Ik ging naar een paar kledingzaken met het verzoek om me hip te stylen

Vorige week was ik in de Blokker. Ik stond bij het handdoeken- en washandjesschap toen er een vrouw van een jaar of vijftig naar mij toekwam die vroeg of wij "ook telefoons verkochten". Ik zei dat ik het niet wist omdat ik niet bij de Blokker werk. Ze verontschuldigde zich en liep weg, mij verward achterlatend. Blijkbaar kleedde ik me als iemand die door kon gaan voor een Blokker-medewerker, en dat zette me aan het denken. Vooral omdat dit niet de eerste keer was dat ik kritiek kreeg op mijn kledingstijl. Onlangs vroeg iemand me nog of ik “weer door mijn H&M-kast gevallen was vanochtend?”

Misschien was door dit Blokker-incident het punt aangebroken waarop ik actie moest ondernemen en meer om mijn kledingstijl moest gaan geven. Ik ging naar een aantal winkels waar ik normaal nooit kom en vroeg aan de medewerkers of ze hippe kleding voor me hadden.

Waarom ik hier normaal nooit kom: Ik had nog nooit van deze winkel aan het begin van de Nieuwendijk in Amsterdam gehoord, tot een collega me erop wees.

Veelbelovende quote op de website: “Tip de Bruin is al sinds 1953 een begrip in Nederland. Terwijl de kwaliteit van de mode uitsluitend tot het allerhoogste behoort, is het aanbod bijzonder gevarieerd, zowel in stijl als in prijs. Deze veelzijdigheid ziet u ook terug in de internationale allure van de merknamen.”

In de winkel: Binnen bij Tip de Bruin zeg ik dat ik op zoek ben naar hippe, zomerse kleding. De verkoper was een vriendelijke jongen die ik twintig schatte en een beetje meeneuriede op rapmuziek. Eerst hielp hij me aan een T-shirt van Diesel met een wild bloemenpatroon erop.  De oranje jas kwam volgens hem uit de nieuwe collectie van Scotch & Soda. Daarna zocht hij er een broek bij en tot mijn verbazing koos hij er eentje uit die nog feller oranje was dan de jas. “Als je je vriendin zoekt en het is druk, dan kun je haar bellen en zeggen: ‘Hier sta ik, in het oranje,’ en dan zwaaien.”

Resultaat: Erg oranje. Alhoewel oranje ook de kleur is van het T-shirt van een echte Blokker-medewerker, denk ik niet dat ik met dit setje het risico loop om daar voor aangezien te worden. Toch heb ik het niet gekocht, want het was me allemaal te kut.

Kom ik terug? Nee.

Waarom ik hier normaal nooit kom: Toen ik jong was kocht mijn moeder een keer een synthetische, zwarte Cool Cat-blouse voor me, vol met geborduurde Chinese tekens en vuurspuwende draken. Braaf als ik was deed ik het ding aan naar school en toen werd ik een tijdje gepest.

Veelbelovende quote op de website:“Cool Cat heeft DE perfecte party outfits! Steel de show… Dress like a real Party Queen of be the King van de club!”

In de winkel: Onder het genot van een aantal hits van Avicii werd ik geholpen door een mannelijke verkoper van rond de twintig. Ik vroeg naar kleding die helemaal in is tegenwoordig. “Wat helemaal in is nu zijn die T-shirts met een leren zakje en studs.” Hij pakte er een voor me om te passen. Daarna nam hij me mee naar een rek met broeken, wees hij er eentje aan en vroeg hij of ik het wat vond. Ik wilde het wel proberen. Hij pakte ook een jas voor me die volgens hem op het moment erg populair was.

Resultaat: Ik was niet bekend met het fenomeen studs, maar dat zijn dus die glimmende plastic vierkantjes die bovenop het jasje zitten. Ze zaten ook op de mouw van het T-shirt en ik vroeg me af waarom. Ze deden me denken aan een man die bij de grijpmachines op de kermis werkt en een ontembare drang heeft om te vuistneuken. Ik wil niet bij de grijpmachines werken en ik wil ook niet vuistneuken.

Kom ik terug? Misschien. Zonder de studs had ik het T-shirt denk ik wel gekocht. Ik zag ook een trui hangen die ik wel echt mooi vond, met daarop een tijger die een zonnebril droeg. Niemand die me hiermee zou verwarren voor een Blokker-medewerker, maar meer iets voor de winter.

Update: Een paar weken later stuurde Cool Cat de tijgertrui naar me toe. Bedankt Cool Cat, hij is prachtig!

Waarom ik hier normaal nooit kom: Geen geld.

Veelbelovende quote op de website: “Premium, modern, sophisticated.”

In de winkel: Een chique winkel bemand met mensen in chique kleding. Ik vroeg aan een vrouwelijke medewerkster van ongeveer 25 wat mooi bij mij zou staan en zei dat ik iets moderns zocht. Ze kwam met een heleboel opties, die bij elkaar allemaal een half maandsalaris kostten.

Resultaat: Mooi. Ik voelde me heel erg volwassen in deze kleding. Het tijdperk van scheetkussen- en klapsigaarachtige grappen is in dit soort kleding definitief voorbij, maar dat wordt misschien weleens tijd.

Kom ik terug? Ja, als ik veel geld heb. En als ik volwassen ben. Volgens mij zijn die twee dingen hetzelfde.

Waarom ik hier normaal nooit kom: Er staat altijd een rij van een half uur voor de deur en daar heb ik geen zin in als ik buiten de hekken van de Efteling ben.

Veelbelovende quote op de website: “Stars on the rise in #AbercrombieHot Jeans”

In de winkel: Je ruikt deze winkel al op honderd meter afstand, omdat ze een hectoliter goedkope parfum hebben leeg gekieperd in het aircosysteem. Uit de speakers klinkt trance met ‘OH YEAAHHH FEEL THE MUSIC YEAHHH’-teksten op het decibelniveau van een voorbijrazende trein. In deze walm van parfum en muziek werd ik geholpen door een jongen van een jaar of 22. Hij raadde me de broek aan die hij zelf ook aan had, een donkerblauwe polo en een rode bodywarmer. “Die bodywarmers gaan binnenkort waarschijnlijk weer hard,” zei hij. Bij de paskamers aangekomen vroeg ik aan een andere medewerker of de bodywarmer en de polo wel echt goed bij elkaar stonden. “Oh AB-SO-LUTELY,” zei de Amerikaanse verkoopster. Daar had ik dus niks aan want dat zeggen Amerikanen zelfs op de vraag of het mooi is om een drol op je kop te dragen.

Resultaat: Ik zag eruit als een vijftigjarige getrouwde man die als zijn vrouw een weekendje naar Monaco was alle vrouwelijke leden van de tennisclub achter het clubhuis afwerkte. Deze kleding is perfect om de wereld duidelijk te maken dat je een ervaren klootzak bent.

Kom ik terug? Iedereen die me daar ooit nog naar binnen ziet gaan heeft bij deze toestemming om me af te knallen.

Waarom ik hier normaal nooit kom: Ik heb nooit geweten waar deze winkel was.

Veelbelovende quote op de website: “Inspired by spring and life.”

In de winkel: De medewerkster van middelbare leeftijd reageert enthousiast als ik haar vraag naar hippe kleding die mij goed zou staan. “Alles van Angelo is heel leuk,” zei ze op een manier die deed vermoeden dat Angelo haar buurman is. Wat ze eigenlijk bedoelde was het kledingmerk Angelo Litrico, een van de huismerken van de C&A. Ze liep met me mee naar de Angelo-afdeling en zocht een broek, blouse, jas en schoenen voor me uit die ze zelf heel goed bij elkaar vond passen. “Jij gaat straks helemaal als een heertje de deur uit,” riep ze nog toen ik naar de paskamers liep.

Resultaat: Ik zou het geen schande vinden om helemaal gekleed in Angelo de deur uit te gaan, maar door de saaie, veelal kleurloze kledingkast die ik nu bezit voelde deze omschakeling een beetje alsof ik erbij liep als een zakje Skittles.

Kom ik terug? De broek was negen euro en ze verkochten er ook kleding die ik wel zou willen hebben, maar die de medewerkster niet uitgekozen had. Dus… ja, hier kom ik terug. Even checken wat ze bij de Blokker van Angelo vinden.