Foto's van vrouwen die in roze trucks door de Australische outback scheuren

In Australië scheuren een hoop trucks van vijftig meter of langer door het snikhete, afgelegen binnenland. Ook afgelegen ranches moeten namelijk bevoorraad worden. Het is een mannenberoep, in die zin dat het vaak mannen zijn die de trucks besturen. Maar het is heus niet zo dat alleen mannen gigantische vrachtwagens van a naar b kunnen rijden. De Amsterdamse fotograaf Iris Haverkamp Begemann onderzoekt vaker vooroordelen in haar werk, en vroeg zich in dit geval af: zijn er ook vrouwen die de trucks in de Australische outback besturen?

Ja, die zijn er zeker. Iris kwam de Pilbara Heavy Haulage Girls op het spoor, een organisatie die zogeheten ‘bootcamps’ geeft aan vrouwelijke chauffeurs die niet aan een baan kunnen komen. Ze rijden in roze trucks en dragen roze werkkleding, een statement van oprichter Heather Jones tegen het heersende seksisme in deze bedrijfstak. Het diploma dat vrouwen na deze bootcamp krijgen, moet bedrijven ervan overtuigen dat ze, ook al zijn ze vrouw, uitstekend in staat zijn om een vrachtauto te besturen.

Iris vloog naar Karratha, de uitvalsbasis van de Pilbara Heavy Haulage Girls. Karratha is een plaats in West-Australië waar voornamelijk mijnwerkers wonen. In deze dorre stad zijn de huizen gebouwd van golfplaten, want die geven blijkbaar bescherming tegen orkanen. Ze verbleef er een maand en de fotoserie Pink tracks in a dusty land is het resultaat.

In haar tijd bij de truckers merkte Iris dat de bootcamp er helaas niet voor niets is. De vrouwen die deelnemen hebben gewoon een vrachtwagenrijbewijs, maar worden nergens aangenomen. Met de bootcamp hopen ze hun kansen op de arbeidsmarkt te vergroten. Mannen hoeven zo’n bootcamp helemaal niet te doen, die komen makkelijk aan een baan.

Onderweg merkte Iris het seksisme ook: “Bij wegrestaurants waren de mannen vaak verbaasd dat wij truckers zijn en maakten ze vervelende grapjes.” Dat valt volgens Iris nog mee vergeleken met andere dingen die de vrouwen meemaken. “Elk vriendje dat Nichelle had vond het maar niets dat ze in een truck reed. Dus zelfs binnen je persoonlijke sfeer kunnen mensen het afkeuren. Het is een sociaal taboe.”

De vrouwelijke truckers zitten in een lastige spagaat. Veel mensen denken dat ze erg mannelijk zijn omdat ze zo’n zwaar beroep uitoefenen, terwijl een groot deel van de beroepsgroep juist vindt dat ze te vrouwelijk zijn om het werk uit te voeren. Dit soort genderrollen staan aan de basis van veel van Iris’ fotoseries. Ze maakte bijvoorbeeld eerder een serie over een vrouwelijk voetbalteam.

Op de eerste avond in Karratha kreeg Iris een flinke cultuurshock. “De truckers praatten allemaal plat Australisch. Ik kon er niet veel van verstaan, behalve een soort waarschuwing over drugsverslaafde locals die af en toe inbreken. Ik heb me nooit zo buiten mijn comfortzone gevoeld.”

Gelukkig raakte Iris al snel aan alles en iedereen gewend. Ze had de tijd van haar leven. Een maand lang volgde ze alle activiteiten van de bootcamp, wat vooral neerkomt op heel veel rijden, zeker acht uur per dag. Daarnaast waren er theorielessen, zoals over communiceren via de boordradio, en oefenden de vrouwen met straps gooien, de touwen waarmee de ladingen worden vastgemaakt. Ook fotografeerde ze de vrije tijd van de vrouwen. Zo ging ze mee naar een poolparty in de kroeg en ontmoette ze iemands tinderdate.

Ze leerde de truckers goed kennen. Oprichter Heather (52) bleek een lieve vrouw, en een moederfiguur voor de truckers. Ze was eind twintig toen ze scheidde van haar man en besloot trucker te worden. Ze deed het voor het geld. Haar kinderen Kersti en Chelsea heeft ze in de truck opgevoed en zelf onderwezen. “Dingen als: als je zoveel kilometer rijdt en je rijdt een op tien, hoeveel liter heb je dan nodig?” vertelt Iris. “Toen die meisjes later weer een tijdje op een vaste school zaten, lagen ze ver voor op hun klasgenoten.”

Ook de 24-jarige Zoë maakte een diepe indruk op Iris. Zij reed op de boerderij waar ze opgroeide al op trekkers, en nadat ze eerst nog een opleiding tot drilboorder volgde besloot ze vrachtwagenchauffeur te worden. Zoe en Iris raakten al na een halve dag bevriend. Ze waren huisgenoten en brachten hele dagen samen door. Iris zat ook veel bij haar in de truck, waar ze Zoë Amsterdamse hiphop liet horen. Zoë werd fan van Yung Internet.

Als ze klaar waren met een opdracht gingen ze samen zwemmen. “Het is zo grappig hoeveel je gemeen kan hebben met een trucker van 24 die aan de andere kant van de wereld woont. Het enige wat we niet gemeenschappelijk hadden is dat ik die baan nooit zou willen doen.”

Het rijden zelf beviel Iris een stuk minder. Vooral het lange stilzitten viel haar slecht. “Ik hou niet zo van autorijden, en dan ga je ook nog haast alleen maar rechtdoor. Het enige leuke eraan vond ik om naar de veranderende kleuren en structuren in het landschap te kijken, maar dat is juist lastig als je steeds op de weg moet letten.”

En zijn haar eigen vooroordelen doorprikt? “De vrouwen waren anders dan ik verwachtte, een stuk vrouwelijker,” zegt ze. Als voorbeeld laat ze een foto van Michelle zien. “Kijk hoe zij hier staat, met die elegant opgetrokken voet. Al zou je een miljoen foto’s van me nemen, ik zou nooit zo sierlijk kunnen poseren.”

Meer series van Iris vind je op haar website , en meer foto’s hieronder.