Kunstenaar Han Hoogerbrugge maakte in de jaren ’90 al geanimeerde gifjes

Lang, lang geleden was er een tijd dat geanimeerde gifjes op internet nog niet ironisch op hipsterblogs stonden, maar nog gebruikt werden voor serieuze dingen. Dingen als kunst. Han Hoogerbrugge (1963) is een illustrator/animator/schilder uit Rotterdam die als een van de eersten geanimeerde gifs op internet zette als kunstwerken. In 1998 begon hij aan de succesvolle serie Modern Living, die in honderd afleveringen doorliep tot 2001. Daarna volgden er nog een aantal series op internet: de bekendste daarvan is Pro Stress 2.0, waarin hij elke dag een driedelige comic maakt met commentaar op de actualiteit en dat soort dingen. Komende maand, veertien jaar nadat zijn kunstwerken over de hele wereld te zien zijn geweest, staat Han in TENT in Rotterdam met een nieuwe solotentoonstelling: La grande fête des voyeurs. We vroegen hem naar zijn verleden op het internet, waarom hij een aantal keer van Facebook af is gegooid, wat zijn favoriete puistenuitknijpfilmpje op YouTube is en ook wat serieuzere dingen.

VICE: Als internetkunstpionier ben je er al sinds het begin van het internet bij. Nu volgt een klotevraag: vond jij het internet vroeger leuker of beter?
Han Hoogerbrugge: Dat is helemaal geen klotevraag. Sommige dingen waren wel interessanter op dat moment. Zoals bijvoorbeeld het feit dat als je een website had, die technisch niet ingewikkelder was dan de site van KLM, bijvoorbeeld. Het was veel meer dat iedereen op hetzelfde niveau zat. Dingen als YouTube bestonden niet, je kon geen muziek downloaden. Het was overzichtelijker. En dat was heel leuk. Maar ik vind YouTube ook leuk. En ook al ben ik er geen enorme fan van, Facebook helpt me enorm met het verspreiden van mijn werk. Maar ook de snelheid is verbeterd; als je het vergelijkt met vroeger, die kutmodems en betalen per minuut. Sommige dingen waren toen heel erg leuk maar daar zijn andere dingen voor in de plaats gekomen.

Heb je het gevoel dat je die snelle vooruitgang niet bijhoudt?
Zo oud ben ik ook weer niet. Het is ook niet echt een kwestie van bijhouden. Ik heb dus ook niet het gevoel dat ik het niet kan volgen, meer dat ik bepaalde dingen niet omarm.

Zoals? 
Facebook en Twitter. Ik kom uit een tijd dat je eigen website het middelpunt was van dingen, en je contact had via e-mail. Ik voel me er gewoon niet zo in thuis. Als je me vroeger had verteld dat Facebook het helemaal ging worden, dan had ik dat nooit geloofd. Je bent ook een paar keer van Facebook gegooid hè?
Ja, ik had een keer een plaatje van een opengereten lichaam met mijn comic Pro Stress erin geshopt. Dat mocht niet. Toen ben ik erafgegooid, mocht ik weer terug, ben ik er weer afgegooid en toen heb ik een getekende versie gemaakt die wel mocht. Maar het stomme eraan was dat het zo overduidelijk niet echt was. Het bloed lag er omheen als een flapperend papiertje.

Goed, je hebt een nieuwe tentoonstelling die eraan komt in Rotterdam, La grande fête des voyeurs. Waarom die naam?
La grande fête is gewoon het grote feest. En dat is hoe ik deze tijd nu ook zie, in die zin van dat we gedreven worden om onze fantasieën en ambities maximaal te pakken. Je ziet het bijvoorbeeld bij programma's als The Voice of Holland. Het is gewoon een talentenjacht; die mensen stonden vroeger op de kermis. Maar nu is het The Voice of Holland. Je pikt niks meer en je eist alles. Alles wordt heel erg gemaximaliseerd. Dat is fantastisch, ik vind dat geweldig. Maar tegelijkertijd is het ook excessief en naar en eng en vervelend.

Ja?
Ja, vind ik wel. Omdat er zoveel dingen heel ver doorgaan. Bijvoorbeeld bodybuilding. Dat is zo extreem. Ik begrijp het principe, mooi lichaam, afgetraind etc. Maar het wordt zo ver doorgezet dat het niet leuk meer is.

Gaat je tentoonstelling daar ook over?
Globaal wel ja. Het is moeilijk om al je werk daarmee te verklaren, maar dit is de onderliggende toon die bij die titel hoort.

Wat heeft de voyeur er dan mee te maken? Ben jij zelf een voyeur?
Ja, maar ik denk dat we dat allemaal zijn en ook steeds meer zijn. Als je kijkt naar alles wat er op YouTube staat. Het grootste werk wat op de nieuwe tentoonstelling staat zijn animaties waarbij ik gebruik gemaakt heb van YouTube-filmpjes. Een hoofd uit een filmpje op het lichaam van een ander zetten, en uitvergrote handelingen in een loop zetten. Er staan ontelbaar veel filmpjes op YouTube van mensen die puisten uitknijpen! Dat vind ik zo geweldig. Elk onderdeel van het leven behalve seksuele handelingen en zwaar geweld is daar gearchiveerd. Je hoeft maar puist in te typen en krijgt alles te zien. Geweldig goor om te zien, maar ook geweldig dat het erop staat.

En welke is dan je favoriet?

Het favoriete filmpje van Han is helaas van Youtube afgehaald. Maar dit is een ander filmpje van een puist.

Ik probeer gewoon aan te geven dat er zoveel te zien is wat je normaal gesproken nooit te zien kreeg. Mijn oom was heel modern, die had een super 8-camera en de film daarvan was ontzettend duur, dus dan ga je echt geen puisten filmen. Het is het gemak dat ervoor zorgt dat dit nu gebeurt.

Je vindt dat heel erg leuk, hoor ik aan je.
Die puisten zijn natuurlijk de ene kant, maar aan de andere kant, bij dood van Gadhafi hoorde ik het op het journaal, liep ik naar mijn computer en het stond er al! Dat is toch fantastisch! Dat had ik van Hitler ook wel willen zien.

Vind je deze dingen een toevoeging voor de maatschappij?
Het zorgt natuurlijk voor een vreemde blik op de maatschappij, omdat je het gevoel hebt dat je overal bij kunt zijn.

Alsof je er recht op hebt.
Ja bijna wel.

@AlejandroTauber