Ik ging naar Zweden om epische hotdogs met aardappelpuree en garnalensalade te eten

Ik moet toegeven: voordat ik aan dit artikel begon had ik al zestien jaar geen hotdog meer gegeten. Er zijn gewoon zoveel betere worstjes in de wereld. Knapperige merguez, bijvoorbeeld. Of met citroengras gekruide sai ua (Thaise worst). Enorme Thüringer Rostbratwurst. Ik kan nog wel even doorgaan.

In Zweden houden ze wel van hotdogs. Weinig landen waar ze zo enthousiast zijn over fabrieksworstjes. Stockholm is bezaaid met worstkraampjes (Korvkiosks) en zowel jonge als oude mensen lusten het graag. De worstobsessie ontstond toen Duitse gastarbeiders in de zeventiende eeuw hielpen bij het ontwikkelen van de Falukorv, (typisch Zweedse worst), maar ze werden pas bekend bij het grote publiek toen ze werden verkocht op de Wereldtentoonstelling in Stockholm in 1897. Sommigen zeggen dat de eerste verkopers vrouwen waren, die dozen met worsten om hun nek hadden hangen. Anderen zijn ervan overtuigd dat het stevige mannen waren, die de worsten op hun buik balanceerden.

Hoe de worsten ook bezorgd werden, de lokale bevolking werd verslaafd en begon het importproduct snel eigen te maken. Dat is hoe de prettig gestoorde Zweedse versie tot stand kwam.

Een worst is een alleskunner, waar veel verschillende landen hun eigen versie van hebben. Chilenen voegen er avocado en koriander aan toe, in Thailand worden ze in een klein pannenkoekje gewikkeld met margarine en chilisaus, Colombianen pakken uit met ananas, kaas, en chips, Amerikanen rollen het ding door beslag en frituren het kapot, want dat is wat Amerikanen doen.

De Zweedse aanpak is gestoord of geniaal, afhankelijk van hoe je het bekijkt. Een bestaat uit een paar doorsnee hotdogs in een beboterd tunnbröd (Zweeds brood), met mayonaise, aardappelpuree, gefruite uitjes, rauwe ui en garnalensalade (met nog meer mayonaise).

Het klinkt dodelijk, maar toch wilde ik het proberen.

Nadat ik landde in Stockholm, ging ik naar Södermalm om Teatern te bezoeken: een verzameling eetkraampjes die eind vorig jaar opende. Ondanks de locatie, in een saai winkelcentrum, stonden er interessante dingen tussen. Er was ramen in smaken als 'seafood ninja', pizza uit een magistraal uitziende oven en een hele verzameling heerlijke gebakjes van Daniel Roos, de bakker die de huwelijkstaart voor het Zweedse koningshuis maakte.

De hotdogs bij Korvkiosk zijn niet zomaar worsten. Dat komt doordat ze uit het brein van Magnus Nilsson komen. Magnus is 32 jaar, en schreef het 700 pagina's tellende Nordic Cook Book. Zijn restaurant, Fäviken Magasinet, het meest afgelegen restaurant ter wereld, heeft twee Michelinsterren.

En hij heeft dus een hotdogkraam.

"Ik wilde altijd al een plek hebben om hotdogs te verkopen," vertelt Nilsson me over een slechte telefoonverbinding. Het netwerk, een paar honderd kilometer van de poolcirkel, is niet echt fantastisch. "Het is de enige echte vorm van fastfood die echt Zweeds is. En voor ons is het leuk om iets te doen dat een grotere groep bereikt."

Hij weet precies waar hij dat publiek kan bereiken. Het kraampje in Teatern was afgeladen, maar de echte liefhebbers gaan naar zijn foodtruck. Hij staat vaak tot vijf uur 's ochtends buiten geparkeerd bij Trädgården, een nachtclub in Södermalm.

Voor een fractie van de prijs van een diner bij Fäviken Magasinet kreeg ik een ambachtelijke worst van Undersåkers Charkuteriefabrik, Nilssons eigen fabriek in Jämtland. Een grote schep garnalensalade. Het was heerlijk, de worst knakte, het broodje was zacht en de räksallad rijk aan mayo. Het was een yuppenversie van de varmkorv. Naast zijn haute cuisine voelt Nilsson zich niet te goed voor een ouderwetse korvkiosk.

"We wilden er niet te veel aan veranderen," zegt Nilsson. "Dat was het hele punt. We doen hetzelfde als anderen, maar dan heel goed. Het komt allemaal uit dit gebied. Alle varkens komen van een boerderij die twintig minuutjes rijden van de fabriek is. We beheren de hele productie, dus hebben we van begin tot einde controle."

Hoe lekker ik het ook vond, verslag doen van één hotdog leek me toch een beetje mager. Daarom besloot ik naar een van de oudste korvkraampjes in de stad te gaan. Günthers Korvar voorziet de inwoners van Vasastan al bijna veertig jaar van worst. Het heeft geen website – alleen een slecht bijgehouden facebookpagina – maar ik kon de rij van ver zien. Günther gebruikt heftigere extraatjes dan aardappelpuree en mayo. Je worst komt hier in een uitgehold stokbrood, gevuld met pittige chimichurri, zuurkool, mosterd en ketchup, en een keuze uit twintig verschillende worsten, van Turkse tot Hongaarse kabanos. En als het echt moet is er zelfs een veganistische korv.

"Ik weet niet zeker of je dit Zweeds kunt noemen," zegt iemand naast me in de rij. Ik maakte me zorgen dat het een toeristische trekpleister was geworden, maar afgezien van twee tieners die selfies maken, lijk ik de enige buitenlander.

Vurig, vettig, knapperig en met veel knoflook – het soort eten dat je nodig hebt als je dronken thuiskomt, maar net zo lekker nuchter. Het was zo goed dat ik terug in de rij ging staan. Uiteindelijk at ik vier verschillende worsten. Een simpele korv, Argentijnse chorizo, Oostenrijkse worst en een curryworst. Zelf een stuk rubber zou lekker smaken als je het op deze manier behandelt.

Na een week in Stockholm was mijn cholesterol ziek hoog, maar mijn enthousiasme onverminderd. Ik moest alleen de tunnbrödsrulle nog. Dus ging ik, een paar uur voor mijn vlucht, naar Torsgrillen, een kiosk niet ver van Sankt Eriksplan die sinds 1948 open is.

Met wat gebarentaal en de hulp van een Zweed lukte het me mijn bestelling te plaatsen: alles. De vrouw achter de balie keek me verward aan, en vervolgens naar mijn tolk, alsof ze wilde vragen: "Weet je het zeker?"

Lachend gaf ze me een kolossale bundel aluminiumfolie aan, op het randje van instorten. Ik ben niet iemand die dingen snel als episch omschrijft, maar ik denk niet dat er een ander woord is om het ding te beschrijven. Er was er geen andere manier om het ding te eten dan er gewoon met je gezicht in te duiken. Een tunnbrödsrulle eten is een smerige en beschamende activiteit, die je het beste ver uit de buurt van andere mensen kunt doen.

Ik vocht als een leeuw, maar kon niet winnen van de tunnbrödsrulle. Ooit kom ik terug, met genoeg drank in mijn lichaam om het nog een keer aan te durven.