Wat spookt Bram Moszkowicz in godsnaam met deze schilderijen uit?

Bram Moszkowicz is heel veel dingen niet. Advocaat en maffiamaatje, om maar een paar dingen te noemen die hij zeer zeker niet is. Maar hij is wel kunstliefhebber, en laat The Public House of Art nou net de perfecte oplossing hebben voor alle kunstliefhebbende niet-advocaten. Het is dus niet echt een verrassing dat The Public House of Art hun kunstaanbod door Bram Moszkowicz laat aanprijzen. Laten we eens proberen te ontfutselen wat Bram ons precies wil aansmeren.

Wijntje. Openhaardje. We hebben hier duidelijk te maken met een levensgenieter – een bon vivant, zoals Bram het waarschijnlijk zou noemen. In deze behaaglijke pied-à-terre deelt onze niet-advocaat een – afgaande op de schroefdop – malbecje uit de nieuwe wereld met Anna, die naar verluid mooi zou zijn.

Warempel! Anna is een schilderij! Bram zegt dat ze “ al een week daten.” We weten nu twee dingen: Bram vindt een week een betrekkelijk lange periode om te daten én hij is begonnen om met schilderijen te daten. Toegegeven, als je iedere week van schatje wisselt, is er snel een plafond in zicht. En als je dan naar de wanden gaat kijken, gaat er opeens een wereld vol lekkere wijven die hun bek houden voor je open.

Eerst ging Bram met Ivy. We weten niet precies hoe het stuk is gelopen tussen de twee. Het zou aan die toeter om haar nek kunnen liggen, maar aangezien Bram hier overduidelijk aan het bijkomen is van de wandeling door het park, denk ik dat Ivy iets te fors was om een ommetje mee te maken. Op winderige dagen was het gewoonweg levensgevaarlijk.

Voor Ivy kwam Lady in Red. Door de namen Anna, Ivy en Lady in Red begin ik te vermoeden dat hier misschien sprake zou kunnen zijn van exclusieve escortschilderijen. En Bram Moszkowicz is volgens mij wel de enige man die ermee weg komt als hij met een escortschilderij een restaurant binnen komt sjorren.

En haar vervolgens soep gaat voeren. Wat een gekke kleur soep eigenlijk. Is dat wel soep? Wat eet hij?! Passievruchtconsommé? Mangofond? Kattepisgelei? Het schilderij moet er in ieder geval niks van hebben, dus veegt hij de soepsmurrie weer weg. Leuk geprobeerd, Bram.

Nu komt de aap uit de mauw. Bram Moszkowicz kan dankzij zijn lidmaatschap van Public House of Art regelmatig met een ander portret van een vrouw “fleurten,” zoals hij dat zo mooi zegt. Public House of Art is dus een soort van belangenvereniging voor mannen (m/v) die in de veronderstelling zijn dat zij een fling met een schilderij hebben? Correctie: fleung.

Bram heeft de bibliotheek van zijn pied-à-terre voor de gelegenheid omgebouwd tot slaapkamer. Niet omdat hij geen slaapkamer heeft, maar waarschijnlijk omdat daar al een ander schilderij ligt te ronken. Ouwe viespeuk! Nu is het tijd voor een achteraanzicht van een roodharige dame, waarvan hij de naam nu al vergeten is. Gelukkig weet onze niet-advocaat als geen ander hoe je daar ongemerkt mee weg komt. Hij steekt een miljoenmiljard kaarsen van de Xenos aan. Dat achteraanzicht van een roodharige dame moet zich vast heel speciaal hebben gevoeld.

Nu maakt Bram het wel heel bont. Bij het ontbijt heeft hij al weer een andere vrouw in portretvorm. Het zou zomaar kunnen dat zij in de slaapkamer lag, terwijl Bram in de bibliotheek met het achteraanzicht van de roodharige dame in de weer was, om haar vervolgens snel de pied-à-terre uit te bonjouren. Hoe flikt hij dit toch zonder gezeik te krijgen? Simpel, hij strooit ze gewoon wat zand in de ogen met gewauwel over ingewikkelde financiële constructies omtrent kunst. En het werkt. Het naaktportret dat haar tepels met haar onderarm bedekt geeft geen kik.

Dit begrijp ik van de financiële kant: je kiest het “lousy” bedrag dat bij de grootte van je huis past. Stel, je hebt een kasteel, dan mag je voor best wat geld een enorm portret uitzoeken. Van een vrouw bijvoorbeeld. En als je haar kop weer eens beu bent, wissel je het simpelweg in voor een ander model. Maar ho, dit is niet zo sletterig als het klinkt hoor. Want mocht je nou in die eeuwige zoektocht naar artistieke bevrediging de ware – het ultieme schilderij – tegenkomen, dan heb je op een niet heel concrete manier geld gespaard om die droomvrouw te bekostigen.

We eindigen met een knipoog van de niet-advocaat. Hiermee kan hij twee dingen bedoelen: “vertrouw mij maar, dit is gewoon een keigoeie deal” of het is een flirtpoging. Correctie: fleurtpoging. En kiezen tussen een avance van een man die het met schilderijen doet of een zakelijk advies van Bram Moszkowicz is werkelijk een duivels dilemma.

Als je nog een minuutje over heb, kijk dan hieronder het hele filmpje van The Public House of Art: