Transparant aluminium is geen toekomstmateriaal

Mensen klagen vaak dat de wetenschappelijke realiteit maar karig is in vergelijking met sciencefiction. "In plaats van Captain Kirk en USS Enterprise, hebben we Cheaptickets.nl en een goedkope vlucht naar Marbella," lijkt het sentiment op de website Founders Fund van Peter Thiel.

Ook al willen we allemaal graag meer, weet de realiteit onze verwachtingen zo nu en dan toch te overtreffen. OK, het is geen KLM-lijnvlucht naar de maan, maar doorzichtig aluminium is wel mooi even stukken eerder uitgevonden dan werd gedacht in Star Trek IV: The Voyage Home.

Aluminiumoxynitride is een polykristallijn ceramisch materiaal dat niet alleen doorzichtig maar, zoals je in het filmpje kan zien, ook nog licht en supersterk is. Surmet, een bedrijf uit Boston, heeft een contract voor 4,4 miljoen euro gesloten met DARPA voor het vinden van een kosteneffectieve methode om transparant aluminium te produceren. Op dit moment is het nog veel duurder dan bijvoorbeeld saffierglas.

Het is makkelijk voor te stellen dat de defensie-industrie interesse heeft in een licht, transparant en ijzersterk materiaal. Maar, doorzichtig aluminium kan ook worden toegepast in cruiseschepen en vliegtuigen, waar grotere ramen wenselijk zijn, maar wel ten koste gaan van de stevigheid van de constructie.

Het is een erg cool materiaal, maar het hoort ook helemaal bij sciencefiction. In de vierde Star Trek-film speelt het namelijk een belangrijke rol.

Het is lang geleden sinds ik Star Trek IV: The Voyager Home heb gezien, maar volgens het internet gaat de bemanning terug in de tijd. Ze gaan naar 1986 omdat ze een bultrugwalvis nodig hebben om met een buitenaardse sonde te kunnen praten. Persoonlijk, als ik een walvis was en het soort dat ons had laten uitsterven kwam om hulp vragen, had ik ze de dikke vinger gegeven. Maar daar zijn walvissen te aardig voor. Als ze misschien een pietsie minder aardig waren geweest, zouden ze nooit uitsterven.

Goed, na allerlei gekkigheid in het verleden heeft de bemanning een hele hoop plexiglas nodig om de walvissen in te vervoeren. En in ruil voor het plexiglas deelt de bemanning van de Enterprise de formule voor doorzichtig aluminium. Maar eerst klungelt Scotty nog even met de computer uit 1986. Dat hij alles zélf moet typen is meneer niet gewend, hoor.

Door het verkopen van de formule voor transparant aluminium zorgt de bemanning voor een soort van tijdsparadox, die in de meest bescheten Star Trekfilm ooit natuurlijk wordt weggelachen. Ze hebben immers die walvissen erg hard nodig.

De tragische ondertoon van de film is (naast dat de bultrugwalvis uitsterft) dat de man die al dat plexiglas levert, hartstikke wordt opgelicht. Als de bemanning de formule in 1986 verkoopt, is aluminiumoxynitride al zes jaar gepatenteerd. Transparant aluminium kan natuurlijk ook compleet iets anders zijn, maar als het gewoon aluminiumoxynitride is, dan zijn de lui van de Enterprise maar een stelletje klootzakken. En de man van het plexiglas zal bedrogen uitkomen als hij zijn patent voor transparant aluminium aan gaat vragen.

Misschien zijn alle middelen gerechtvaardigd als het gaat om het redden van de aarde. Wie zal het zeggen? Het belangrijkste is dat de mensheid de ideeën van Scotty helemaal niet nodig heeft. James W. McCauley and Normand D. Corbin hebben het materiaal uitgevonden en niet één of andere halfbakken ruimteschot die niet weet hoe een computer werkt.

Misschien ben je net als Peter Thiel teleurgesteld dat het verlengen van de levensverwachting, het verhogen van gewasopbrengsten en elkaar voltweeten het beste is wat we op dit moment met technologie doen. Bedenk dan dat we op sommige punten verder zijn dan de snobs van de Enterprise denken. Toch wil ik alsnog dat mijn vlucht naar Marbella goedkoper wordt.