de muur laten zitten en toen werd het een soort mythe: zit het er nog in, of heeft die galeriehouder het er misschien stiekem uitgehaald. Tijdens een andere opening heb ik het geld er met veel lawaai weer uitgeboord. Dat was wel een beetje raar want veel mensen kenden dat verhaal helemaal niet.
Maarja, mensen gaan mij niet vragen om duizend euro bij hun thuis in de muur te komen metselen, dus ik heb die muur vertaald naar een object. Dat is Keep on Dreaming geworden.

Advertentie

Ice Painting (2017)

Dit schilderij heet Ice Painting en het is gemaakt van bevroren verf die smelt. Moet ik het in de diepvries bewaren?
Nee, maar ik maak het wel in de vriezer. Dan hang ik het op aan de muur en kan je er vier uur naar kijken, of acht, ligt aan de grootte. Zo’n schilderij verandert continu, en daarna is het weg. De eerste keer dat je het ziet is meteen de laatste. Ik vergelijk het altijd met een zonsondergang. Die is super mooi en verandert constant totdat het donker wordt en het voorbij is. Maar er komt wel weer een nieuwe zonsondergang, bij mijn ijsschilderijen is dat niet zo.

Zijn er eigenlijk mensen die een schilderij willen dat binnen een paar uurtjes langs hun strak gestucte muur wegsmelt?
Deze werken zijn natuurlijk moeilijk te verkopen, maar daar denk ik niet zo veel aan. Ik vind het fascinerend wanneer en waarom iets waarde krijgt en wat een schilderij een schilderij maakt. Waarom is het ene schilderij heel veel geld waard en het andere helemaal niet? Dat is vaak gewoon toeval.

Achterkant van het Overschilderschilderij, laag 99. Foto: Frank Hanswijk

Voor Overschilderschilderij, een project dat sinds 2002 loopt, vraag je steeds een andere kunstenaar om hetzelfde schilderij over te schilderen. Hoe lang ga je daar nog mee door?
Ik ga er voor altijd mee door. Inmiddels is kunstenaar Wouter van Riessen bezig met de 126e overschildering. Elke overschildering wordt een week gepresenteerd en dan heeft een andere kunstenaar weer vier weken om eraan te werken en er een nieuw schilderij op te schilderen. Als ik een jaar of tachtig word, kan ik er wel 450 schilderijen op krijgen.

Advertentie

Had je dan niet liever op je tachtigste gewoon 450 schilderijen gehad?
Ik heb altijd het idee dat mensen een beetje luie kijkers zijn. Als je weet dat iets weg gaat, moet je meteen denken of je dat zonde vindt. Zo ja, dan ga je beter kijken. Als het schilderij niet zou verdwijnen, lopen sommige mensen er gewoon aan voorbij. Nu gaan ze toch kijken omdat dat daarna nooit meer kan. Het is net als dat je één keer in je leven naar de Mona Lisa gaat kijken. Dat hangt in het Louvre toch? Als het nadat jij het hebt gezien affikt, is het wel zonde, maar voor jou maakt het niet uit; want je zou er anders toch nooit meer naar gaan kijken. Of wel?

Wig I (2009) & Wig II (2014)

Wig 1 & 2 (de derde is bijna af) zijn pruiken van je eigen hoofd- en snorhaar. Waarom heb je die gemaakt?
Iedereen is tegenwoordig hip en kunstenaars hebben ook een soort imago. Dat heb ik zelf ook, lang haar en een snor, super cliché. Ik dacht dat het wel gaaf zou zijn om een pruik te maken waarmee ik een persiflage van mezelf kan zijn. Het zijn een soort zelfportretten. Ze zijn ook te koop maar tot nog toe heb ik er geen verkocht.

Draag je de pruiken ook?
Toen ik de eerste had gemaakt had ik daarna twee maanden kort haar. Toen ging ik met die pruik op naar een opening van het Overschilderschilderij. Dus ik ga zo naar de fotograaf die bij de tentoonstelling van elke nieuwe overschildering foto's maakt en vraag: “Wat vind je van m’n haar?” Zegt hij: “Ja is wel wat fluffy, heb je het gewassen ofzo?” Toen zei ik: “Vorige week had ik toch geen haar!” “Oja, verrek.”

Advertentie

Foto: Anique Weve

Kidshredder (2006)

Met de Kids Shredder daag je kinderen uit hun net gemaakte tekening te versnipperen. Daar heb je vast een goede reden voor.
Het klinkt veel leuker dan het is. Ik maakte voor mijn afstuderen al een shredder waar je een tekening in kon bekijken en als je dan op een knopje drukte gleed hij weg en ging hij door de shredder. Dus je ziet iets en dan wil je de volgende zien en dan denk je: kut nu heb ik die ander kapot gemaakt. Daar had ik toen een heleboel tekeningen voor gemaakt, die gingen er hartstikke goed doorheen.

Hoe kwam je dan op het idee om kindertekeningen te vernietigen?
Ik werd gevraagd om die shredder bij een expositie voor kinderen te tonen. Toen dacht ik: een kind heeft geen emotionele waarde bij zo’n kunstwerk van mij. Een volwassene denkt: misschien was het wel een Van Gogh, maar een kind snapt dat niet. Dus toen heb ik er een gemaakt waarbij kinderen de keuze kregen om de tekening die ze net in de expo hadden gemaakt helemaal kapot te maken. En dat deden ze allemaal want die machine was mooi roze met lichtjes. Die kinderen vonden het hartstikke leuk, maar de mensen van de Pabo die ze begeleidden hadden er wat meer moeite mee.

Keep On Dreaming 2018 is tot en met eind maart te zien bij Galerie Frank Taal in Rotterdam. De volgende overschildering van het Oververfschilderij wordt donderdag 1 maart om 21:00 uur onthuld in De Aanschouw in Rotterdam. Meer werk van Daan vind je op zijn website .